پشت این دیوارمن نمی‌دانم چیست و از نظر من غائب است اما این غیبت نیست. خب من این در را باز می‌کنم و می‌روم می‌فهمم چه است. الان در کره‌ی مریخ من نمی‌دانم که چی هست ولی اگر کسی برود می‌فهمد چی هست. غیبی که در اصطلاح و روایات و آیات ما هست غیب مطلق است یعنی غیبی که هرگز ظاهر نمی‌شود اما این غیبی که ما می‌گوییم غیب نسبی است وقتی که رفتی می‌شناسی خب نرفتی تلاش بکنی برو برسی. غیب مطلق چیزی است که عقل بهش نمی‌رسه اینجا که حافظ عقل را مدعی می‌داندومی‌گوید آمد به تماشاگه راز همین را می‌خواهد بگوید می‌گوید غیب مطلق کار عقل نیست ولی اون غیب مطلق در مقام فیض اقدس تجلی کرده بود عقل اینجا اعتراف کرد به ناتوانی خودش این خلاصه‌ی حرف حافظ است. عقل می‌خواست کزان شعله چراغ افروزد این چراغ محدود کردن ذات حق است. عقل می‌خواست از آن شعله آن شعله شعله‌ی مطلق بود اون تجلی مطلق بود. تجلی مطلق عقل راه ندارد و به مطلق عقل راه ندارد عقل قالب است هر آنچه به ادراک عقلی درآید مقید است اصلاً مطلق به ادراک درنمی‌آید و اون تجلی مطلق بود اون می‌خواست از اون شعله‌ی مطلق چراغی روشن کند نمی‌شود تا چراغ شمرد و روشن شد قالب می‌شود عقل کارش قالب است هر چه بالا باشد عقل در یک پرده ادراک می‌کند اصلاً عقل معقول را ادراک می‌کند غیر معقول را که ادراک نمی‌کند، معقول شعله‌ است یعنی مقید است، اما اون راز راز مطلق بود عقل خواست مطلق را که راز است درک بکند نتوانست اینجا عقل مدعی است خود عقل مدعی است عقل به لحاظ اینکه مطلق را می‌خواست مقید کند حالت ادعا پیدا کرد اون دست غیب یعنی دست راز، اون رازی که هرگز مقید نمی‌شود و مطلق همیشه باقی می‌ماند به سینه‌ی نامحرم زد گفت تو در حد قیدیت باقی بمان .استاد آتش این برق غیرت به کی خورد؟ج=به عقل مدعی عقل می‌خواست که مدعی بشود و اون را چراغش کند یعنی مقیدش کند این ادعا بود برق غیرت یعنی نمی‌تونی مطلق به حال اطلاق باقی است الی الابد و اطلاق به قید درنمی‌آید و تو در حد مقید می‌فهمی و کار تو کار قید است بر سینه‌ی نامحرم زد یعنی به مطلق نامحرمی اما به قید محرمی. اینجا شیطان که مدعی نبوده جماد و نبات و حیوان که مدعی نبود اینجا جای عشق و عقل است توجه کنید اینجا مسأله مطلق و مقید است اینجا راز مطلق است جلوه‌ی مطلق بوده و جلوه‌ی ذات بود اینجا خواست ظاهر باشد عقل فکر کرد که به مطلق می‌رسد. عقل بالاخره کارش فهم است فکر کرد که به مطلق می‌رسد خواست که چراغ روشن کند روشن کردن چراغ یعنی مقید کردن مطلق، تا خواست مطلق را مقید کند دست غیب آمد گفت نه تو در حد مقید بمان و عقل در اینجا دچار وهم شد که مطلق را می‌شود مقید کرد.عقل، عقل‌ ماست اما در عین حال اون دست غیبی بود که حد عقل را تعیین کرد و فهمید که به راز راه ندارد و هنوز هم عقل به راز راه ندارد و روزی به راز می‌رسد این راز راز ازلی است عقل به راز راه ندارد، آنچه معقول می‌شود دیگر راز نیست عقل معقولات را درک می‌کند و هر آنچه معقول شد دیگر راز نیست، راز یعنی چه؟ یعنی چیزی که معقول واقع نمی‌شود و عقل نمی‌رسد ولی هر آنچه معقول است حتی هر چه سطحش بالاتر باشد عقل معقول را درک می‌کند اما راز لایدرک است اینجا عقل حالت مدعی را پیدا کرد یعنی عقل به راز نمی‌رسد و توهم را باید دور ریخت.استاد یکی از غزلیات راز آلود حافظ همین هم بود، حالا چرا خود این راز تماشاگه است؟ و تماشاچیان این پرده چه کسانی هستند؟ اولاً راز در همه چیز هست و راز راز است و مطلق راز است شما در هم چیز راز می‌بینید در این لیوان در این گل.... راز مطلق همه جا هست ولی شما همیشه راز را در پرده‌ می‌بینید و همیشه مطلق را در پرده‌ی مقید می‌بینید شما همیشه مقید می‌بینید اما آیا مقید جز مطلق چیز دیگری است؟ مقید همان مطلق است که با یک قید، راز در همه جا هست منتهی در یک پرده، راز که چیز محدودی نیست که یک گوشه افتاده باشد، این گرفتاری ذهنی ماست که همیشه می‌خواهد تفکیک کند و یک مرز بگذارد مرزی نیست، همه‌ی عالم پر از راز است شما در هیچ ذره‌ای نیست که راز نبینی این عالم مملو از راز است ولی شما راز مطلق را نمی‌بینی ذوالرمز و ذوالراز را نمی‌بینید شما مطلق را نمی‌بینی ولی چیزی در این عالم بدون راز وجود دارد؟ خیر حتی ذرات این عالم راز توش هست اما راز جنبه‌ی مطلقش پنهان است برای ما این خیلی مسأله فرایض است ما مطلق را به وصف مطلق نمی‌توانیم بگیریم و اگر بگیریم مقیدش می‌کنیم، حرف مهمی است که حکما و علمای علم اصول بحث کرده‌اند این مطلق مَقسَمی و مطلق قِسمی که بحث کرده‌اند خیلی مهم است .حتی اگر مطلق را به قید اطلاق مقید کنیم مطلق به ما هُوَ مطلق این باز قید می‌شود یعنی اون را می‌شود درک کرد مطلق به قید مطلق را می‌شود ادارک کرد، اما مطلق را به به شرط مقسمی را عرض می‌کنم که حتی قید اطلاق بینش نباشد اونجا که حتی اطلاق قید اطلاق نیست اون قابل درک نیست ما همیشه مطلق را

در پرده‌ی مقید می‌بینیم همیشه اشیاء را می‌بینیم ولی هر شئی را که می‌بینیم خود شئی را می‌بینیم رازی در درونش هست که اون راز از ما پنهان است. از این طریق به راز پی می‌بریم اما خود راز در کف ما نمی‌آید. راز خودش را در یک صورتی به ما نشان می‌دهد در یک جلوه‌ای او را می‌بینیم. درست است که تماشاگه است ما همیشه به راز تماشا می‌کنیم اما راز مطلق به ما هو مطلق صرف نظر از قید را شما می‌بینید؟ استاد اصلاً قشنگی راز به این است که تماشا شود، بله تماشا می‌شود در اشیا عالم راز است و همه‌ی زیبایی‌اش به این است که راز است سَنُریَهُم آیاتِنا فی الآفاق وَ فی اَنفُسَهُم. هستی راز است بنابراین هم چیز تماشاگه راز است. با مدعی مگویید اسرار عشق ومستی/ تا بی‌خبر بمیرد در درد خودپرستی. اینجا مدعی چیست؟ مدعی همانجاست که می‌خواهد راز پنهان کند کسی که راز را انکار می‌کند مدعی است. مدعی یعنی کسی که منکر راز است و می‌گوید من همه چیز را می‌فهمم رازی وجود ندارد الان مدعین عالم هم همین را می‌گویند که می‌گویند همین است که من می‌فهمم و غیر از این نیست تا غیر از این را انکار کردی پشت پرده را مدعی هستی، مدعی یعنی می‌گوید این است و جز این نیست. اما غیر این که تو فهمیدی هست اما یک رازی پس پرده هست این مدعی نیست. اما اگر گوید همین هست و جز این نیست ادعاست. عارفی شعر زیبایی گفته: آنچه پیش تو غیر آن ره نیست/ غایت فکر تو است الله نیست. تا اونجایی که فکر تو می‌رود و در نهایت که کوشش بکنی تو به غایت پایان فکر خود رسیدی نه به الله اونجا پایان فکر خود را اعلام کردی نه حقیقت مطلق را اما شما می‌پنداری که به حقیقت مطلق رسیده‌ای این ادعاست اگر فکر کنی به حقیقت مطلق رسیدی این ادعاست اما اگر بگویی پایان فکر من تا اینجاست این مدعی نیست. عقل هم می‌تواند مدعی باشد و هم می‌تواند نباشد عقلی که بگوید من رسیدم به حقیقت مطلق عقل مدعی است اما عقلی که بگوید من تا اینجا رسیدم و پشت این یک پرده‌ای است این مدعی نیست حافظ تفکیک کرده هم از عقل تمجید می‌کند و هم او را مدعی می‌داند حافظ جای دیگر دارد: ماجرای من و معشوق مرا پایان نیست / آنکه آغاز ندار نپذیرد انجام.استاد یک حالت معلق بودن و هی رفتن و نرسیدن را نمی‌رساند؟ چرا دارد ما پیوسته باید برویم و پایانی هم برای ما نیست ولی هر منزل پایان راه قبلی است اما باز یک منزلی بعد از او هست و چون بی‌پایان است راز است رازی بی‌پایان است و مدعی کسی است که راه را تمام شده بداند. مرا در منزل جانان چه امن و عیش چون هر دم         جرس فریاد می‌دارد که بربندید محمل‌ها دیگران قرعه‌ی قسمت همه بر عیش زدند        دل غمدیده‌ی ما بود که همه بر غم زد.اینجا مطلب مهمی است و تمام حرف حافظ همین است این که می‌گوید ملائکه عشق ندارند فرشته عشق نداند که چیست نه اینکه عشق ندارند آنها عاشق حق هستند، غم ندارد این نکته مهم است می‌گوید عشق همیشه توأم با غم است اصلاً عاشق بی‌غم نداریم، عاشق بی‌درد شما تا حالا در این عالم دیده‌ای؟ خیر عشق توأم با دردمندی است اما عشق ملک توأم با دردمندی نیست ملک هم خدا را می‌شناسد در حد خودش تنزیهی است آنها عُباد حقند هم خدا را عبادت می‌کنند و هم خدا را دوست دارند و به یک معنی عاشق حقند اما دردمند نیستند ملائکه درد فراق را حس نمی‌کنند همیشه در یک مقام معین هستند همیشه یا در حال رکوع یا در حال سجود یا در حال تشبیه یا در حال ورد هستند یا در حال ذکرند در یک حالت هستند. ترقی هم ندارند فرشته تعالی و ترقی ندارد همونی که هست از ازل تا ابد همان است جبرئیل از ازل تا حالا یک ذره ترقی نکرده و مقامش بالاتر نرفته، انسان تعالی دارد مرتب این تعالی مسأله‌ی مهمی است یعنی انسان برعکس فرشته توقف ندارد فرشته همواره در یک حال است ما مُن لا الا وَ لَهُ مقامٌ معلوم ـ مقام معلوم دارد همیشه در یک مقام است اما انسان مقام معلوم ندارد مقامش نامعلوم است و همیشه در حال تعالی است و انسان کاملی که عاشق حق است دردمند است عشاق تمام اولیا تمام عرفا. سُلاک راه حق دردمندند درد فراق دارند اصلاً گاهی چنان ناله می‌زند که اون ناله عالم را می‌سوزاند. ناله‌ی