پیشگام‌ترین پیشگامان، درهم کوبنده تجاوزگران، بنیان‌کن مشرکان و تیری از تیرهای خدا بر ضد منافقان، زبان حکمت عابدان، یاور دین خدا، ولی امر خدا، باغ حکمت خدا و ظرف علم خدا، جوانمرد و بخشنده؛ بزرگوار و پاکیزه‌ای از سرزمین بطحا، راضی به حکم خدا و مورد رضای پروردگار. پیش آهنگ، رادمرد، شکیبا و بسیار روزه‌دار، پاکیزه و استوار، دلاور و پربخشش. برکننده ریشه ستمگران؛ پراکنده‌ساز احزاب. از همه مهربان‌تر، بخشنده‌تر و زبان‌آورتر، مصمم و سرسخت‌تر. شیر ژیان، ابر پرباران که هر گاه در میدان جنگ شرکت می‌کرد، دشمنان را درهم می‌شکست و آنان را چونان آسیاب خرد می‌کرد و چون تند باد، دشمنان را به سان خار و خاشاک پراکنده می‌ساخت. شیر حجاز، صاحب اعجاز، سپهسالار عراق، امام به نص و استحقاق، مکی، مدنی، ابطحی، تهامی، خیفی، عقبی، بدری، احدی، شجری، مهاجری، سرور مردم عرب و شیر میدان کارزار، وارث مشعر و منی، پدر دو سبط حسن و حسین علیهماالسّلام، مظهر عجایب، پراکنده‌ساز سپاه‌های زبده، برق جهنده، نور شتابنده، شیر پیروز خدا، خواسته هر جوینده و بر هر پیروزی پیروز. این جد من #علی_بن_ابیطالب علیهماالسّلام است. منم فرزند #فاطمه_الزهرا سلام‌الله‌علیها، منم فرزند سرور زنان، منم فرزند پاکیزه بتول سلام‌الله‌علیها، منم فرزند پاره تن #رسول_الله صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم». راوی گوید: او پیوسته «منم منم» گفت و خود را معرفی می‌کرد تا آن‌که صدای گریه و زاری مردم بلند شد و یزید از بیم برخاستن فتنه، به مؤذن دستور داد که برخیزد و اذان بگوید. پس سخن امام علیه‌السّلام قطع شد و حضرت علیه‌السّلام خاموش گشت. چون مؤذن گفت: «#الله_اکبر » #علی_بن_الحسین علیه‌السّلام گفت: «بزرگی را بزرگ شمردی که هیچ کس را با او قیاس نتوان کرد و با حواس درک نگردد. هیچ چیز از خداوند بزرگ‌تر نیست.» مؤذن گفت: «#اشهدان_لااله_الاالله » #علی_بن_الحسین علیه‌السّلام گفت: «مویم و پوستم و گوشتم و خونم و مغزم و استخوانم به آن گواهی می‌دهد.» هنگامی که گفت: «#اشهدان_محمدا_رسول_الله » امام #علی_بن_الحسین علیه‌السّلام از بالای منبر رو به یزید کرد و گفت: «ای یزید آیا این جد توست یا جد من؟ اگر بگویی که جد توست، دروغ گفته‌ای و اگر بگویی که جد من است، پس چرا خاندانش را کشتی؟ چون مؤذن از اذان و اقامه فراغت یافت، یزید پیش رفت و نماز ظهر را به جای آورد و تحولی عجیب در مردم رخ داده بود و همدیگر را و یزید را سرزنش می کردند. ابن اعثم کوفی، الفتوح، ج۵، ص۱۳۲ و خوارزمی، مقتل الحسین علیه‌السلام، ج۲، ص۷۶ و لهوف، سیدابن طاوس ره و شیخ طبرسی ره، الاحتجاج، ج۲، ص۳۹ و ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ج۳ @toubaefaf