حواستان باشد. پیچ و ‌مهره‌هایتان را محکم کنید! خواب غفلت شما را نگیرد. دستتان از دامان اهلبیت عصمت و طهارت علیهم‌الصّلاةوالسّلام جدا نشود. روایت داریم حتّی قائلین به امامت امام زمان ارواحنافداه می‌روند و یک تعداد کمی می‌مانند. آنهایی که متمسّک هستند و محکم دست به دامان امام زمان ارواحنافداه زده‌اند، نمی‌گذارند این‌ سیلاب‌ها و طوفان‌ها این‌ها را بکَند و ببرد. ▪️استاد اخلاق حاج آقا زعفری زاده حفظه الله تعالی

الهی دورت بگردم کجا رفتی برا درد مردم💔🖤 #شهید_جمهور #خادم_الرضا

🔺️🔻تصویری دیگر از محل دفن رئیس جمهور شهید در حرم رضوی

هَلْ مِنْ ناصِرٍ یَنْصُرُنی .... ؟! خیمه‌های سوخته داغ دل ما را تازه میکند💔 #رفح

#نهج_البلاغه 💥سَل مِن الرّفيق قبلَ الطَريقِ و عَن الجارِّ قبلَ الدّارِ» . 🌔پيش از آنكه درباره راه بپرسى، درباره رفيق راه بپرس و پيش از آنكه خانه انتخاب كنى، درباره همسايه پرس و جو كن. 🖌 زيرا همسفر فاسد و همسايه گمراه علاوه بر زيانها و ناراحتيهايى كه توليد مى كنند، بر اثر همراهى و همنشينى و معاشرت پى در پى در روحيه انسان تأثير بد مى گذارند. به همين دليل ما بايد مراقب باشيم و در هر كارى كه انجام ميدهيم با كسانى همراهى و همفكرى كنيم كه مطمئن باشيم درستكار و با ايمان و پاك و نيك كردارند. 📘#نامه_31 🌹@tarigh3

••🥀☁️•• #شهیدانه اجر‌کسانی‌است‌که‌در‌زندگی‌خود مدام‌درحآل‌درگیری‌با‌نفسند‌ و‌زمانی‌ که نفس‌ سرکش‌خود را‌ رام‌نمودند، خداوند‌ به‌مزد این‌ جهاد‌ اکبـر،شهادت‌را روزی‌ آن‌ها‌ خواهد‌کرد . . #شهید‌محمد‌مهدی‌لطفی🍃 🌹@tarigh3

می‌گفت : بزرگترین حسرت ِ روز قیامت اینه كه به انسان نشون میدن میتونسته تو زندگی به کجاها برسه و نرسیده ؛ میتونسته چه انسانی بشه ، نخواسته و نشده ! اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا 🤲 🌹@tarigh3

✨📚✨﷽✨📚✨ 📚✨📚✨ ✨📚✨ 📚✨ ✨ صلوات ‌‌و سلام خداوند برارواح طیبه ی شهیدان 📖روایت «#دردانه_کرمان» 🔸خاطراتی از سردارشهید حسین بادپا 🔹فصل: دوم 🔻قسمت: بیست و نهم از روزی که حسین رفته بود، دلهره داشتم. این باعث می شد که به او بیشتر فکر کنم؛ به شهادتش؛ به این که ممکن است دیگر نبینمش. فکر شهید شدن حسین، تمام ذهنم را درگیر خودش کرده بود... یک شب خواب شهید مصطفی صدرزاده را دیدم. پشت در دژبانی ایستاده بود. رفتم جلو، بهش سلام کردم. گفتم《سیّدابراهیم، اینجا چه کار می کنی؟!》. گفت《اینجا دارند از ما امتحان می گیرند. برای ورودی باید حتماً امتحان بدیم.》 نگاه کردم به اطرافم. گفتم《پس حسین کجاست؟!》. گفت《حسین امتحان داد؛ قبول شد و رفت. حالا هم نوبت منه!》. منتظر شدم. سیّد ابراهیم هم امتحان داد و قبول شد. از در دژبانی عبور کرد. قبل از این که برود داخل، به من نگاه کرد. گفت《اگه می خواهی حسین رو ببینی، یه لحظه همراه من بیا و برگرد.》. شهید صدرزاده رفت سمت یک چادر گوشه ی چادر را کنار زد. گفت《حسین اینجاست.》 نگاه کردم حسین، کنار یک آقای نورانی نشسته بود. آقا، سیّد ابراهیم رو صدا زد. گفت《بیا داخل.》 سیّدابراهیم داخل شد. رفت کنار آقا چیزی به آقا گفت. هر دو نگاه کردند سمت من! سیّدابراهیم به آقا رو کرد و گفت《ایشون، خانم حسین هستن.》 به من اجازه داد یک لحظه حسین را ببینم. بعد برگشتم. از خواب که پا شدم،آرام و قرار نداشتم. 🌹@tarigh3

