🔴سفر الی الله
:
سفر الی الله با به خود آمدن آغاز میشود. آدمی میفهمد که از کجا آمده است و آمدنش بهر چه بوده است و آخر به کجا میرود. او میفهمد که جانی دارد و این جان جایی دارد که از آنجا آمده و باید بدانجا بازگردد و میفهمد که اگر نرود، او را خواهند برد، ولی اگر خود با شور و عشق برود، کجا و اگر او را به زور و قهر ببرند کجا؟! لذا تصمیم میگیرد که كمرِ همّت بر بندد و به راه بیفتد. تا قدم صدق در راه مینهد، مشکلات آغاز میشود.
♦️او که پس از مدتها حِرمان، راه را پیدا کرده است و خود را هدایت یافته میبیند، کجا از مشکلات میهراسد؟ میایستد و میرزمد تا عاشق میشود و عشق یعنی جنون مقدّس و این بار او که مجنون است در دل مشکلات فرو میرود و میگوید:
🌱در رهِ منزلِ لیلی که در او صد خطر است
شرط اول قدم آن است که مجنون باشی
و لذا با جان و دل میسراید:
🌱دست از طلب ندارم تا کام من برآید
یا جان رسد به جانان یا جان ز تن برآید
♦️این سفر الهی و روحانی و انسانی که با «به خود آمدن» آغاز شده است با «در خود فرورفتن» ادامه مییابد و با «از خود بیرون آمدن» پایان میپذیرد.
آدمی آن گاه که به خود میآید، تازه عمق غفلت پیشین خود را درک میکند که چگونه کودکصفت با بازیچهای به نام دنیا دلخوش بود و آنگاه که در خود فرو میرود، تازه میفهمد که در درون او چه خبرهاست و آشکارا مییابد که:
«معرفۀ النَّفسِ أنفعُ المعارف»
«سودمندترین شناختها، شناخت خود است».
و لمس میکند که:
«مَنْ لم یصلِحْ نَفْسه لَم یصْلِح غَیره»
«هرکس خود را نساخته باشد، توان ساختن دیگری را ندارد».
چرا؟
زیرا
اولاً:
«مَنْ جَهِل نَفْسه كان بغیرِ نَفْسِه أَجْهَل»
«هرکس به خویش جاهل باشد به دیگران جاهلتر است».
و ثانیاً:
مگر فقیر میتواند بینیاز کند؟ مگر نجس میتواند پاک کند؟ مگر آلوده میتواند پالایش کند؟
♦️آدمی آنگاه که از خود بیرون میآید، معرفتی نوین پیدا میکند که این معرفت هرگز قابل توصیف لفظی نیست و به تعبیر عارف کامل مرحوم سید احمد کربلایی خطاب به علامۀ کتابشناس مرحوم آقابزرگ تهرانی:
«حلوای تَنْتَنانی تا نچشی ندانی»
فقط این قدر میدانیم که صاحب این معرفت لیاقت پیدا میکند که خدای را وصف کند.
«سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یصِفُونَ * إِلا عِبَادَ اللَّهِ ا
♦️از این سفر تعابیر مختلفی شده است که هر یک ناظر به وجهی از این سفر روحانی است :
سفر الی الله سفری است در خود و به سوی حقیقت خود؛
سفر الی الله سفری است به سوی خدا؛
سفر الی الله سفر خودشناسی است؛
سفر الی الله سفر خداشناسی است؛
سفر الی الله سفر هستیشناسی است؛
سفر الی الله سفر در گسترۀ هستی است؛
سفر الی الله سفر انسان شدن است؛
سفر الی الله سفر خدایی شدن است؛
سفر الی الله سفر به سوی نیستی و فناست؛
سفر الی الله سفر به سوی هستی مطلق و بقاست؛
سفر الی الله سفر به سوی نامتناهی است؛
سفر الی الله سفر در مراتب فضائل و ارزشهاست؛
سفر الی الله سفر در درجات قرب به خداست؛
سفر الی الله سفر معرفت است؛
سفر الی الله سفر عشق است؛
سفر الی الله سفر به سوی ولایت است؛
سفر الی الله سفر به سوی توحید است؛
سفر الی الله سفر از تعین به اطلاق است؛
سفر الی الله سفر در راه لقاست؛
سفر الی الله کار همۀ انبیا و اولیاست و همۀ کار انبیا و اولیاست؛
سفر الی الله سفر در مراتب اخلاص و خلوص است؛
سفر الی الله سفر سوختن است و فنا؛
سفر الی الله سفر ساختن است و بقا؛
سفر الی الله سفر آب شدن و ناب شدن است؛
سفر الی الله سفر به سوی وطن است؛
📚منبع :
رساله سیر و سلوک
آیت الله شیخ علیرضا تهرانی ص 102
#سفر_الی_الله