هجران، عطار از هجران ابدی صحبت می‌کند این درد غم است درد فراق است البته وصال هم هست اما فراق هم هست. یک لحظه وصال است یک لحظه فراق است اینکه حافظ می‌گوید فرشته عشق ندارد، عشق بدون درد را می‌گوید می‌خواهد بگوید دردمندانه از آن انسان است و عاشق هم همیشه دردمند است حتی عشق مجاز هم توأم با درد است و اگر عاشقی درد نداشت او شیاد و دروغگوست. انسان سلوکش و عشق الهی‌اش توأم با دردمندی و هجران است و حُزنُ من شاء .... عارفین (امام صادق .ع. و همان است که موجب تعالی می‌شود و الا اگر یک مقام و معین داشت و راحت بود در یک مقامی تا ابد می‌ماند مثل فرشته که تعالی نداشت، تمام این مسأله تعالی انسان است تعالی هی بالا و بالا و بالاتر تا چه @wittj2

حد؟ تا بی‌پایان. رسد آدمی به جایی که بجز خدا نبیند/ بنگر که تا چه حد است مقام آدمیت. همچنان می‌رو به پایانش مرس / طبیب عشق مسیحا نفس است و مشفق لیک.چودرد درتونبیند که رادوابکند کسی که دردمند نیست اصلاً مسیح نمی‌آید سراغش. دردم از یار است و درمان نیز هم       دل فدای او شد و جان نیز هم جان علوی هوس چاه زنخدان تو داشت    دست در حلقه‌ی آن زلف خم اندر خم زد این اوج حافظ است تشبیه هم هست. چاه زنخدان گودی است که رخ را زیباتر می‌کند می‌گوید جان عِلوی یعنی همان جانی که در تعالی بود نه جان سِلفی، می‌خواست برود به جمال برسد هوس جمال داشت یعنی انگیزه‌ی جمال داشت همت جمال داشت می‌خواست به زیبایی جمال برد در حرکت بود چه شد؟ رسیدن به جمال راحت نیست راه چه بود برای رسیدن جان علوی چه کار باید کرد؟ دست در حلقه‌ی آن زلف خم اندر خم زد. هر جا حافظ زلف به کار می‌برد👌 علامت کثرت است کثرت یعنی تجلیات این عالم یعنی برای رسیدن به جمال حق باید از وادی این عالم عبور کنی باید در این عالم زندگی کنی باید سختی‌های این عالم را طی کنی زلف حق تجلیات در کثرت است تجلی حق در کثرت تجلیات این عالم است جماد، نبات، حیوان، گرما، سرما، سختی، آسانی همه‌ی این عالم به زلف حق تشبیه می‌کند یعنی تجلی حق در مقام کثرت را زلف می‌داند اون زلف هم خم اندر خم است: تجلیات یک نواخت و یکجور نیست چقدر لحظه‌های این عالم پیچ در پیچ است شما باید از این راه سخت صعب العبور و پیچ در پیچ عبور کنی و دست در خم اون زلف بیندازی تا به کجا برسی؟ به چاه زنخدان و جمال ومحبوب و رسیدن به جمال محبوب با آویز شدن به عالم کثرت است یعنی از عالم کثرت برای رسیدن به عالم وحدت باید عبور کنی بدون عبور از راه کثرت رسیدن به وحدت برای انسان میسر نیست. استاد حضرت علامه زنخدان را نقطه‌ی زیر باء بسم الله می‌بیند اونجا فرمود رخ محبوب الف قامت یار است که اون نقطه تحت باء بسم الله چاه زنخدان است که این نقطه ⭐️حضرت علی علیه السلام است ولایت می‌گیرد. (که دروازه ورود به صاحت جمال الهی انسان کامل است). حافظ آنروز طربنامه‌ی عشق تو نوشت    که قلم بر سر اسباب دل خرم زد یعنی آن روزی که می‌خواست کتاب عشق بنویسد چون عشق خودش طربنامه است یعنی درباره‌ی وصف