#هوالحکیم #خلاصه_شرح_داستان_اول_مثنوی #مقدمه_قسمت_دوم علامه مروجی سبزواری🌻 🔮🎷 بشنو از نی چون حکایت میکند مراد مولانا از 'نی' چیست؟ همانگونه که نی، زمانی که از مواد چوب پنبهایِ داخلش خالی میشود، قابلیت پیدا میکند که بر لب های نوازنده گذاشته شود و از دَمهای او پر گردد، انسان هم اگر از زواید نفس حیوانی و رذایل نفسانی و توجهات به دنیا و غفلات از خدا پاک شود، به جایی میرسد که خداوند او را قابل میبیند که نَفَس خود را در او جاری کند و سخنان و پیامهای خود را از طریق او به خلقش برساند. در اینجا به قول مولانا، این انسان دو دهان دارد. یک دهانش بر دهان خداست و دهان دیگرش به سوی مردم است؛ درست مثل نی که دارای دو دهنه است. یک دهانش بر لبهای نوازنده است و دهان دیگرش به سوی مردم است که نفسهای نوازنده از طریق این دهان به مردم میرسد. البته نی (فقر انسان)، عرضی عریض و دامنهای وسیع دارد. ابتدای آن از زمانی آغاز میشود که انسان خودش را مالک هیچ چیز نداند. نه مالک عَرَض خود و نه مالک جوهر خودش. هیچ استقلالی برای خودش نبیند و خود را بالکل مملوک خدا و عبد خدا بداند: « لایقدر علی شیء و هو کَلٌ علی مولاه» بر هیچ چیزی قدرت ندارد. نه مالک حیات خودش است و اگر حیّ و زنده است، از خداست که حیات را در او بر پا نگه داشته، نه خودش را قادر بر نگاه کردن میبیند و نه حتی نگاه کردن خودش را به اختیار خودش میداند و کاملا ادراک میکند که اگر نگاه میکند به اذن الله نگاه میکند، یعنی با قدرتی که خدا در او نهاده قدرت نگاه کردن دارد. این است که عبد عبارت است از اینکه: « لایقدر علی شیء» « هو کَلٌ علی مولاه» و او به طور تام و بالکل، کَلّ(۱) بر مولایش و متوجه خدایش است که خدایش به او قدرت نگاه کردن بدهد. قدرت فکر کردن بدهد، قدرت بر ادامۀ حیات و ادامۀ وجود بدهد. اینجاست که کاملا احساس میکند که اگر نگاه میکند، خداست که نگاه میکند. اگر میشنود، خداست که میشنود و اگر نطق میکند، خداست که از زبان او نطق میکند. لذا بالله میبیند. بالله میشنود و بالله سخن میگوید. این همان 'قرب نوافل' است. چنین انسانی میشود نی؛ و نی هر چه گوید و هر صدایی از او خارج می شود، از خودش نیست و از نوازنده است. (۱) کَل: سربار، تحت تکفل، نان خور علمی عرفانی👇 @wittj2