#یک_نکته_از_هزاران 🌱 در حالات مرحوم شيخ جعفر كبير كاشف الغطاء كه از بزرگانِ علما در قرن سيزدهم و ساكن نجف اشرف بوده ، آمده است : در يكى از شبها كه براى ((تهجّد)) برخاست ، فرزند جوانش را از خواب بيدار كرده و فرمود: برخيز به حرم مطهّر مشرّف شده و در آنجا نماز بخوانيم . فرزند جوان كه برخاستن از خواب در آن ساعتِ شب برايش دشوار بود، در مقام اعتذار برآمد و گفت : من فعلاً مهيّا نيستم شما منتظر من نشويد؛ بعداً مشرّف مى شوم . فرمود: نه ، من اين جا ايستاده ام ؛ برخيز، مهيّا شو كه با هم برويم . آقا زاده ، بناچار از جا برخاست و وضو ساخت و با هم راه افتادند. كنار درِ صحنِ مطهّر كه رسيدند، آن جا مرد فقيرى را ديدند كه نشسته و دست نياز به طرف مردم دراز كرده است . آن عالم بزرگوار ايستاد و به فرزندش فرمود: اين شخص در اين وقتِ شب براى چه اين جا نشسته است ؟ گفت : براى تكّدى از مردم . فرمود: آيا چه مقدار ممكن است از رهگذران ، عايد او گردد؟ گفت : احتمالاً يك تومان (به پول آن زمان ). مرحوم كاشف الغطاء فرمود: فرزندم ! درست فكر كن و ببين اين آدم براى مبلغ بسيار اندك و كم ارزش دنيا (آن هم محتمل )، در اين وقت شب از خواب و آسايش خود دست برداشت و آمد در اين گوشه نشست و دست تذلّل به سوى مردم دراز كرد! آيا تو، به اندازه اين شخص ، به وعده هاى خدا درباره شب خيزان و متهجّدان اعتماد ندارى كه فرموده است : ((فَلاَ تَعْلَمُ نفسٌ ما أ خفى لهم من قرَّة أ عينٍ)) - هيچ كس نمى داند چه پاداشهاى مهمّى كه مايه روشنى چشمهاست براى آنها نهفته شده - گفته اند آن فرزند جوان از شنيدن اين گفتار پدرِ زنده دل خود چنان تكان خورد و تنبّه يافت كه تا آخر عمر از شرف وسعادت بيدارى آخر شب برخوردار بود و نماز شبش ‍ ترك نشد. 🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱 ((رسول خدا صلى الله عليه و آله مشغول نماز بود كه شنيد مردى در نماز خود مى گويد: پروردگارا! تنها من و محمّد را مشمول رحمت خود قرار ده و جز بر ما دو نفر، بر هيچ كس رحم نكن ! پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله پس از آنكه نماز خود را به پايان برد، رو به او كرد و فرمود: (چرا) تو يك چيز وسيع را محدود ساختى .)) (يعنى چرا همه مسلمانان را دعا نمى كنى و رحمت خدا را به من و خودت اختصاص مى دهى ؟) آيت اللّه حسن زاده آملى گويد: رساله اى در امامت نوشتم و آن را به حضور شريف استاد علاّمه طباطبائى رضوان اللّه تعالى عليه رائه دادم ، مدّتى در نزد او بود و لطف فرمودند و يك دوره تمام ، آن را مطالعه فرمودند، در يك جاى آن رساله ، درباره خودم دعاى شخصى كرده بودم كه : بار خدايا مرا به فهم خطاب محمّدى صلى الله عليه و آله اعتلا ده . در هنگام ردّ رساله به اين جانب فرمود: آقا! تا من خود را شناختم دعاى شخصى در حق خودم نكردم بلكه دعايم عام است . اين تأ ديب اخلاقى بسيار در من اثر گذاشت . رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: هر گاه يكى از شما دعا كند، دعايش را عموميّت دهد و همه را دعا كند، زيرا اين كار دعا را زودتر مستجاب مى كند. و نيز فرمود: كسى كه با جمعى نماز بخواند و تنها براى خود دعا كند و آنان را فراموش نمايد، به آنان جفا كرده است . مطلب ديگرى كه غفلت از آن روا نيست اين است كه : بر پا داشتن نماز و دعا كردن براى خود و ديگران ، وظيفه نمازگزار به پايان نمى رسد، بلكه اين آغاز راه است و هر نمازگزارى موظّف است علاوه بر اين ، عملاً نيز براى حلّ مشكلات مسلمانان اقدام كند، چنانكه آيت اللّه جوادى آملى فرموده اند: دينى كه مى گويد: هنگام سحر در نماز شب حدّاقل چهل نفر را دعا كن . همان دين مى گويد: روز هم به فكر حلّ مشكل چهل نفر باش ، شب برخيز و ديگران را دعا كن ، يعنى روز هم مواظب كارشان باش . اين درس ‍ كرم به انسان مى آموزد، كه ديگران مهمان سفره انسان باشند. امام صادق عليه السلام فرمودند: جان ايمان سه چيز است : 1 - نماز شب خواندن . 2 - روزه دار را افطار دادن . 3 - به ملاقات برادران رفتن . ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