🔵جلوه‌ای از مرجعیت‌گریزی امام خمینی (قدس سره) « روز سه‌شنبه 12 خرداد 1349 [آیت الله العظمی] حاج سیدمحسن حکیم در یکی از بیمارستان‌های بغداد چشم از جهان فروبست و جهان تشیع را عزادار ساخت. نکته‌ای را که باید خاطرنشان کنم آن‌که به دنبال بستری شدن او در بیمارستان بغداد، علما و روحانیان عالی‌مقام #نجف یکی پس از دیگری به بغداد رفته از او عیادت کردند، لیکن هرچه به امام پیشنهاد شد وو روی آن اصرار و پافشاری به عمل آمد که به بغداد برود و از او عیادت کند، نپذیرفت. به امام گفتند: مراجع نجف به بغداد رفته از آقای حکیم عیادت کردند، خوب است شما هم هم‌چنین کنید. در پاسخ فرمود: ◀️« آقایان مراجع به عیادت ایشان رفته و می‌روند، به من طلبه چه ربطی دارد.»(نزدیک به این مضمون) البته امام از آقای حکیم در نجف پیش از انتقال او به بیمارستان بغداد عیادت کرده بود. امام از هرگونه حرکتی که #شائبه_آینده‌سازی برای خویشتن داشته باشد سخت گریزان بود و از این رو نمی‌خواست کاری را که علمای طراز اول نجف انجام داده‌اند، تقلید کند و از این راه، خود را در ردیف آنان قرار دهد و این از روح خداجویی، سلوک عرفانی و #تهذیب_نفس امام ریشه می‌گیرد. چنان‌که در شب سه‌شنبه 12 خرداد ماه 49 وقتی خبر درگذشت حکیم به نجف رسید، بنا به گفته آقای حاج شیخ عبدالعلی قرهی، امام آن شب را نخوابید و شب را به دعا و تفکر گذراند و صبح‌گاهان پس از ادای نماز، نامبرده را به حضور طلبید و فرمود: به دوستانم بگویید من راضی نیستم در این کشمکش‌هایی که در سطح حوزه‌ها بروز خواهد کرد، وارد شوند و به نفع من بخواهند کاری انجام دهند. »(نهضت امام خمینی ج2 ص793) @Bonyadtarikh بنیاد تاریخ‌پژوهی و دانشنامه انقلاب اسلامی-قم.