ـــــــــــــــ 🎐«اگر یادت رفته، آقای عزیز، بگذار یادت بیندازم: من زنت هستم.» بندها را به بهانه حلقه کتاب مبنا، نصف روزه خواندم. در نگاه اول، شاید رمانی سرگرم‌کننده باشد که نویسنده با تعلیقی در شروع، مخاطب را تا انتها، پای کتاب می‌نشاند اما نمی‌شود بندها را یک رمان سطحی دید. بندها روایت زندگی خانواده‌ای است که گرفتار خیانت می‌شوند. خیانتی که کلمه‌اش هم، فکرمان را روزها درگیر می‌کند و حالمان را بد. از محتوای کتاب هرچه کمتر بگویم بهتر است تا لذتِ ذره‌ذره خواندنش را نگیرم. از جذابیت‌های داستان، داشتن سه راویِ مادر، پدر و دختر است. یعنی همه وقایع از سه دیدگاه مختلف، به گوشمان می‌رسد و دست‌وپای قضاوت درباره شخصیت‌ها را می‌بندد. کم پیش آمده آثار ترجمه شده را بخوانم و نثر ساده و روان نویسنده، مجذوبم کند. آن‌قدر ترجمه کتاب درجه یک است که اگر محتوای کتاب، درباره فرهنگ غرب و آزادی‌های بی‌حد و حصرش نبود، در وهله اول متوجه نمی‌شویم که با یک اثر ترجمه شده، مواجهیم. نسخه چاپی کتاب را تهیه کنید چون حتم دارم دوباره و چندباره سراغش می‌روید. ▪️۳ از ۶۰ ▪️بندها ▪️دومنیکو استارنونه ▪️ترجمه امیرمهدی حقیقت ▪️نشر چشمه ▪️۱۶۳ صفحه #چند_از_چند @zaatar

ــــــــــــ امیرالمؤمنین علیه‌السلام: سنگ را از همان جایی که دشمن پرت کرده، باز گردانید، که شر را جز شر پاسخی نیست. 🔅حکمت ۳۱۴ نهج‌البلاغه @zaatar

ــــــــــــــ 🎐«اگر مهلت مقرر برای تحویل اثر کمی بعد از پایان تعطیلات باشد، بیچاره می‌شوی و خوشی تعطیلی از دماغت درمی‌آید. با این‌همه اگر روزی نتوانم خانواده را مقدم بر نوشتن بدانم، مطمئن باشید شغلم را عوض می‌کنم.» کتاب، جستارهایی درباره کاروبار نویسنده‌ها در ایام تعطیلات است. احمد اخوت چندین جستار را که به این موضوع مربوط است، جمع‌آوری یا ترجمه کرده. او معتقد است نوشتن، کار سخت و پرفشاری است و آدمیزاد را خسته می‌کند. احمد اخوت در این کتاب دنبال این است که بفهمد، نویسنده‌ها هم مثل بقیه آدم‌ها به سفر می‌روند یا از تعطیلات به نفع نوشتن استفاده می‌کنند. بعضی نویسنده‌ها در سفر، کتاب و قلم همراهشان است و بعضی دیگر، اصلا سراغ سفر نمی‌روند و اکتفا می‌کنند به سفرهای گوگلی و مجازی‌. جستارهای متنوع در کتاب، شما را با سفرهای هتلی و نوشتن در قطار و سفر مجازی آشنا می‌کند و طعم خوش تجربه‌های دور و دراز خودتان را در ذهن، باز می‌کند. در نهایت این کتاب برای کسانی مناسب است که یا قلم در دست دارند یا کتاب‌بازند. ▪️۴ از ۱۰ ▪️جویس در تعطیلات ▪️ترجمه احمد اخوت ▪️نشر افق ▪️۳۱۰ صفحه #چند_از_چند @zaatar

