🌸 #رمان_سرگذشت_ارواح‌در‌عالم‌برزخ ✍ قسمت بیست و سوم نیک گفت: بهشتی که روز قیامت برپا خواهد شد شامل #هشت_دروازه هست، یکی مربوط به پیامبران و صدیقین، یکی برای شهدا و صلحا، دیگری برای مسلمانانی که بغض و دشمنی با اهل بیت نداشتد و پنج دروازه هم برای #شیعیان و دوستداران اهل بیت میباشد. وادی السلام آیین ی ضعیف و قطعه ی کوچکی از بهشت است... آنگاه به یکی از مسیرها اشاره کرد و گفت: مسیر ما این است، عجله کن برویم. چیزی نرفته بودیم که #نسیم روح بخشی وزیدن گرفت و هوای معطر و نسیم لطیفی را استشمام کردم. صورت زیبای نیک را که شاد و خندان بود جلوی صورتم دیدم و با تعجب گفتم: چه شده که اینگونه مرا نگاه میکنی؟ نیک با شادی گفت: این بوی خوش بهشت است که از سوی وادی السلام وزیدن گرفته و نشان از این است که به مقصد نزدیک شده ایم و من باید بروم. ناگهان خنده از صورتم محو شد و با اضطراب پرسیدم کجا بروی؟ مگر قرار نیست من و تو با هم باشیم؟؟ نیک لبخند زنان گفت: چرا ترسیدی؟ قرار نیست از هم جدا شویم بلکه من باید زودتر از تو بروم و دار السلام را که برایت در نظر گرفته اند آماده سازم. با خوشحالی پرسیدم: دارالسلام کجاست؟ نیک گفت: هر مومنی در دار السلام جایگاهی دارد که خانه ی امن و آسایشگاه اوست و آن منزل همان دارالسلام است. از شادی وجودم لبریز شد. لبخند زنان گفتم: من چه کنم؟ صبر کنم تا برگردی؟ نیک همان طور که به راه افتاده بود گفت: تو آهسته به راهت ادمه بده وقتی نزدیک دروازه رسیدی مرا خواهی دید. نیک به سرعت دور شد و من آرام به راهم ادامه دادم تا اینکه کم کم دروازه های وادی السلام مشخص شد. سرعتم را بیشتر کردم. صبرم را از دست دادم و شروع به دویدن کردم. ناگهان گروهی از ملائکه را دیدم که پرواز کنان به پیشوازم آمدند. به احترام آنها ایستادم. همگی بالای سرم قرار گرفتند و گفتند: سلام بر تو ای بنده ی خوب خدا، بهشت و راحتی بر تو مبارک باد. من در جواب گفتم: خدا را سپاس که مرا از نعمت بهشت بی بهره نکرد. فرشتگان خداحافظی کردند و رفتند. من هم با سرعت بیشتری به راهم ادامه دادم تا سر انجام به دروازه ی دار السلام رسیدم... وقتی چشمم به درون وادی السلام افتاد؛ ناخوداگاه از حرکت ایستادم و غرق دیدن آن منظره ی باورنکردنی شدم... نمیدانم چه مدتی در آن حال بودم که ناگهان دستی به شانه ام خورد. رویم را برگرداندم نیک را دیدم که لبخند زنان به من نگاه میکرد. از اینکه او را دوباره کنار خودم میدیدم خوشحال و ذوق زده شدم و او را در آغوش کشیدم. نیک گفت: گروهی از مومنین به استقبالت آمده اند. از نیک جدا شدم و گروهی از مومنین را دیدم با صورتهای خندان کناری ایستاده بودند. وقتی به آنها رسیدم همگی سلام کردند و خوش آمد گفتند. من هم تک تکشان را در آغوش کشیدم و تشکر کردم. بعد از آن، یکی از مومنین حال برادرش را پرسید، گفتم : هنوز در مزرعه ی دنیا مشغول کشت اعمالش است. دیگری از فلان شخص سوال کرد، گفتم: او سالها قبل از آمدن من به عالم برزخ، دنیا را ترک گفته بود. شخص سوال کننده سرش را بزیر انداخت و گفت: خدا به فریادش برسد. گفتم چرا چی شده؟ گفت: آخر او هنوز به اینجا نیامده است. فهمیدم که آن شخص یا در راه گرفتار شده یا در وادی العذاب است... پس از آن مومنی جلو آمد و از احوال یکی از ستمکاران پرسید، گفتم او هنوز زنده است و مشغول ظلم و ستم به مردم... مومن گفت: نگران نباش. خداوند از روی خیر و مصلحت به کافران و ظالمان طول عمر نمیدهد بلکه با این کار زمینه ی گناه بیشتر را برایشان فراهم میکند تا بعد از مرگ عذاب دردناکش را به آنها بچشاند... در این هنگام مراسم استقبال تمام شد و آنها آماده ی رفتن شدند. من که به آنها انس گرفته بودم دوست نداشتم از ایشان جدا شوم ولی نیک گفت: نگران نباش، باز آنها را و حتی سایر مومنان را ملاقات خواهی کرد. چون اینجا مومنین با هم دیدار میکنند اما مدت و زمان این دیدار بستگی به مقام و درجه ی هر یک از آنها دارد. سپس دستم را گرفت و گفت: بیا برویم که خانه ات را برایت آماده کرده ام... ✍ادامه دارد...