سال های دور، تصورِ من از امام علی علیه السلام، یک مردِ خَشِنِ شمشیر به دست بود که کافی بود کسی دست از پا خطا کنه تا به چند قسمت نامساوی تقسیم بشه. یه چیزی تو مایه های خشکه مذهب های فعلی که از دین فقط اسمش یدک میکشن. سالِ سومِ دبیرستان بودم و برای فرار از درس انواعِ کتاب های متفرقه رو میخوندم و یکی از اون کتاب ها، ~ قاسطین ناکثین مارقین ~ از دکتر شریعتی بود که درباره حضرت علی و سه قسم از دشمنانشون بود. قسمتی از کتاب نوشته بود که امام علی رو نباید در جنگ آوری ها و دلاوری ها و دوران اوجِش در زمان پیامبر جستجو کرد. عظمت علی علیه السلام در بیست و وپنج سال خانه نشینی اش مشهوده... اینک برای وحدت مومنین سکوت کنی و برای رسیدن به خلافت به دروغ و ریا و تزویر چنگ نزنی. من با خوندن اون کتاب عاشقِ امام علی شدم... عاشق مردی از تاریخ که فقط قصه دلاوری ها و رشادت هاش شنیدیم... اما اما اما... امام علی و شخصیتش خیلی غریب مونده... حتی بین ما شیعیان. #من_علی_را_دوست_دارم #گُـمـنـٰامـ_نِـوِشـتـ