عدالت و مفهوم و معناي آن هم در حکمت و هم در حکومت علوي، بازتاب وسيع و صريحي داشته است؛ تا آنجا که گاه تصور مي شود، ايشان در خلافت پنج ساله شان، دغدغه اي جز تحقق عدالت نداشتند. مبارزه با فساد و تامین عدالت، همواره یکی از دغدغه های اصلی دستگاه های قدرت از دیرباز تا امروز بوده است. بشر از زمانی که قدرت و حکومت را مسؤول رتق و فتق امور قرار داده است، درگیر مبارزه با فساد و مظاهر آن و تامین عدالت و برقراری عدل و داد در جامعه بوده است. در این میان، به باور بسیاری از تاریخ دانان، پنج سال درخشان و طلایی در تاریخ حکومت های انسانی وجود دارد که در آن، عدالت به تمام و کمال به اجرا درآمد؛ زیرا کسی که در رأس امور قرار داشت، بیش از همه حاکمان، نسبت به این دو امر مهم، دغدغه داشت و با درکی کامل و کافی از قانون و حق و عدل و شرع و معیارهای دادگستری و عدالت محوری، تمام تلاش و انگیزه و قدرت خود را صرف تحقق مبارزه با فساد و عوامل و مظاهر آن و تامین عدالت و داد بر پایه آنچه قرآن می فرمود و خدا و رسول اش می خواستند، کرد. بزرگی، سال های زندگی امیر مؤمنان علی علیه السلام را به سه دوره تقسیم می کند: ۲۳ سال جهاد برای مکتب، ۲۵ سال سکوت برای وحدت، ۵ سال حکومت برای عدالت. عدالت و مفهوم و معنای آن هم در حکمت و هم در حکومت علوی، بازتاب وسیع و صریحی داشته است؛ تا آنجا که گاه تصور می شود، ایشان در خلافت پنج ساله شان، دغدغه ای جز تحقق عدالت نداشتند. تاریخ شهادت می دهد که حضرت امیر علیه السلام، پس از قتل خلیفه سوم و در پی هجوم مردم بر او برای بیعت با وی به عنوان خلیفه، هیچ علاقه ای به خلافت و حکومت نداشت و یکی از مهم ترین عوامل این اکراه و بی میلی و خویشتن داری، سختی ها و صعوبت های سنگین اجرای عدالت و مبارزه با فساد بود. حضرت، در نخستین استدلالی که در باره اکراهش از پذیرش درخواست مردم برای حاکمیت و خلافت، مطرح کرد، فرمود: دل ها بر این امر استوار و عقل ها ثابت نمی ماند، چهره افق حقیقت را ابرهای تیره فساد گرفته و راه مستقیم، ناشناخته مانده است. آگاه باشید! اگر دعوت شما را اجابت کنم طبق آنچه خود می دانم با شما رفتار می کن #عدالت_علوی @velayatalieshgheali