سلام تو این چند روز خبر فداکاری یه نوجوون دهه هشتادیا، نقل مجلسامون بود و پر کشیدن این نوجوون، خیلی از ما رو تو فکر برد. تو یادداشت امشب می‌خوام به خودمون یه تلنگر بزنم. این که یه نوجوون تو سن 15 سالگی کاری رو انجام می‌ده که خیلی از جوونا و حتّی بزرگ‌تراش فکرشم نمی‌کنن، یه پیام بزرگ برای ما داره: اون ظرفیتی که توی علی لندی بود و تو یه قصۀ آتیش سوزی، آزاد شد، تو همۀ نوجوونای ما هست؛ اما متأسفانه خیلی از ما پدر و مادرا باور نداریم که همچین ظرفیتی تو بچه‌هامون هست. #یادداشت_شبانه 🏴@tmasirkhoozestan

بعضیا به این ظرفیت باور ندارن؛ اما کاری هم بهش ندارن؛ یعنی کاری نمی‌کنن که این ظرفیت کور بشه؛ اما بعضیا که شاید تعدادشونم کم نباشه،‌نه تنها این ظرفیت رو قبول ندارن؛ بلکه شیوۀ تربیتی‌شون طوریه که دم به دقیقه می‌زنن تو سر این ظرفیت و اون رو کور می‌کنن. یکی از بزرگ‌ترین مشکلای ما توی تربیت، بی‌توجهی و بی‌اعتقادی به استعدادای معنوی بچه‌هامونه. ای کاش استعدادهای بچه‌هامون رو توی ورزش و زبان و حفظ قرآن و حفظ شعر و ... خلاصه‌ نمی‌کردیم. ای کاش این قدر که تلاش می‌کنیم تا این نوع استعدادای بچه‌هامون رو کشف کنیم و اونا رو تو مسیر رشدشون قرار بدیم، غیرت،‌ شجاعت، سخاوت، گذشت، تواضع و این جور ویژگی‌ها رو هم دنبال می‌کردیم تا بچه‌هامون تو مسیر رشد این استعدادا عقب نمونن. #یادداشت_شبانه

علی لندی از یه خانوادۀ معمولی از یه شهرستان خیلی معمولی‌تر به همۀ ما یه پیام بزرگ داد: بچه‌ها رو کوچیک نبینید. اونا می‌تونن به اندازه‌ای بزرگ بشن که شما بزرگ‌ترا انگشت به دندون بمونید. احساس کوچیکی در برابر این قهرمان نوجوون، این روزا ما رو اسیر خودش کرده. این اسارت رو قدر بدونیم. شاید آغاز یه تحول توی تربیت خودمون و بچه‌هامون باشه. #یادداشت_شبانه