‏ساعت ۱۲ نیمه شب تو هوای منفی ۱۰درجه مشهد باشی یکی بیاد با لباس خادمی امام‌رضا بزنه سرشونت بگه خداقوت، این چایی داغ و عدسی رو بخور تا گرم بشی. راستی فراموش نکن فرداصبح کارت که‌ تموم شد نری خونه با این ژتون بیا مهمانسرای حضرت.صبحونه مهمون امام‌رضایی. امام‌رضا حواسش به همه هست #پناه. "جمال رستم‌زاده"

ای عهده دارِ مردمِ بی دست و پا، آغوشِ تو پناهِ دلِ خسته‌ها، حسین(ع) جانم..💔 #اباعبدالله #پناه #بین_الحرمین

#خرافه_عیدالزهرا 💢آیا قاتل #خلیفه_دوم به کمک امام علی(ع) از مدینه فرار کرد و با طی الارض به #کاشان رفت؟ ✅مرگ ابولولو؛ قاتل خلیفه دوم در کتب #تاریخی آمده ابولولو پس از آسیب زدن به عمر و زخمی کردن تعدادی دیگر نمازگزاران پا به فرار گذاشت اما نتوانست از مسجد بیرون برود و در همانجا مردم او را دستگیر کردند و او که خود را گرفتار دید - با همان خنجری که عمر را با آن زده بود - خود را کشت (خودکشی کرد). اما درباره قبر او باید گفت #طبیعی است جنازه اش را در همان مدینه دفن کرده اند. به هرحال او #نتوانست بگریزد حتی نتوانست از مسجد بیرون رود بلکه همانجا خودکشی کرد چه رسد به اینکه پایش به ایران و کاشان رسیده باشد!!. بنابرین اینکه برخی از عوام می گویند" ابولولو فرار کرده، نزد حضرت امیر(ع) آمد و از ایشان #پناه خواست و ایشان فرمودند: من تو را با طیّ الارض به کاشان می برم که مردمانش شیعه هستند" کاملاً بی پایه است زیرا مردم کاشان در آن زمان شیعه نبوده اند. اساساً مردم کاشان به تبعیت از قم شیعه شدند و چون رواج تشیع در قم بین سالهای 80 تا 115هجری آغاز شده بنابراین در سال مرگ عمر (سال 23 هجری) خبری از تشیع در کاشان یا در قم نبوده است.بلکه تشیع در آن زمان در میان عده ای از صحابه در مدینة النبی(ص) منحصر بود. 📚 تاریخ تشیع در ایران ص 173 در یک کلام نمی توان قصه های عامیانه ی مربوط به ابولولو را – که با عموم تواریخ شیعه و سنی تعارض دارند - باور کرد.درباره خودکشی ابولولو نیز به منابعی که در فوق ذکر شد مراجعه فرمایید. استاد #رسول_جعفریان معتقد است قصه های عوامانه زیادی در قرن 6 و 7 در میان شیعیان درباره ابولولو رواج یافته که فاقد مستند تاریخی و علمی است. وی با اینکه از #اشتباهات عمر دفاع نمی کند با این حال #دفاع از ابولولو را نیز ناروا می داند. 📚تاریخ خلفا ص 110

آقا امیرالمومنین‌علیه‌السلام: بايد به خدا #پناه بُرد؛ زمانی که بى‌قراری شدّت گرفت... | تنبيه‌الخواطر،ج۲،ص۱۵۴