دو تن از وعاظ مشهور ،رای مستقیم خود را گفتند و علتش را هم گفتند که به برنامه روی کاغذ رای نمی دهند👇👇 با احترام به صحبت‌های حاج آقا عالی، با توجه به اینکه در سطح دکترا مدیریت خوندم توجه به مطالب ذیل رو واجب می دونم: در هر سازمانی لازمه در ابتدا اهداف آرمانی داشت(بهش میگن vision) که دقیقا خودشون هم میگن چیزهایی هست که دست نیافتنیه. در مطالعات مفصلم روی نگاشته های عبدالحمید واسطی که یک طراح و نویسنده راهبردی هست هم زیاد راجع به آرمان شهرها خوندم و حتی در نشستی که خدمتشان رسیدیم توصیه ایشان این بود که بشینید و آرمان شهر بنویسید که مثلا یک جامعه مطلوب دقیقققا چه ویژگی هایی داره. حالا اینها به چه درد میخورند؟ زمانی که خود نویسنده هم می دونه داره آرمانی فکر میکنه و فقط داره مطالبی رو روی کاغذ می نویسه؟ این تیپ تفکرات دو ویژگی مهم دارند: اول اینکه نگاه کلان به فرد میده. نگاهی که فارغ از جزئیات و دغدغه های روزانه و واقعی می تونه مشکلات کلان رو ببینه دوم اینکه همین نوع نگاه تعیین مسیر میکنه. کاری که استراتژیستها بلدند. مسیر رو معلوم می کنند. حالا در خصوص مثال ما این کار رو جلیلی سالهاست انجام داده یعنی نقشه راه رو معلوم کرده. یعنی دورنما یعنی زاویه دید یعنی کدوم طرفی برویم که در دغدغه های روزانه گم نشیم و به جای رفتن در مسیر اصلی در حاشیه ها غرق بشیم. اتفاقا یعنی همون چیزی که خودش هم گفت که سعی کرده خودش رو از حواشی دور کنه. و کی باید بیاد این رو بگذاره زمین؟ کابینه کاربلد و مجری. در واقع ما نیروی اجرایی خوب کم نداریم. اما وقتی نیروها بدون برنامه راهبردی کار کنند مثل این می مونه که هر روز دارند کلی کار می‌کنند اما انگار دور خودشون می دوند. چون دویدنها فقط برای حل مشکلات روزمره هست. در حالیکه اگر به واسطه برنامه های راهبردی ریل گذاری بشه، دویدن افراد در مسیر ریل ها و به سمت هدف خواهد بود و اینطوری شاید در نهایت به اون هدف آرمانی نرسند اما نحوه حل مشکلات چه ریز و چه کلان در راه رسیدن به هدف بزرگتری است و آرام آرام سیستم‌ها مستقر می‌شوند، ذائقه ها تغییر می کنند، مشکلات به شکلی بسیار متفاوت تر از دیروز و حتی با صرف انرژی های بسیار کمتر مرتفع می‌شوند. ✍دکتر فاطمه سادات حسینی،دکترای مدیریت #مثل_ابراهیم #ستاد_بانوان_دکتر_جلیلی