✍ اهل ذمه در زمان خلفای اموی 🔹بعد از تصرف ایران توسط اعراب مسلمان بحث و جدل ها بر سر رفتار با زردشتیان ایرانی عمر خلیفه ی دوم را مردد کرده بود که عبدالرحمن عوف تردید او را رفع نمود و از قول پیامبر (ص) نقل کرد که باید با آن‏ها همچون اهل کتاب رفتار نمود و همین دلیلی شد تا مسلمانان با آنها همانند اهل کتاب رفتار کنند و کسانى از آنها را که با شرایطى مایل به باقى ماندن بر کیش اجدادى خود بودند ، به عنوان اهل ذمه قلمداد نمودند. 📎 در جامعه اسلامى ، غیر مسلمانان مى‏توانستند با شرایطى خاص ، به تابعیت آن در آیند ، این نوع تابیعت که با قرار داد دوجانبه انجام مى‏گرفته که در اصطلاح فقه اسلامى #ذمه‏ نامیده مى‏شد و به کسانى که این قرارداد را با مسلمین منعقد مى‏نمودند #ذمى‏ مى‏گفتند از جمله یهودیان ، مسیحیان و مجوسان ، با این کار اقامت افراد غیر مسلمان در جامعه اسلامى منوط به شرکت در عقد #قرارداد_ذمه بود که پس از امضا قرارداد آن شخص جزئى از جامعه بزرگ اسلامى به حساب مى‏آمد. 👈 برخی از مفاد این قراداد به شرح ذیل بود : 👈ذمى باید لباس معین و مشخص بپوشد ، زنار ببندد و کلاه بلند و قلنسوه برسر گذارد. 👈ذمى اجازه ندارد سوار اسب شود و یا حامل اسلحه باشد ، اما مى‏تواند بر استر و الاغ سوار شود. 👈 ذمى نباید خانه را مرتفع‏ تر از خانه مسلمانان بنا کند ، بلکه ارجح است که کوتاه‏تر بسازد. 👈 ذمى نباید به هنگام خواندن دعا، صداى خود را بلند کند و یا ناقوس را بلند بنوازد. 👈 ذمى نباید بر جنازه مرده بلند بگرید و نیز باید مرده‏هاى خود را دور از مقابر مسلمانان در محل جداگانه‏اى دفن نماید. 📎 (سنجاق) : مشغول الذمه کسی که تعهدش را به جای نیاورده باشد . 📗 احمد بن یحیى بلاذرى ، فتوح البلدان 📗 مطهر حلى #تاریخ_بدانیم 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2976842002C42d75c84f3