#علی_کریمی؛ تراژدی مردی که روزگاری قهرمان بود. ۱/ آن صدهزار نفری که روز ۱۸مهر سال ۸۳ برای تماشای بازی ایران و آلمان رفته بودند، تا لحظه آخر تیم‌شان را تشویق کردند و دست آخر هم مغرور و سربلند ورزشگاه آزادی را ترک کردند؛ نه به خاطر اینکه بازی را بردیم. حتا مساوی هم نکرده بودیم... ۲/ تابلوی ورزشگاه، باختی مطلق را نشان می‌داد: ۲ بر هیچ به سود آلمان، آن هم در زمین خودمان! کسی اما شرمگین و سرافکنده نبود. هیچ‌کس بازیکنان را شماتت نمی‌کرد. حسرت البته بر دل‌ و زبان‌ جاری بود که: ای کاش وقتی #علی_کریمی روی چمنی به اندازه یک قاب دستمال میشائیل بالاک را زمین زد... ۳/ و پاس به عقب داد، بغل پای دایی توی چهارچوب می‌رفت یا لحظه‌ای که #علی_کریمی از تله آفساید فرار کرد و با ینس لِمان تک‌ به تک شد، دروازبان ژرمن‌ها آنقدر آماده و سر حال نبود که توپ را با پای چپ دفع کند. همه می‌دانستند حریف به مراتب قوی‌تر از ما بوده و بچه‌ها از جان مایه گذاشته‌اند ۴/ بهار ۱۳۶۷، در واپسین ماه‌های جنگ، نیروی دریایی آمریکا به سکوهای نفتی ایران در #خلیج_فارس حمله کرد و آن‌ها را به آتش کشید. ناوچه جوشن که روی آب بود در نخستین درگیری به شدت آسیب دید. ساعتی بعد به دو ناوشکن #سهند و #سبلان که در بندر پهلو گرفته بودند دستور رسید به مصاف متجاوز بروند. ۵/ اختلاف توان دو طرف و نتیجه نبرد از همان ابتدا روشن بود. برتری هوایی دشمن و اختلاف تناژ شناورهای درگیر به حدی بود که این نبرد از نگاه هر ناظر بیرونی برای ایرانیان در حکم خودکشی می‌نمود. این را ملوانان #سهند و #سبلان بهتر از هر کسی می‌دانستند. می‌دانستند اما پا پس نکشیدند ۶/ شرح ماجرا در تاریخ نبردهای دریایی با جزییات ثبت و ضبط شده است. #سهند افزون بر درگیری با شناورهای سنگین آمریکایی، مورد حمله هم‌زمان ۶ هواپیمای جنگنده قرار گرفت و چندین موشک خورد به طوری که از وسط دو نیم شد. ملوانان اما تا لحظه آخر و حتا زمانی که دستور ترک کشتی صادر شد به شلیک... ۷/ ادامه دادند. گلوله‌باران ناو در حال غرق ایرانی از سوی آمریکایی‌ها چندان شدید بود که چند نفر از ملوانان در آب شهید شدند. #سبلان هم وضعیت چندان بهتری نداشت اما توانست با وجود زخم‌های هولناک و آسیب‌های شدید خود را به بندر برساند. ۸/ آنچه دریانوردان ایرانی در بهار ۶۷ روی آب‌های #خلیج_فارس کردند با مسابقه‌ای که فوتبالیست‌های تیم‌ملی در پاییز ۸۳ روی چمن سبز ورزشگاه آزادی انجام دادند به هیچ روی یک‌‌سان و سنجش‌پذیر نیست‌. گروه نخست جان‌شان را بر کف گرفتند، به میدان رفتند و خون دادند و گروه دوم تنها عرق ریختند. ۹/ حالا اما ستاره و قهرمان گروه دوم، از آوردگاه گروه نخستین با نیش و کنایه یاد می‌کند. در دفاع گفته خواهد شد که هدف او طعنه و تمسخر حکومت است. بهانه را هم کم‌خردانی به دست داده‌اند که تنها هنرشان رجزخوانی و تهدیدهای توخالی از جمله بستن #تنگه_هرمز است. ۱۰/ این اما هیچ از سخیف بودن لُغُز و لیچار #علی_کریمی کم نمی‌کند. قیاس مع‌الفارغ است اما اگر در پایان بازی با آلمان، تماشاگران مختلف رییس وقت فدراسیون فوتبال، بساط «حیا کن رها کن» راه می‌انداختند چه حسی داشت؟! ۱۱/ این حق #علي_كريمی و هرکس دیگر است که با حکومت مخالف باشد و با آن مبارزه کند. هیچ‌کس اما حق ندارد به این بهانه، قهرمان میهن را هدف طعنه و تمسخر و لودگی قرار بدهد. آنچه سیاست با قهرمان ورزشی دیروز ما کرد ابتدا تراژدی بود. اکنون اما مدتی است طلیعه یک کمدی سخیف بر پرده ظاهر شده است. 👤 مازیار خسروی 🔹توییت نگار🔹 @twitnegar