#فضایل_امام_هادى‌ع ✅2⃣ همنشینی با اهل باطل ممنوع! یكی از شاگردان و اصحاب برجسته ی امام هادی علیه السلام ابو هاشم جعفری است. روزی امام علیه السلام او را دید و به او فرمود: «چرا تو را همنشین عبدالرّحمان ابن یعقوب می بینم؟ ابوهاشم گفت: عبدالرّحمان، دایی من است. امام علیه السلام: عبدالرّحمان درباره ی خدا، سخن نادرست می گوید، و ذات پاك خدا را به صورت جسم، و دارای نشانه های جسم، توصیف می كند، یا با او همنشین شو و ما را واگذار و یا با ما باش و او را واگذار. ابو هاشم گفت: او هرچه می خواهد بگوید، وقتی كه من عقیده به گفتارش نداشته باشم، نسبت به من چه زیانی دارد؟ امام علیه السلام: آیا نمی ترسی كه عذابی بر او فرود آید، تو را نیز فرا گیرد؟. آیا داستان آن شخصی را كه خود از یاران موسی علیه السلام بود و پدرش از اصحاب فرعون بود، نشنیده ای؟ آن جا كه وقتی لشگر فرعون (در تعقیب سپاه موسی علیه السلام به كنار دریا آمد، آن پسر، از لشگر موسی علیه السلام جدا شد و نزد پدر رفت تا با نصیحت كردن پدر، او را از فرعونیان جدا كند و به سوی موسی علیه السلام بیاورد. هنگامی كه با پدرش ستیز می كرد و او را به راه هدایت دعوت می نمود، با هم كنار دریا آمدند ناگهان عذاب الهی فرا رسید و لشگر فرعون غرق شدند. آن پدر و پسر نیز كه در كنار لشگر فرعون بودند غرق شدند. از حضرت موسی علیه السلام سؤال كردند كه پدر مستحقّ عذاب بود پسر چرا؟ موسی علیه السلام فرمود: «هُوَ فی رَحْمَةِ اللّهِ وَلكِنَّ النَّقِمَةُ إذا نَزَلَتْ لم یَكُنْ لَها عَمَّنْ قارَبَ الْمُذْنِبَ دِفاعٌ؛ آن پسر در رحمت خدا بود، ولی وقتی كه عذاب فرا رسید، از آن كه نزدیك گناهكار است نمی توان دفع كرد.» 📚سیره ی چهارده معصوم علیهم السلام، محمد محمّدی إشتهاردی، ص 884. @thaghlain 🌹

#فضایل_امام_هادى‌ع ✅3⃣ دلجویی و دعا برای دوستان یكی از شیعیان آن حضرت به نام ابوموسی می گوید: «روزی به محضر امام هادی علیه السلام رفتم و عرض كردم: ای آقای من! این شخص (متوكّل عباسی) فقط از این جهت كه اطّلاع یافته من از دوستان و شیعیان شما هستم، مرا طرد كرده و شهریّه ی مرا قطع نموده و خاطر مرا رنجانده است. اگر شما در این مورد ترحّم و تفضّل فرمائید و سفارشی كنید، او سخن شما را می پذیرد. شایسته است لطف كنید و با درخواست از متوكّل كار مرا سامان بخشید. امام فرمود: ناراحت نباش. به خواست خدا كارت سامان می یابد. ابوموسی می گوید: آن روز شب شد، در همان شب، چند نفر از فرستاده های متوكّل به درِ خانه ام آمدند و مرا طلبیدند، از خانه بیرون آمدم. دیدم فتح بن خاقان (وزیر متوكّل) در كنار در ایستاده است، به من گفت: چه شده كه این مرد (متوكّل) مرا امشب به زحمت انداخته و برای احضار تو، مرا به این جا فرستاده است؟ ابو موسی می گوید: (همراه فتح بن خاقان) به خانه متوكّل روانه شدم، دیدم بر مسند خود نشسته، تا مرا دید، رو به من كرد و گفت: ای موسی! ما از تو غافل شدیم و تو هم ما را از یاد بردی، تو چه طلبی از ما داری؟ گفتم: صله ی فلانی و فلان شهریّه و فلان مبلغ و.... متوكّل دستور داد دو برابر همه ی این مطالبات را به من دادند، تعجّب كردم، به فتح بن خاقان گفتم: آیا امام هادی علیه السلام به این جا آمد؟، گفت: نه....  ابو موسی می گوید: بعد از این ماجرا به محضر امام هادی علیه السلام رفتم، آن حضرت تا چهره ی مرا دید فرمود: از چهره ات پیدا است كه راضی و شادمان هستی. عرض كردم: آری ای آقای من! به بركت الطاف وعنایات شما. ولی به من گفتند كه شما نزد متوكّل نرفته ای و از او درخواست و سفارشی در مورد من ننموده ای. امام هادی علیه السلام فرمود: خداوند متعال می داند كه ما در نیازها جز به ذات پاكش به هیچ كس پناه نمی بریم و در گرفتاری ها تنها به خدا توكّل می كنیم، هرگاه از درگاه او درخواستی كنیم، اجابت می كند. می ترسیم از این كه به غیر او متوجّه شویم، خداوند توجّه و عنایتش را از ما برگرداند. عرض كردم: فتح بن خاقان از من خواست تا از شما تقاضا كنم برایش دعا كنی. امام هادی علیه السلام فرمود: فتح در ظاهر با ما دوستی می كند ولی در باطن از ما دوری می نماید. استجابت دعا در مورد كسی رخ می دهد كه شایستگی آن را داشته باشد.... » 📚بحارالانوار، علامه مجلسی، ج 50، صص 127، 128. @thaghlain 🌹