eitaa logo
🌻🌻🌻🌻 طلوع 🌻🌻🌻🌻
2.1هزار دنبال‌کننده
81.6هزار عکس
87.5هزار ویدیو
3.3هزار فایل
اسیرزمان شده ایم! مرکب شهادت ازافق می آیدتاسوارخویش رابه سفرابدی کربلاببرد اماواماندگان وادی حیرانی هنوزبین عقل وعشق جامانده اند اگراسیرزمان نشوی زمان شهادتت فراخواهدرسید. @tofirmo
مشاهده در ایتا
دانلود
⭕️سوال میکنند که فرقه شیرازی چه فرقه ای است و چه عقایدی دارد؟ چکیده افکار این فرقه، خلاصه کردن در 4 چیز است:👇 1️⃣ ثواب داشتن زنی! (نتیجه: معرفی مذهب بعنوان مذهب و خونریزی در شبکه های جهانی و ذهن غیرمسلمانان) 2️⃣ پی در پی و و دائمی ایام محسنیه و کاظمیه و.. (نتیجه: معرفی بعنوان مذهب و ایجاد دلزدگی در جامعه) 3️⃣ توهین و مقدسات (برای شعله ور نگهداشتن جنگ شیعه و سنی و فتنه های مذهبی) 4️⃣ مخالفت با جمهوری اسلامی و گروههای مقاومت (لیدر این فرقه که یک "آیت الله قلابی به اسم شیرازی است"! حتی یک جمله علیه جنایات ندارد. و جالب است بدانید در که همه شیعیان خود را میکشد، فعالیت این فرقه آزاد است!) 👈 از اینرو، این فرقه یا خوانده میشود.
عزاداری در سیره_ی اهل بیت(ع).mp3
29.75M
| 🎧عزاداری در سیره‌ی اهل بیت(ع) 👤دکتر مجید معارف، عضو هیات علمی دانشگاه تهران 🔸عزاداری در سیره‌ی اهل بیت(ع) و این عزاداری‌هایی که الان بین ما مرسوم و متداول است در سیره‌ی اهل بیت چقدر ریشه‌ی تاریخی دارد؟
آیا ثواب گریه بیشتر از شادی اهل بیت علیهم السلام است که مجالس گریه ما بیشتر از شادی هست؟.mp3
2.54M
❓آیا ثواب گریه بیشتر از شادی اهل بیت علیهم السلام است که مجالس گریه ما بیشتر از شادی هست؟ 🎙 استاد محمدی شاهرودی
🔸 یک هدف‌کشی از امام حسین(ع) این بود که قیامش را امری شخصی و تکلیفی خصوصی معرفی کردند که نمی‌تواند و نمی‌باید الگوی دیگران باشد. هدف‌کشی دیگر نه محو هدف امام حسین(ع) که مسخ هدف آن حضرت است. بدین صورت که گفته می‌شود که آن حضرت تن به کشتن داد تا مردم بگریند و آمرزیده شوند. این نظریه تفسیر مسیحی از است؛ یعنی همان‌گونه که مسیح تن به صلیب داد تا گناهان انسان‌ها شود، امام حسین(ع) نیز تن به شهادت داد تا گناهان امت را بشوید و شفیع‌شان شود. 🔹 راست اینکه شیعه از ، چنان که باید استفاده نکرده و آنرا الگوی خویش نساخت و به این اهرم برای مبارزه با حکومت‌های ستمگر دست نینداخت و آنرا بیشتر دستمایه ساخت. حال آنکه عاشورا مالامال از شخصیت‌های الگوست و سرشار از درس‌های ستیهندگی و اقتدا به آن ضامن آزادگی و عدالت‌گستری. 🔸 اگر عاشورا، آری فقط عاشورا، الگو می‌شد هیچ حکومت ستمگری در سرزمین‌های اسلامی بر جای نمی‌ماند.ولی افسوس که در تاریخ، عاشورای به عاشورای مبدل گشت. گویا امام حسین(ع) به هدف عزاداری برای خویش قیام کرده بود و خود را به کشتن داد تا امتی را بگریاند و عزادار سازد؛ همین و همین. بدتر اینکه همان عزاداری‌ها هم به خرافات وبدعت‌هایی که اساسا هیچ ربطی به عزاداری ندارد و در هیچ جای دنیا این نوع مراسم عزاداری دیده نمی‌شود. 🔹 حال آنکه عاشورا در هر عصر باید یادآور حسینیان و یزیدیان آن عصر باشد. چون عاشورایی بر ملتی می‌گذرد باید آن ملت بیاندیشد که در این عاشورا، حسینیان و یزیدیان کیستند و تکلیف چیست و چه باید کرد و خود درکدام سوست و به سیره حسین(ع) در عاشورا اقتدا کند و در عاشورایی در عاشوراها به پا نماید. 🔸 فاش می‌گویم که هیچ شیعه‌ای بلکه هیچ مسلمانی، بلکه هیچ آزاده‌ای نمی‌تواند با عزاداری امام حسین(ع) مخالف باشد، چشمی که برای آن حضرت اشک نریزد و دلی که در ماتم او نسوزد، چشم و دل انسان نیست. آنکه با عزاداری امام حسین مخالفت می‌کند، بیش از هر چیز از عمال و اعوان امویان است. باری، کسی در سده اخیر به مخالفت با اصل عزاداری نپرداخته است. آنچه گفته می‌شود اصلاحات در عزاداری است و نه انتقاد از نفس عزاداری. اما عوام‌فریبان به عمد محل نزاع را خلط می‌کنند. 💢 عزاداری برای امام حسین(ع) کمترین و آسان‌ترین وظیفه ما در برابر آن حضرت است. این وظیفه آسان را بیش از اندازه بزرگ کردن، شانه خالی کردن از وظایف بزرگتر و دشوارتر است. ما نمی‌گوییم که عزاداری نه. ما می‌گوییم فقط عزاداری نه. ما می‌گوییم پاکسازی عزاداری هم. ما می‌گوییم حماسه‌داری امام حسین(ع) هم. ما می‌گوییم امام حسین(ع) هم.
🌿 اوّلین بانیِ اقامۀ مجلس عزای سیّدالشّهدا علیه‌السلام 💬 یکی از فرزندان امام سجّاد علیه‌السلام نقل می‌کند: 📜 لمَّا قُتِلَ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ لَبِسْنَ نِسَاءَ بَنِي هَاشِمٍ السَّوَادَ وَالْمُسُوحَ وَكُنَّ لَا يَشْتَكِينَ مِنْ حَرٍّ وَلَا بَرْدٍ وَكَانَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ يَعْمَلُ‏ لَهُنَ‏ الطَّعَامَ‏ لِلْمَأْتَمِ؛ 😭 وقتى حضرت حسين بن على علیهماالسلام كشته شد، زنان بنی‌هاشم لباس مشكى پوشيدند و از گرما و سرما شكايتى نداشتند و حضرت على بن الحسين علیهماالسلام به علت اينكه آنان ماتم‌زده بودند براى ايشان غذا آماده می‌فرمود. 📚المحاسن، ج ۲، ص ۴۲۰ حضرت علیه السلام