شماره↯3 #شهیدانہ🥀 #بخشی‌از‌وصیت‌نامہ‌شهیدعباس‌دانشگࢪ💟 بسم الله الرحمن الرحیم آخر من ڪجا و شهدا ڪجا خجالت میڪشم بخواهم مثل شهدا وصیت ڪنم من ریزه خوار سفره ی آنان هم نیستم,  شهید شهادت را به چنگ می آورد راه درازی را طی میکند تا به آن مقام می رسد اما من چه! سیاهی گناه چهره ام را پوشانده و تنم را لخت و ڪسل کرده, حرڪت جوهره ی اصلی انسان است و گناه زنجیر,  من سڪون را دوست ندارم.  عادت به سڪون بلای بزرگ پیروان حق است, سڪونم مرا بیچاره ڪرده. در این حرڪت عالم به سمت معبود حقیقی دست و پایم را اسیر خود ڪرده,  انسان ڪر میشود,  ڪور میشود, نفهم میشود, گنگ میشود و باز هم زندگی میڪند .بعد از مدتی مست میشود و عادت میڪند به مستی و وای به حالمان اگر در مستی خوش بگذرانیم و درد نداشته باشیم. درد را, انسان بی هوش نمیڪشد,  انسان خواب نمیفهمد,  درد را, انسان با هوش و بیدار میفهمد.  راستی! دردهایم کو؟ چرا من بیخیال شده ام؟ نڪند بی هوشم؟ نڪند خوابم؟ مثل آب خوردن چندین هزار مسلمان را ڪشتند و ما فقط آن را مخابره ڪردیم.  قلب چند نفرمان به درد آمد؟ چند شب خواب از چشمانمان گریخت؟ آیا مست زندگی نیستیم؟ خدایا تو هوشیارمان ڪن,  تو مرا بیدار کن, صدای العطش میشنوم صدای حرم می آید گوش عالم ڪر است. خیام میسوزد اما دلمان آتش نمیگیرد.  مرضی بالاتر از این چرا درمانی برایش جستجو نمیڪنیم, روحمان از بین رفته سرگرم بازیچه دنیاییم. الَّذِینَ هُمْ فِی خَوْضٍ یَلْعَبُونَ ما هستیم, مرده ام تو مرا دوباره حیات ببخش, خوابم تو بیدارم کن.  خدایا! به حرمت پای خسته ی رقیہ(س) به حرمت نگاه خسته ی زینب(س) به حرمت چشمان نگران حضرت ولی عصر(عج) به ما حرڪت بده. [🌙 @yavaranegomnam_315]