«مسئلۀ زن» یا «مسائل زنان» قبولِ اینکه ما با مسئله‌ای به نام «مسئلۀ زن» مواجهیم، یک ضرورت نخستین برای اندیشیدن و عمل‌کردن سیاسی است! اما «مسئلۀ زن» با مفهوم «مسائل زنان» آنگونه که امروز  به‌عنوان یک رویکردْ رایج است، بسیار تفاوت دارد. 🔹سیمای زن در جهان اندیشه 🔸کاری از دفتر مطالعات جنسیت و جامعه @tanith_cast

قبولِ اینکه ما با مسئله‌ای به نام «مسئلۀ زن» مواجهیم، یک ضرورت نخستین برای اندیشیدن و عمل‌کردن سیاسی است! اما «مسئلۀ زن» با مفهوم «مسائل زنان» آنگونه که امروز به‌عنوان یک رویکردْ رایج است، بسیار تفاوت دارد. درحالی‌که «مسئلۀ زن» خبر از نوعی اختلال در بنیادهای اصلی انسانیت و حرکت تاریخی انسان می‌دهد، «مسائل زنان» آنگونه که در ذهن‌ها نقش بسته، در معرض تقلیل‌گرایی در بهترین حالت و در معرض سیاست‌زدگی در بدترین حالت است؛ تعامل با «مسائل زنان» معمولاً از این دو رویکرد خارج نبوده است. یک بار «مسائل زنان» عنوانی شده برای چالش‌هایی که به زنان به‌عنوان یکی از اقشار جامعه مربوط است و یک بار «مسائل زنان» توضیحی برای چالش‌ها و دردسرهایی واقع شده که به بهانۀ زنان ایجاد شده است. در خطای اول، زنان یکی از اقلیت‌های محروم هستند که از حقوق اولیه و شهروندی خود بازمانده‌اند و لازم است در کنار تمام مسائل و چالش‌ها و در کنار تمام اقشار به زنان و مسائلشان هم رسیدگی شود! در انحراف دوم، مسائلی که به‌واسطۀ زنان برای جامعه ایجاد می‌شود، منشأ تحمیلی یا وهمی دارد و در نتیجه غیرواقعی و «نامسئله» تلقی می‌گردد. این هر دو، به‌نحوی ما را از فهم «مسئلۀ زن» و پیوند آن با علوم انسانی، حکمت عملی و حکمرانی دورتر می‌کنند و در نتیجه حتی امکان تدوین یک نظام مسائل صحیح و واقعی از چالش‌های زنان را هم به تعویق می‌اندازند. «مسئلۀ زن» در حقیقت فراخوانی زوجیت مغفول در نظام حرکت انسان است و اشاره به این دارد که حرکت تاریخی انسان که بناست با دو نیروی زنانه و مردانه آن‌هم به‌شکلی متعادل و متکامل پیش برود، در یکی از نیروها دچار خدشه اساسی شده است. مسئلۀ زن حکایت از ناشکوفایی، فروبستگی و سرخوردگی یکی از دو نیم‌استعداد انسانی دارد و از آنجا که حرکت تاریخی انسان و شکوفایی کلی انسان در گرو تحقق این زوجیت‌مندی به‌شکلی متعادل است، نیروی دیگر نیز از محل این خدشه دچار اختلال شده است. به‌عبارت دیگر، مسئلۀ زن ما را دعوت می‌کند قبل از هر مسئلۀ اجتماعی و تاریخی دیگری، در بنیادهای اساسی، مبنایی و عمیق مفهوم انسانیت فکر کنیم و اینک آن موضوعی که باید جلوی چشم ما نقش بنماید، «نظم جنسیتی» یا «هندسه رابطۀ بین دو جنس» است. ریشه تمام مسائل اینجاست! «مسئلۀ زن»، مسئلۀ زنان و تنها مربوط به آن‌ها نیست. این دو نیرو که بناست در نسبت خاصی جامعه و تاریخ را بسازند