#پژوهشگری به نام آرون تعداد زیادی از افرادی را که دچار عشق حاد و آتشین بودند زیر دستگاهی که از #کارکرد مغز عکس می‌گیرد گذاشت و از آنها خواست به #معشوق خود فکر کنند و عکس آنها را نشانشان داد. کارکرد مغزی این افراد نشان داد که هنگام فکر کردن به معشوق، فقط آن قسمت‌هایی فعال می‌شود که مربوط به «پاداش فوری» است- همان قسمت‌هایی که اگر #گرسنه باشیم و غذا بخوریم فعال می‌شود؛ یا در افراد #معتاد به کوکائین، همان قسمتی که بعد از مصرف ماده‌ی #مخدر به فعالیت می‌افتد. این قسمت‌های مغز، #تشکر فوری را اعلام می‌کنند، و یک چیز فوری طبعاً #دوام زیادی هم ندارد. در حالی که #مغز، قسمت‌های دیگری هم دارد که مربوط به پاداش‌های طولانی‌مدت است. دو پژوهشگر دیگر به اسم‌های #بارتل و #ذکی آمدند همین کار را روی کسانی کردند که #عشقشان #تداوم پیدا کرده بود و به اصطلاح عشق #رفیقانه داشتند- همان نوع عشقی که #شور و هیجانش از بین رفته اما #صمیمیتش مانده و با مرور زمان، بیشتر هم شده است. عکس کارکرد مغز این افراد نشان داد که فکرکردن به #عشقشان قسمت‌هایی از مغز آنها را فعال می‌کند که مربوط به «پاداش‌های بلندمدت» است- همان قسمت‌هایی که وقتی شما به شغل مورد علاقه‌تان فکر می‌کنید یا موسیقی مورد علاقه‌تان را گوش می‌کنید، یا در لحظات #آرامش مذهبی، در ذهنتان #فعال می شود. نتیجه‌ی این پژوهش‌ها نشان می‌دهد چون پاداش فوری همیشه تاییدکننده‌ی چیزهایی است که قابل اتکا نیستند، عشق #رمانتیک هم که دستمایه‌ی شعر و غزل و رمان و فیلم‌های زیادی شده است و چیز قشنگی هم هست قابل اتکا نیست. در عوض، عشق رفیقانه قابل اعتماد، اصیل و ماندگار است. نظراتتون رو با ما در ميان بذاريد: @themostfast