🟣خاک های نرم کوشک🟣
#قسمت_اول
مادر شهید:
روستای ما یک مدرسه بیشتر نداشت و آن هم دبستان بود. آن وقتها عبدالحسین تو کلاس چهارم ابتدایی درس می خواند با اینکه کار هم می کرد نمره اش همیشه خوب بود.
یک روز از مدرسه که آمد، بی مقدمه گفت: از فردا اجازه بدین دیگه مدرسه نرم
من و باباش با چشم های گرد شده به هم نگاه کردیم همچین درخواستی حتی یکبار هم سابقه نداشت. باباش گفت:« تو که مدرسه رو دوست داشتی برای چی نمی خوای بری؟»
آمد چیزی بگوید بغض گلوش را گرفت همان طور بغض کرده گفت:« بابا از فردا برات کشاورزی می کنم، خاکشوری می کنم هر کاری بگی می کنم ولی دیگه مدرسه نمی رم».
این را گفت و یکدفعه زد زیر گریه
حدس زدیم باید جریانی اتفاق افتاده باشد آن روز ولی هر چه پیله اش شدیم چیزی نگفت
روز بعد دیدیم جدی جدی نمی خواهد مدرسه برود. باباش به این سادگی ها راضی نمی شد، پا تو یک کفش کرده بود که : «یا باید بری مدرسه ،یا بگی چرا نمی خوای بری»
آخرش عبدالحسین کوتاه آمد گفت: «آخه بابا روم نمی شه به شما بگم.»
گفتم:« ننه به من بگو.»
سرش را انداخته بود پایین و چیزی نمی گفت فکر کردم شاید خجالت می کشد دستش را گرفتم و بردمش تو اتاق دیگر کمی ناز و نوازشش کردم گفت و با گریه گفت:« ننه اون مدرسه دیگه نجس شده!»
«چرا پسرم؟»
ادامه دارد....
#رمان_شهدایی
#زندگینامه_شهید_عبدالحسین_برونسی
#شادی_روح_شهدا_صلوات
https://eitaa.com/tazkeratoshohada
#اَلَّلهُمعجِّللِوَلیِڪَالفرَج
🍃🇮🇷🍃🇮🇷🍃
خاک های نرم کوشک
زندگینامه شهیدعبدالحسین برونسی
#قسمت_دهم
یک بار که خیلی دمغ بود، بهش گفتم:«چرا بعضی ها خوشحال هستن و شما ناراحت؟»
اخم هایش را کشید به هم جواب واضحی نداد فقط گفت:« همه چی خراب میشه همه رو می خوان نجس
کنن!»
بالاخره صحبت تقسیم ملک ها قطعی شد یک روز چند نفر از طرف دولت آمدند روستا همه اهالی را گفتند: «بیاین تو مسجد آبادی.»
خانه ها را یک به یک می رفتند و مردها را می خواستند نه اینکه به زور
ببرند، دعوت می کردند بروند مسجد تو همان وضع و اوضاع یکدفعه سر و کله عبدالحسین پیدا شد. نگاهش هیجان زده بود. سریع رفت تو صندوقخانه دنبالش رفتم تازه فهمیدم می خواهد قایم شود، جا خوردم. رفت تو یک پستو و
گفت: «اگه اینا ،اومدن بگو من نیستم
چشام گرد شده بود.
«بگم نیستی؟!»
«آره، بگو نیستم اگرم پرسیدن کجاست، بگو نمی دونم.»
این چند روزه ،بفهمی نفهمی ناراحت بودم آن جا دیگر درست و حسابی جوش آوردم به پرخاش گفتم: «آخه این چه بساطیه؟! همه می خوان ملک بگیرن آب و زمین بگیرن، شما قایم می شی؟!»
جوابم را نداد. تو تاریکی پستو چهره اش را نمی دیدم ولی می دانستم ناراحت است. آمدم بیرون.چند لحظه نگذشته بود در زدند. زود رفتم دم در آمده بودند پی او گفتم «نیست.»
