ایتا - تارینـــو (حال و حیاتی نو) #کیف

تارینـــو (حال و حیاتی نو)
           •┈┈••••✾•﷽•✾•••┈┈•

مطب پر بود از همهمه ی بیماران مختلف.
 پشت در هر اتاق چند نفری به انتظار ایستاده بودند.
همه چیز عادی بود، اما نه، انگار از قاب نگاه تمسخر، تاسف و گاه نیشخندهای یواشکی برخی بیماران، چیزی این وسط عادی به نظر نمی آمد. به تقلید سر چرخاندم و رد نگاهشان را دنبال کردم. 

مردی لاغر اندام، پشت در اتاق روانپزشکی، در عالَم متفاوت خودش غرق بود. 
یک عینک دودی روی سر، یک عینک طبی روی چشم، هندزفری در گوش، دو کیف چرم دست دوز قهوه ای با رودوزیهای سبز و زرد و قرمز بر دوش و گردن، کمربندی چهارسایز بزرگتر به کمر و با حرکاتی بی ربط به محیط، زیرلب آوازخوان، روی صندلی لم داده بود.

 گاهی از جا بر میخواست و دست در جیب بی هدف قدم می زد، گاهی مدام کیفش را باز و بسته می کرد و کیفهای چرم کوچکتری بیرون می آورد و عینک و ماسکش را در آنها جا می داد، خودش را آقای فلانی خطاب می کرد، کیفش را به منشی ها نشان می داد و پز کارش را می داد. 

وقتی به اتاق پزشکش رفت، می شد در چهره شاهدان ماجرا، تاسف را دید، سر تکان دادن، نچ نچ کردن، در خود فرو رفتن، تجزیه و تحلیل کردن، همه و همه در فضای سالن انتظار سنگینی می کرد...

 نمی شد از او چشم برداشت، نمی شد لبخند نزد، نمی شد تاسف نخورد، چون برای همه آدمها هر تفاوتی عجیب است.
 
او در دنیای متفاوت و عجیب خودش، ساده ترین و بی ریاترین آدم دنیای ما بود. 

وقتی از مطب خارج شد، با صدایی بلند و ذره ای خجالت گفت: دعا کنید شفا بگیرم براتون از این کیف چرمها می دوزم کار خودمه و با ذوق هنرش را نشان می داد. 

وقتی از کنارم رد شد، زمزمه آرامی را شنیدم که آنجا فهمیدم کسی که باید بحالش تاسف خورد او نیست ما هستیم.

زمزمه " خدایا شکرت" از زبان او درس بزرگی ست برای ما اگر شاگرد خوبی باشیم...

✍️به قلم :سرکارخانم فاطمه شفیعی

#داستانک
#کیف_چرم
#متن_نوشت
#گروه_تبلیغی_تارینو

┈┄┅═✾•••✾═┅┄┈  
https://eitaa.com/tarino
┈┄┅═✾•••✾═┅┄┈
43 مشاهده05:16
پرسش‌ها

قوانین

داغ‌ترین‌ها

چندسکویی