و سعادت بشر را رقم بزنند، وضعیتی کاملاً وابسته به یکدیگر دارند. پس نه‌تنها مسئلۀ زن نوعی مسئله صنفی و قشری نیست، بلکه به‌واسطه اهمیتی که زن‌بودن و مرد‌بودن در نظام زوجیت دارد، مسئلۀ زن در حقیقت و بیش از هر چیزی مربوط به چالش «انسانیت» است. مردانگی مرد هم وابسته به قرارگیری امر زنانه در جایگاه طبیعی خود است. لذا هر کس به هر معنایی به انسانیت دل‌مشغول است، نمی‌تواند و اجازه ندارد کانون خدشۀ انسانیت را که به لحاظ تاریخی در «مسئلۀ زن» تجمیع شده است، اندکی نادیده بگیرد. (لینک ویدئو) ❇️ «تأنیث» | سیمای زن در جهان اندیشه کاری از دفتر مطالعات جنسیت و جامعه @Tanith_Cast

۱۷ دی در تقویم شما چه روزی است؟ این روز از سویی در حافظه ما با قانون استعماری کشف حجاب ثبت شده است که به سال ۱۳۱۴ مربوط است. اما واقعه مهم دیگری در همین روز اما در سال ۱۳۵۶ رخ داده است که به‌طرز عجیبی بسیار کمتر روایت شده است. ❇️ «تأنیث» | سیمای زن در جهان اندیشه کاری از دفتر مطالعات جنسیت و جامعه @Tanith_Cast

۱۷ دی در تقویم شما چه روزی است؟ ‌ امروز ۴۵ سال از انقلابی می‌گذرد که آغازگر نهضت‌های منتهی به پیروزی‌اش زنان بودند. اگر بپرسند نهضت ‏در در انقلاب اسلامی از چه زمانی و دقیقاً چگونه از یک‌سری «تحرک‌های پراکنده» به یک «حرکت ‏عمومی» تبدیل شد باید به نقطۀ عطفی به تاریخ ۱۷ دی ۵۶ برگردیم. هفده دی ۵۶ آغاز اولین حرکت‌های ‏علنی و رسمی علیه رژیم بود که به سرعت از زنان مشهدی به زنان قمی و بعد در سراسر کشور فراگیر شد؛ بعد ‏از این حرکت‌های زنانه بود که حرکت‌های مردانه هم شکل گرفت. درحالیکه در روایت رایج‌تر این روحانیون ‏قمی بودند که در اعتراض به توهین روزنامۀ دولتی به امام قیام کردند!‏ ‌ اما چرا ۱۷ دی در حافظه عمومی بیش از اینکه یادآور «آغاز روزگار انقلاب» یا به تعبیر رهبری «معجزۀ ‏انقلاب» باشد، ما را به سال ۱۳۱۴ و واقعه کشف حجاب اجباری برمی‌گرداند؟ آیا ما مردمی تلخ هستیم که ‏تنها روزهای سختی را به یاد داریم؟ قانون استعماری کشف حجاب البته خیانتی صدمه‌آفرین به هویت زن ‏مسلمان ایرانی و تبع آن ایران اسلامی بود اما ۴۲ سال بعد از این قانون ننگین، این زنان بودند که به‌صورت ‏محجب و از قضا با شعارهایی مرتبط با حجاب یقۀ رژیم سابق را گرفتند و روند خلع قدرت را تسریع کردند. ‏بنابراین در این روز به فاصله ۴۲ سال ما دو واقعۀ مهم داریم که به راستی دومی انتقام و جبرانی نسبت به ‏اولی است. اما چرا هفده دی ۵۶ افتخاربرانگیز نیست؟ چرا این روز یک جشن ملی نیست؟ چرا در این ‏روز زنان به دیدار رهبری نمی‌روند؟ چرا نزد مورخان و پژوهشگران تاریخ فرهنگی این واقعه معنادار نیست و ‏از آن اطلاع چندانی ندارند؟ چرا این «معجزۀ انقلاب» تقویم مناسبت‌های ملی و دینی ما مهجور مانده ‏است؟ چرا روزی که در آسمان زن ایرانی نیک می‌درخشد تشعشعی در این سال‌ها و این روزهای ما ندارد؟ ‏این پاسخ که نیروهایی برای حذف یا سانسور زنان وجود دارد، بیش از اندازه بدبینانه است اما آیا می‌توان ‏اعتراف کرد ما دچار نقصان‌هایی هستیم که در نتیجۀ آن به نفهمیدن زن و نیافتن زنانگی مبتلا شده‌ایم؟ به ‏هر حال پاسخ به این سوال بیش از آنکه پاسخی مربوط به تاریخ باشد، چارچوب برای فهم امروز است؛ ‏دقیقاً همین امروز.‏ لینک ویدئو #تانیث #هفده_دی ❇️ «تأنیث» | سیمای زن در جهان اندیشه کاری از دفتر مطالعات جنسیت و جامعه @Tanith_Cast

🔶زن‌ها چطور ما را پیروز کردند؟ ▫️شجاعت اختصاص به یکی از زن یا مرد ندارد اما جلوه‌ها و آثار شجاعت زنان و مردان مشابه نیست. ‏شجاعت را اگر به یک حالت صرفاً هیجانی و روانی تقلیل ندهیم و ابعاد معرفتی، قلبی و ایمانی آن را ببینیم ‏بعید نیست زنان در بزنگاه‌هایی که بروزهای شجاعانۀ درخشان‌تری از خود نشان بدهند. اما سخن مهم‌تر، ‏کاری است که زنان در بسط و امتداد شجاعت انجام می‌دهند‎.‎ ▫️زنان چطور اراده‌های مبتنی بر مقاومت را پیش می‌برند و حمایت می‌کنند؟ زنان در یک‌کلام، فضا را ‏شجاعت‌گونه می‌کنند. مرکز تأثیرگذاری زنان نه فقط مردان نزدیک آن‌هم به‌شکلی مستقیم و رودررو، بلکه ‏بیش از آن فضای عمومی جامعه است. زنان شجاعت را به فضا و اتمسفری تبدیل می‌کنند که در آن دیگر ‏شجاع بودن یک رویۀ طبیعی و فراگیر خواهد شد. اگر فضا شجاعت‌گونه نباشد، تنها قهرمان‌ها و ‏اسطوره‌هایی که از روحی بلند برخوردارند، به شکلی انفرادی باید شجاعت به خرج بدهند؛ اما اگر فضا ‏شجاعت‌گونه شد، ابتدا عموم مردم شجاع خواهند شد و سپس به ملت شجاع تبدیل می‌شوند‎.‎ ▫️باری دیگر به سویه‌های معرفتی و شهودی شجاعت فکر کنیم تا معلوم شود مراد از تبدیل‌شدن شجاعت به ‏فضای عمومی چیست؟ شجاعت در لحظه به‌وقوع‌پیوستنش حامل معناست. خود انسان شجاع هم از ‏این معانی سرشار و آگاه است. زن به دلیل قابلیت‌هایی که در روح و نفس دارد امکان بیشتری برای نشر ‏شجاعت و تبدیل آن به فضای عمومی دارد؛ وضعیتی که به تعبیر حضرت امام با گرایش طبیعی مرد به زن ‏وصف شده است. وضعیتی که در درجات اعلی آن در تاریخ معاصر زن ایرانی دیده‌ایم. اما در یک‌کلام باید ‏گفت این زن است که بیش و پیش می‌تواند معناها و معرفت‌ها را در قالب یک کردار و عمل شجاعانه به ‏گفتمان تبدیل کنند و اگر مقاومت و شجاعت به گفتمان تبدیل شد مردم را برخواهد انگیخت. اگر پرسیدند ‏زنان در انقلاب، جنگ و مقاومت چه کردند، خواهیم گفت زنان رؤیاها، هنجارها و ارزش‌ها را به گفتمان ‏تبدیل کردند و از این طریق ورق را برگرداندند‎.‎ ❇️ «تأنیث» | سیمای زن در جهان اندیشه کاری از دفتر مطالعات جنسیت و جامعه @Tanith_Cast