مواظب تله ها به اسم صیغه باشید وَ مِنْهَا: مَا رَوَى عَلِيُّ بْنُ أَبِي حَمْزَةَ قَالَ‌ كَانَ رَجُلٌ مِنْ مَوَالِي أَبِي الْحَسَنِ (صلوات الله علیه) لِي صَدِيقاً قَالَ خَرَجْتُ مِنْ مَنْزِلِي يَوْماً فَإِذَا أَنَا بِامْرَأَةٍ حَسْنَاءَ جَمِيلَةٍ وَ مَعَهَا أُخْرَى فَتَبِعْتُهَا فَقُلْتُ لَهَا تُمَتِّعِينِي نَفْسَكِ فَالْتَفَتَتْ إِلَيَّ وَ قَالَتْ إِنْ كَانَ لَنَا عِنْدَكَ جِنْسٌ فَلَيْسَ فِينَا مَطْمَعٌ وَ إِنْ لَمْ يَكُنْ لَكَ زَوْجَةٌ فَامْضِ بِنَا فَقُلْتُ لَيْسَ لَكِ عِنْدَنَا جِنْسٌ فَانْطَلَقَتْ مَعِي حَتَّى صِرْنَا إِلَى بَابِ الْمَنْزِلِ فَدَخَلَتْ فَلَمَّا أَنْ خَلَعَتْ فَرْدَ خُفٍّ وَ بَقِيَ الْخُفُّ الْآخَرُ تَنْزِعُهُ إِذَا قَارِعٌ يَقْرَعُ الْبَابَ فَخَرَجْتُ فَإِذَا أَنَا بِمُوَفَّقٍ مَوْلَى أَبِي الْحَسَنِ (صلوات الله علیه) فَقُلْتُ لَهُ مَا وَرَاكَ قَالَ خَيْرٌ يَقُولُ لَكَ أَبُو الْحَسَنِ (صلوات الله علیه) أَخْرِجْ هَذِهِ الْمَرْأَةَ الَّتِي مَعَكَ فِي الْبَيْتِ وَ لَا تَمَسَّهَا. فَدَخَلْتُ فَقُلْتُ لَهَا الْبَسِي خُفَّكِ يَا هَذِهِ وَ اخْرُجِي فَلَبِسَتْ خُفَّهَا وَ خَرَجَتْ فَنَظَرْتُ إِلَى مُوَفَّقٍ بِالْبَابِ فَقَالَ سُدَّ الْبَابَ فَسَدَدْتُهُ‌[1] فَوَ اللَّهِ مَا جَازَتْ‌[2] غَيْرَ بَعِيدٍ وَ أَنَا وَرَاءَ الْبَابِ أَسْتَمِعُ وَ أَطَّلِعُ حَتَّى لَقِيَهَا رَجُلٌ مُسْتَفِزٌّ[3]. فَقَالَ لَهَا مَا لَكِ خَرَجْتِ سَرِيعاً أَ لَسْتُ قُلْتُ لَا تَخْرُجِي. قَالَتْ إِنَّ رَسُولَ السَّاحِرِ جَاءَ يَأْمُرُهُ أَنْ يُخْرِجَنِي فَأَخْرَجَنِي. قَالَ فَسَمِعْتُهُ يَقُولُ أَوْلَى لَهُ وَ إِذَا الْقَوْمُ طَمِعُوا فِي مَالٍ عِنْدِي فَلَمَّا كَانَ الْعِشَاءُ عُدْتُ إِلَى أَبِي الْحَسَنِ (صلوات الله علیه) قَالَ لَا تَعُدْ فَإِنَّ تِلْكَ امْرَأَةٌ مِنْ بَنِي أُمَيَّةَ أَهْلِ بَيْتِ اللَّعْنَةِ إِنَّهُمْ كَانُوا بَعَثُوا أَنْ يَأْخُذُوهَا فِي‌[4] مَنْزِلِكَ فَاحْمَدِ اللَّهَ الَّذِي صَرَفَهَا ثُمَّ قَالَ لِي أَبُو الْحَسَنِ (صلوات الله علیه) تَزَوَّجْ بِابْنَةِ فُلَانٍ وَ هُوَ مَوْلَى أَبِي أَيُّوبَ الْأَنْصَارِيِ‌[5] فَإِنَّ لَهُ ابْنَةً[6] قَدْ جَمَعَتْ كُلَّ مَا تُرِيدُ مِنْ أَمْرِ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ. فَتَزَوَّجْتُ فَکَانَ کَمَا قَالَ علیه السلام. 🔸خرائج: علی بن ابی حمزه نقل کرده، یکی از دوستداران ابا الحسن (امام کاظم صلوات الله علیه) که با من دوست بود نقل کرد: روزی از خانه خارج شدم، ناگهان چشمم به زنی نیکو و زیبا افتاد که همراهش زن دیگری هم بود. از پی او رفتم، به او گفتم: خودت را به متعه من در آور. رو به من کرد و گفت: اگر زنی در این­جا داری، در ما طمع نکن، ولی اگر در این­جا زنی پیش خود نداری، می توانی ما را ببری، گفتم: زن پیش من نیست. همراه من آمد تا جلوی در خانه رسیدیم، وارد شدم یک کفش خود را بیرون آوردم و هنوز کفش دیگر در پایم بود که درب منزل را کوبیدند. بیرون آمدم، دیدم موفق غلامِ ابالحسن (امام موسی بن جعفر صلوات الله علیه) است. به او گفتم: چه شده است؟ گفت: خیر است، ابا الحسن (امام کاظم صلوات الله علیه) می فرماید: این زنی که در خانه با تو است را بیرون کن و با او نزدیکی نکن. (لمسش نکن) داخل خانه شدم و به او گفتم: ای زن! کفش های خود را بپوش و خارج شو. زن کفشش را پوشید و بیرون رفت. به موفق نگاه کردم که بر در خانه ایستاده بود. گفت: در را ببند، در را بستم. به خدا قسم طولی نکشید و من پشت در گوش می دادم و نگاه می کردم که مردی مستعر (مردی که دنبال شر به پا کردن بود) پیش آن زن آمد و به او گفت: چرا این قدر زود بیرون آمدی؟ مگر نگفتم بیرون نیایی؟ زن گفت: پیکی از طرف جادوگر آمد و به او دستور داد مرا بیرون کند و او نیز مرا بیرون کرد. شنیدم که می گفت: وای بر او! فهمیدم آن­ها در پولی که پیش من بود طمع کرده بودند. شب هنگام به حضور ابا الحسن (امام کاظم صلوات الله علیه) رسیدم، ایشان فرمود: مبادا باز چنین کاری بکنی! آن زن از بنی امیه، اهل بیت لعنت، بود. آن­ها این زن را فرستاده بودند تا بیایند از منزل تو خارجش کنند. خدا را حمد کن که از سر تو رفع کرد. سپس ابا الحسن (امام کاظم صلوات الله علیه) به من فرمود: با دختر فلانی ازدواج کن، منظور غلام ابو ایوب بخاری (انصاری) بود، او زنی است که هر چه از دنیا و آخرت می خواهی دارد. با او ازدواج کردم. همان­طور بود که ایشان فرموده بودند. الخرائج و الجرائح جلد 1 صفحه 318 بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار جلد 48 صفحه 61 حدیث 80 #ازدواج_موقت_سنت_الهی_است