#هویت 🔶 مومیایی‌ها در مصر باستان و جایگاه تقریباً هیچ مردم 👈🏻 یک عبرت از تاریخ هخامنشی در مصر باستان، عامه مردم، #مومیایی نمی‌شدند. در باور آنان، مردم باید به یک زندگی دنیایی کمینِگی (حدّاقلی) رضایت می‌دادند. باور داشتند که آینده‌ی #تاریخ، از آن #فراعنه و #کاهنان است و مردم، نقشی در تاریخ ندارند، الّا اینکه بَردگان فراعنه و ابزاری برای ترقی آنان باشند. پندی حکمت‌آمیز وجود دارد که می‌گوید: برای کسی بمیر که اقلاً به خاطر تو تَب کند! شوربختانه بسیاری از مردم #مصر، به ویژه جوانان، واردِ وادیِ #فرعون‌_پرستی و افتخار به فراعنه شده‌اند. حال آنکه اگر این‌ها در مصر باستان می‌بودند، جز عنوان #بردگی چیزی نصیبشان نبود. مشابه این سخنان درباره پادشاهان هخامنشی هم صِدق می‌کند. نه از بابت مومیایی... بلکه از جهت #جهان‌_بینی آنان. پادشاهان #هخامنشی، همچون فراعنه، خود را اصیل و مالک تاریخ شمرده؛ مردم را اسباب ترقی خود می‌پنداشتند. در عصر هخامنشی، مردم ایران #بنده‌ ی پادشاه شمرده می‌شدند: 📚 والتر هينتس، داريوش و ايرانيان، ترجمه پرويز رجبی، تهران: نشر ماهی، ۱۳۹۱، ص ۲۶۱. چنان که داریوش هخامنشی در کتیبه بیستون، مردم را «بندگان من» (به پارسی باستان: manâ badakâ âhatâ) نامید: 📚 The Behistun inscription (translation), by L.W. King and R.C. Thompson, Column 1, Chapter 6-7 & Column 4, Chapter 1-2 کمبوجیه دوم (پسر کورش) مردمان سرزمین‌های تحت تصرف خود را بردگان موروثىِ پدر خود می‌دانست: 📚 تاريـخ هـرودت،‏ ترجمه و پژوهش هادى هدايتى‏، مؤسسه انتشارات و چاپ دانشـگاه تهـران، چاپ دوم، تهران‏ ۱۳۸۲، ج‏ ۲، ص ۱۰۴. علی سامی (یکی از سران باستان‌گرایی و از مسئولین فرهنگی عصر پهلوی) نیز با افتخار می‌گفت که هخامنشیان مالکُ الرِّقاب همه کشورها بودند: 📚 علی سامی، پاسارگاد، قدیمی ترین پایتخت کشور شاهنشاهی ایران، ص ۶-۷. رِقاب جمع رَقَبة است به معنی بردگان، و #مالک_الرقاب یعنی مالک بردگان. به عبارتی، سامی با افتخار می‌گوید که هخامنشیان، همه کشورها را در بردگی خود داشتند و همگان بنده و برده‌ی پادشاهان هخامنشی بودند. اکنون به دوستداران سلسله #هخامنشی عرض می‌کنیم که این عزیزان اگر در دوران هخامنشیان می‌زیستند، جز عنوان بردگی چیزی نصیبشان نبود.

#تاریخ_باستان 🔶 جسد مومیایی چند هزار ساله یکی از کاهنان مصر باستان 🔘 چگونه مومیایی می‌کردند؟ ابتدا بخشی از محتویات درون بدن را تخلیه و بدن را مملو از گیاهان خوشبو می‌کردند. آنگاه جسد را درون سُدیُم کَربُنات (Sodium Carbonate) یا ناترون (Natron) و دیگر موارد شیمیایی خوابانده؛ سپس آن را آغشته به موم می‌کردند. مومیایی آماده با ماندگاری چند هزار سال... 🔘 چرا مومیایی می‌کردند؟ چون باور داشتند ارواح #فراعنه و #کاهنان، در آینده به اجسادشان بازخواهد گشت. به همین دلیل، پیکر آنان باید باقی بماند.