#داستانک_معنوی خاطره ای از سعدی ... سعدى در کتاب گلستان، خاطرات زیبایى از دوران جوانى و کودکى خود نقل مى کند که گاه بسیار نکته آموز و دل انگیز است . در یکى از این خاطرات مى گوید: یاد دارم که در ایام کودکى اهل عبادت بودم و شب ها بر مى‌خاستم و نماز مى‌گزاردم و به زهد و تقوا، رغبت بسیار داشتم . شبى در خدمت پدر رحمة الله علیه نشسته بودم و تمام شب چشم بر هم نگذاشتم و قرآن گرامى را بر کنار گرفته ، مى خواندم . در آن حال دیدم که همه آنان که گرد ما هستند، خوابیده اند . پدر را گفتم : از اینان کسى سر بر نمى دارد که نمازى بخواند. خواب غفلت ، چنان اینان را برده است که گویى نخفته اند، بلکه مرده اند . پدر گفت : تو نیز اگر مى‌خفتى، بهتر از آن بود که در پوستین خلق افتى و عیب آنان گویى و بر خود ببالی!