حال عشق خودش می‌خواست کتاب بنویسد طربنامه تعبیر کرده می‌خواست از عشق چیزی بنویسد حالا توصیف عشق در چیزی است که حافظ طربنامه اسمش را گذاشته و طربنامه چقدر زیباتر برای چیزی و عشقی که می‌خواهیم توصیف کنیم اونوقت چون طربنامه‌ی عشق را می‌خواست بنویسد اون قلم را وقتی می‌کشید بر دل خرم قلم می‌کشید و اونجا باید خرمی را پیشه می‌کرد چون طربنامه خواست بنویسد می‌خواست عشق را با خوبی و آرامی بنویسد و درست است که عشق دردناک است اما او می‌خواست با شوق برود چون با شوق می‌خواست این راه را برود و بر دل خرم قلم می‌زند. یعنی با خرمی با عشق و شوق این راه را طی می‌کرد یعنی راه را شوق‌آلود طی می‌کرد نه غم آلود درست است که راه دردناک است اما با قدم شوق حرکت می‌کرد با پای شوق در این راه گام برمی‌داشت تا برسد به معشوق آنروزی که می‌خواست طربنامه‌ی عشق را بنویسد گام شوق را برداشت و راه شوق را طی کرد. استاد بعضی مفسرین گفته‌اند که اون رخ را که دید اون زنخدان را دید و دچار وجد و هیجان درونی شد و نخواست با اون حالت عشق را وصف کند قلم را شکست یعنی بشوی اوراق اگر هم همدرس مایی/ که حرف عشق در دفتر نگنجد . ج= خیر وقتی که شوق را دید یعنی رقم زد طربنامه نوشت و چون شوق را دید و اون جمال را دید به شوق آمد و راه را با پای شوق طی کرد و طربنامه می‌نوشت. روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست     منت خاک درت بر بصری. نیست که نیست ناظر روی تو صاحب نظرانند آری      سر گیسوی تو در هیچ سری نیست که نیست  @wittj2

برگی از معرفت 🍂 ⭐️" باید که جمله جان شوی تا لایق جانان شوی" صیادان، ماهی را یک بار نمی کَشَند. چنگال در حلقوم چون رفته باشد، پاره ای می کَشَند تا خونش می رود و سست و ضعیف می گردد. بازش رها می کنند. و همچنین باز می کَشَند تا به کلی ضعیف شود. چنگال عشق نیز چون در کام آدمی می افتد ؛ حق تعالی او را بتدریج می کَشَد که آن قوت ها و خوی های باطل که در اوست، پاره پاره از او برود که: اِنِّ اللّهَ یَقبِض وَ یَبسُطُ! فیه ما فیه🌻 @wittj2

شب به دل گفتم چه باشد آبروی زندگی؟ گفت چون پروانه در آغوش دلبر سوختن بیدل دهلوی🌻 @wittj2

کو شب قدر که قرآن به سر از تنگ دلی هی بگویم بعَلی ٍ بعلی بعلی مطلعُ الفجرشب قدر، سلام تو خوش است اُدخلوها بسلام ٍ ابدیّ ٍ ازلی مهدی جهاندار🌻 @wittj2

بر آنچه از دنیا از دست می دهید اندوهناک مباشید ، حق را بگوئید و برای پاداش الهی عمل کنید و دشمن ستمگر و یاور ستمدیده باشید. 📗نهج البلاغه نامه ۴۷ @wittj2

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را شهریار🌻 @wittj2

⭐️کلام بزرگان طریقت 🍂 رکوع فناست و سجود فنایِ از فنا . در خدا گُم شو ! کمال این است و بس! (این معنای سجده اول است) گُم شدن را گُم کن ، وصال این است و بس ! (این هم معنی سجده دوم است) این بود که گفته اند :«سمعَ اللهُ لمن حمده» را " حق " می گوید با لسان " عبد " ... حکیم حاج ملا هادی سبزواری🌻 📗اسرار الحکم ص ۶۱۸ @wittj2