رفتند.چند دقیقه ی بعد بزرگترهای ده آمدند دنبالش ،آنها را هم رد کردم آن روز راحتمان نگذاشتند.سه، چهار بار دیگر هم از مسجد آمدند، گفتم: «نیست.»
«هرچه می پرسیدند کجاست؟ می گفتم نمی دونم»
تا کار آنها تمام نشد خودش را تو روستا آفتابی نکرد بالاخره هم تمام ملک ها را تقسیم کردند.خوب یادم نیست حتی پدر و برادرش آمدند پیش او ،بزرگترهای روستا هم آمدند که دو ساعت ملک( ۱ )به اسمت دربیارن
#قسمت_یازدهم
پاورقی
۱ آن طور که آنجا مرسوم بود؛ مقدار زمینی را که معادل یک ساعت آب از ۲۴ ساعت تقسیمی ما بین زمین های کشاورزی می شد، اصطلاحاً می گفتند: یک ساعت ملک؛ و دو ساعت ملک ،دو ساعت آب تقسیمی از ۲۴ ساعت می شد.
اومده بیا و بگیر.»
می
گفت: نمی خوام
«اگه نگیری تا عمر داری باید رعیت باشی ها.»
عیبی نداره...
هرچی دلیل و استدلال آوردند، راضی نشد که نشد. حتی آنها را تشویق می کرد که از زمین ها نگیرند.می گفتند: «شما چکار داری به ما؟ شما اختیار خودت رو داری.»
آخرین نفری که آمد پیش عبدالحسین، صاحب زمین بود؛ همان زمینی که می خواستند بدهند به ما گفت: «عبدالحسین برو زمین روبگیر؛ حالا که از ما زور ،گرفتن من راضی ام که مال شما باشه از شیر مادر برات حلال تر». تو جوابش گفت: «شما خودت خبر داری که چقدر از اون آب ها و ملک ها مال چند بچه یتیم بی سرپرست بوده، اینا همه رو با هم قاطی کردن اگه شما هم راضی باشی حق یتیم را نمیشه کاری کرد.»
کم کم فهمیدم که چرا زمین را قبول نکرده بالاخره هم یک روز آب پاکی را ریخت به دست همه و گفت: «چیزی رو که طاغوت بده نجس در نجسه من همچین چیزی رو نمی خوام اونا یک سر سوزن هم تو فکر خیر و صلاح ما نیستن.
#قسمت_دوازدهم
وقتی هم که تنها شدیم با غیظ می گفت خدا لعنتش کنه "( - منظور شهید برونسی، شاه مخلوع بود
) " با همین کارهاش چه بلایی سر مردم در می
آره!»
آبها که از آسیاب افتاد خیلی ها به قول خودشان زمین دار شده بودند عبدالحسین باز آستین ها را زد بالا و رفت
کشاورزی برای این و آن . حسن فرزند اولم هفت ماهش بود ، اولین محصو ل گندم را که برداشت کردند آمدگفت::« از امروز باید خیلی مواظب
باشی».
گفتم: « مواظب چی؟»
گفت: «اولاً که خودت خونه بابام چیزی نخوری، دوما بیشتر از خودت مواظب حسن باشی که حتی یک ذره نون
بهش ندن».
با صدای تعجب زده ام گفتم: «مگر می شود؟!»
به حسن اشاره کردم و ادامه دادم «ناسلامتی بچه شونه.»
«نه اصلاً من راضی نیستم شما حواست جمع باشه.»
لحنش محکم بود و قاطع همان وقت هم رفت خانه پدرش به اتمام حجتی چیزهایی را که به من می گفت به آنها هم گفت خودش هم از آن به بعد خانه پدرش چیزی نخورد.
کم کم پائیز از راه رسید. یک روز بار و بندیلش را بست و راه افتاد طرف مشهد برای زیارت برعکس دفعه های قبل این بار خیلی طول کشید رفتنش.
#رمان_شهدایی
#شادی_روح_شهدا_صلوات
https://eitaa.com/tazkeratoshohada
#اللهــم‌عجـل‌لـولیک‌الفــرج