بدترین قسمتِ قوي بودن اینه که هیچکس نمی‌فهمه تو جدي ، جدي داری درد می‌کشي :')!

یه سندرومی هست مالِ دوازده شب به بعدِ برا همین دوازده شب بعدرو جدی نگیری .

قاتل قلبی شدی که دیگه، نمیشناسیش.

همین الان دلم میخواد : بغلم کنی منم با صدا بلند گریه کنم و نپرسی چرا :)

همین الان دلم میخواد : بریم زیر بارون ؛ بغلم کنی ، موزیک موردعلاقتو پلی کنی دستامو بگیری . . باهم همه خیابونایِ شهرو قدم بزنیم :)

همین الآن دلم میخواد بخوابم و دیگه بلند نشم.

± اونجا که سارن میخونه :

من عادت دارم به این شکستنا ، چشام پر شده دیگه از این اومدن و رفتنا :)!

نمیشه بیای و بگی خوبی ؟ منم نگران نباشم .

حالا من هیچی ؛ خودتون خسته نمیشین با اینکه میدونید من هستم بازم نزدیک نفس میشید !؟

- دیوونه شدم من بعدِ تو :)) →@valan_8

این جماعت همه مرده پرستیم . غم رفتن کسی رو ترجیح میدیم به لحظات خوبی که میتونستیم کنار اون شخص رقم بزنیم ، حسرت کارهایی که نکردیم مثل زالو میوفته به جونمون ولی دریغ از ذره ای عمل . فقط میایم شعار میدیم که « قدر عزیزاتون رو بدونید » ولی کل وقتمون رو صرف غم برای یه عزیز از دست رفته میکنیم غافل از دریافتن ادمای اطرافمون . نمیشه به انسان فهموند که هر شخص میتونه هر لحظه ، اخرین لحظش باشه . همینطور نمیشه فهمید درون هر آدم چه غوغایی به پاعه که دست به چه تصمیم هایی میزنه :)