✨📚✨﷽✨📚✨ 📚✨📚✨ ✨📚✨ 📚✨ ✨ صلوات ‌‌و سلام خداوند برارواح طیبه ی شهیدان 📖روایت «#دردانه_کرمان» 🔸خاطراتی از سردارشهید حسین بادپا 🔹فصل : دوم 🔻قسمت : سی ام یک هفته ای می شد که از حسین خبر نداشتم. هر وقت زنگ می زدم، دوست هاش می گفتن «الان کار داره. منتظر باشید. خودش تماس می گیره.». دل شوره داشتم. خیالم هزار جا رفت. حسینی که هر روز و هر شب بهم زنگ می زد، حالا یک هفته بی خبر از ما... مشغول آشپزی بودم که صدای زنگ گوشی ام را شنیدم. درست می دیدم؛ پیامی از خط حسین برام ارسال شده بود که نوشته بود؛ به زودی با شما تماس می گیرم. انگار خدا تمام دنیا را بهم داده بود. چشمم به گوشیم بود و با صدای هر زنگی از جا می پریدم. سرانجام صبح فردایش ، حسین بهم زنگ زد. همین که صداش را شنیدم، زدم زیر گریه. گفتم «حسین، تو این هفته، از نگرانی داشتم می مردم. نباید یه خبر از سلامتیت به ما می دادی؟! آخه تو که این جوری نبودی!» با صدایی خیلی آرام گفت «طاهره حقیقتش، من مجروح شده ام. دارم میام تهران.» تازه علت آن همه دل شوره هایم را فهمیدم. چند دقیقه ای باش حرف زدم. احساس کردم حالش زیاد خوب نیست. فردا، همراه بچه ها رفتم تهران. زمانی رسیدیم فرودگاه که آقای حاج باقری آمده بود فرودگاه، دنبال ما تا با هم به بیمارستان برویم. گرچه حسین زخمی برگشته بود‌ مهم دیدار دوباره با او بعد از چهارده ماه بود. حسین ساعت دو صبح رسیده بود تهران. توی مسیر به خودم و حسین فکر می کردم. به بیمارستان رسیدیم.هر قدمی که به سمت اتاقش بر می داشتم. ضربان قلبم تند تر می شد. پاهام به سختی یاری ام می کردند. جلوی اتاقش رسیدم. چشم هام درست می دید؛ این حسین ام بود! برگشته بود؛ اما با لباسی دیگر و با صورتی رنگ پریده! با لبخند همیشگی اش سلام کرد. بغضم را قورت دادم . جلو رفتم. صدام از شدت هیجان می لرزید. بریده بریده سلام کردم. نتوانستم جلوی خودم را بگیرم. به پهنای صورتم اشک می ریختم. کاش می توانستم بدون پروا، آن همه دوری و دل تنگی را داد می زدم. الهی بمیرم،دل تنگی بچه ها بیشتر از من بود. مثل پروانه، دور باباشان می چرخیدند و گریه می کردند. گفتم «حسین، می دونی این مدت به من و بچه ها چه گذشته؟». با صبر به حرف های من و بچه ها گوش می کرد. بچه ها از باباشان قول می گرفتند که «بابا، دیگه نرو سوریه ...» من هم به این امید بودم که دیگر حسین به سوریه بر نمی گردد. ادامه دارد.... ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌🌹@tarigh3