eitaa logo
🌻🌻🌻🌻 طلوع 🌻🌻🌻🌻
2.4هزار دنبال‌کننده
112.5هزار عکس
122.6هزار ویدیو
4.4هزار فایل
اسیرزمان شده ایم! مرکب شهادت ازافق می آیدتاسوارخویش رابه سفرابدی کربلاببرد اماواماندگان وادی حیرانی هنوزبین عقل وعشق جامانده اند اگراسیرزمان نشوی زمان شهادتت فراخواهدرسید. @tofirmo
مشاهده در ایتا
دانلود
⁉️چنداستفتاءازدفترمقام معظم.🌷🌹🌷توسط حاج آقاعزیزی شاهرودی ⁉️سؤال۱= زمین ازمرحوم پدرم به برده ام که چند سال در اختیارم است الان سال خمسی می خواهم برای خودم تعیین کنم آیا این زمین را هم باید بدهم؟ ⁉️سؤال۲= مدیره مجتمع مسکونی برای جلوگیری ازتضییع حقوق ساکنین مجتمع و عقب نیفتادن حقوق نگهبان مجتمع برای تشویق ساکنین اقدام به تصویب مصوبه ای نموده اند که در آن ذکر شده که اگر کسی ماهیانه را در مدت مذکور نپردازد برای جبران خسارت حقوق دیگران ازساکنین وجهی را دریافت نمایند به عنوان جریمه لطفا حکم آن را بیان فرمایید؟ ⁉️سؤال۳= فتوای مبارک حضرت آقا درباره چیست؟ ⁉️سؤال۴= حکم دف و زدن چیست؟ ⁉️سؤال۵= آیا پولی که برای رهن منزل بوده وحالا به دستم رسیده دارد؟ ⁉️سؤال۶= اگرمستأجر به بگوید مبلغ اجاره را کمتر کن در مقابل آن پول قرض الحسنه نزد شما می گذارم آیا اشکال شرعی دارد؟ ⁉️سؤال۷= آیا زن باردار وشیرده صرف اینکه اش را خورده باید بدهد یا خیر؟ ✅⬅️لطفاًجواب سؤالات را در بالا👆👆ملاحظه بفرمائید . عکس رابازکنیدوجواب را ببینید.
✨﷽✨ 🔴چرا بعضی از در بعضی از در و ؟ ✍ همیشه این سوال هست که چرا مؤمنین با اینکه اهل هستند، اما بعضا در و هستند و در مقابل کسانی که به خدا اعتقادی ندارند در و هستند و خدا کاری به آنها ندارد؟ در این روایت به این سوال پاسخ داده میشود: امام صادق (ع) از رسول خدا (ص) نقل فرمودند که خدای عزوجل می‌فرماید:به و سوگند، من بنده‌ای را که می‌خواهم رحمت کنم، او را از دنیا بیرون نمی‌برم مگر اینکه بابت هر خطا و گناهی که کرده آنرا بگیرم. من بنده‌ام را به بیماری در و یا تنگی در و یا ترس در مبتلا کنم تا کفاره باشد، پس اگر باز چیزی بماند، را بر او سخت گردانم (تا آمرزیده و بمیرد و پس از مرگ دچار نشود) و به عزت و جلالم سوگند، من بنده‌ گنهکاری را که بخواهم عذاب کنم از دنیا بیرونش نمی‌برم تا پاداش هر عمل نیکی که کرده را بدهم، پاداش او را بوسیله در بدنش و یا فراخی در اش و یا به و در دنیایش بدهم و اگر چیزی باقی بماند مرگ را بر او نمایم. 📕سخن خدا، کلیات احادیث قدسی، ص 108