#گزارش #نشست_علمی 🔰بخش مهمی از اشاعه امید در سطح جامعه، ریشه در مواجهه‌های اخلاقی ما با دیگری دارد. سیره اهل بیت(ع) چگونه امید را در جامعه اسلامی ترویج کرد؟ ✍️سؤال فوق، تنها یک رویکرد نو به تاریخ پژوهی صدر اسلام نیست، بلکه در مقامی دیگر، ارجاعی اصیل است که بازآفرینی امید در مقیاسی تاریخی_تمدنی را دنبال می‌کند و در اندیشه‌ی حضوری امیدوارانه در تاریخ و جهان کنونی خویش است. 🔻بی معنایی و معناداری، دو جنس از تجربه رنج است و رنج، همان چیزی است که امروز همه ما دچار آن هستیم. بازخوانی سیره اهل بیت(ع) در موضوع امید، به منظور مواجهه با همین مسئله(رنج) است و مبتنی بر این نگرش به تحقیق می پردازد، چرا که اساسا مقولاتِ الهیاتی در تاریخ اهل بیت، تنها در ساحت ایمان و نفسِ انسانیِ نمانده‌اند و امتدادی فرهنگی_تمدنی نیز داشته‌اند. از این نظر انسانِ با ایمان در لحظه‌ای که امیدورزی می‌کند، ایمان ورزیده است در مقابل انسان کافر امیدوار، آن کسی است که مهارت حل مسئله‌های دنیوی خودش را به منصه ظهور می‌رساند. بنابراین مفهوم امید الهیاتی با امید سکولار به کلی تفاوت خواهد داشت. «ایمان»، خاستگاه معنا در زندگی است و همان عاملی است که می‌تواند لحظه‌های خالی را، یعنی لحظه‌های رنج را به ساحات معنا بکشاند. ایمان این کار را با قرار دادن لحظه‌های خالی در کنار لحظه‌های پر انجام می‌دهد، شبیه به طرح و نقش های نقاشی در هنر اسلامی. به همین جهت است که هیچگاه رنج برای انسان با ایمان به نهیلیسم نمی‌انجامد. 🔻اما سیره اهل بیت در ایجاد ایمان و گسترش امید چه بوده است؟ یافته‌های تاریخی ما که از قضا با وضعیت دنیای امروز نیز هماهنگ است، نشان می‌دهد که سیره اهل‌بیت(ع) در این موضوع، علاوه بر آنکه شامل نوعی از عقلانیت و استدلال‌ورزی عقلی برای ایمان و امید بوده است، در موارد فراوانی، آنها از طریق یک سلوک اخلاقی، دیگران را به ساحت ایمان دعوت کرده‌اند و آنها را به موقعیت اقناع برای ایمان کشانده‌اند. به همین جهت، ضروری است که توجه داشته باشیم بخش مهمی از اشاعه امید در سطح جامعه، ریشه در مواجهه‌های اخلاقی ما با دیگری دارد. مواجهه‌ای اخلاقی که مبتنی بر الهیات اسلامی بوده و از مسیر گفت‌وگو عبور می‌کند، تسهیل‌گر ایمان و امید الهیاتی خواهد بود. #استاد_حبیب_الله_بابایی #امید_در_زمانه_عسرت