ــــــــــــــ 🎐«قصه سمیه و شاهرخ، مثل همه قصه‌های این چنینی، در همین زنجیرهٔ باطل از این گوش به آن گوش گرفتار شد. کسی نمی‌داند سمیه و شاهرخ می‌خواستند دقیقا چه چیزی را در گوشمان زمزمه کنند.» خیابان گاندی، جستاری است درباره پرونده جنایی سمیه و شاهرخ. دو نوجوانی که قاتل خواهر و برادر سمیه شدند. کتابی که همان ماه اول انتشار، به چاپ ششم می‌رسد. ماجراهای جنایی و معماگونه، همیشه مخاطب زیادی داشته. مهراوه فردوسی ۲۵ سال بعد از این جنایت، سراغ ماجرای سمیه و شاهرخ رفته و از زاویه‌های مختلفی پرونده را بررسی کرده. او تلاش کرده تا با خرده‌روایت‌هایی، ما را با شرایط همه افرادی که در این ماجرا درگیر بودند، بیشتر آشنا کند. در این جستار، نویسنده با ارجاع‌های بیشمار، دیدگاه شخصی خودش را تبدیل به یک گفتمان می‌کند. گفتمانی درباره انقلاب و حکومت. فضای پر‌تعلیق و ماجراجویانه کتاب در کنار بررسی همه ابعاد ماجرا، برایم یک کلاس درس جستار بود. هرچند کتاب را در نرم‌افزار«نوار» با صدای خود مهراوه فردوسی گوش دادم اما از آن دست کتاب‌هایی بود که برای آشنایی با جستار باید نسخه چاپی‌اش را هم داشت. به شرط آن‌که دلتان کم‌تاب نباشد و به جستار علاقه‌مند باشید، قطعاً این کتاب کمک حالتان خواهد بود. ▪️۵ از ۶۰ ▪️خیابان گاندی؛ ساعت پنج عصر ▪️مهراوه فردوسی ▪️نشر چشمه ▪️۱۹۲ صفحه #چند_از_چند @zaatar

ــــــــــــ آمده‌ایم مصاحبه پیش‌دبستانی. هرلحظه منتظرم بگویند هنوز زود است، بروید سال دیگر بیایید. @zaatar

ـــــــــــــ 🎐«مریم را یادم می‌آید که از پشت سر آمد‌. دیگر یادم نمی‌آید، مثل سریالی که به جاهای حساس می‌رسد و تمام می‌شود. تو را مثل ماشین لباسشویی توی کف می‌گذارد که آخر چه می‌شود.» آقای بطحایی، اصرار دارد بر نثر تر و تمیز. پافشاری می‌کند روی تعابیر بکر و خلاقانه. وقتی کتاب را می‌خواندم، زبان خوبش، من را انداخت روی دور خواندن. خودش در وهله اول، گفته‌ها را در کتاب پیاده کرده و من بنا داشتم خط به خط بنشینم پای جملات و از بازی با کلماتش کیف کنم. اما این یک وجه رمان است. «هر صبح می‌میریم»، داستان قاتلی است که در بند اعدامی‌هاست. داستان احمدی که دستمان را می‌گیرد و در زندان می‌چرخاند. در عین حال، اتفاقات گذشته را برایمان بازگو می‌کند. اما چیزی که در کتاب جای تأمل دارد، همان برشی است که در ابتدا، از کتاب آورده‌ام. لطفاً دوباره بخوانیدش. این، همان کاری است که نویسنده با منِ مخاطب می‌کند. انگار نشسته باشی پشت در و طرف مقابل، یک روزِ تمام کلید را در قفل بچرخاند و تو ساعت‌ها منتظر تقه در باشی. تا انتهای داستان، اوضاع همین است و حتی گره از بعضی سؤالات باز نمی‌شود و این همان چیزی است که هر مخاطبی را پای کتاب نگه نمی‌دارد. من، هیچ‌وقت در بند ماجراها و شخصیت‌ها نیستم. چیزی که من را پای یک کتاب نگه می‌دارد، لذت بردن از خواندن است و من حتی از صحنه مرگ مادر احمد هم لذت بردم. آنقدر که کنارش چندین‌بار نوشتم:« عجب صحنه‌ای» همین‌ها برای من کافیست. حظ بردن از هر جهتی در یک کتاب‌. ▪️۶ از ۶۰ ▪️هر صبح می‌میریم ▪️سید احمد بطحایی ▪️نشر افق ▪️۱۹۶ صفحه #چند_از_چند @zaatar

ـــــــــــــ باید همیشه به جزئیات دقت کرد. جزئیات اهمیتی ابدی دارند چرا که تنها در صورت فهم آن‌هاست که می‌توان با کلیات و سرآخر با جهان هماهنگ شد. تعداد ریشه‌های بیرون‌زده‌ی درخت موِ باغچه‌مان که هفت‌تاست، برآمدگی پلهٔ سوم ایوان که رویش گیاه کوچکی جوانه زده، یا حتی شیر آب دستشویی‌مان که سال‌هاست هرکار می‌کنیم سفت شود همچنان چکه می‌کند، همگی جزئیاتی‌اند که توجه بهشان ما را با خانه و زندگی در آن هماهنگ‌تر می‌کند. این از حرف‌های همیشگی مادر است. اینکه چیزهای کوچک اهمیت ابدی دارند. 📚راهنمای مردن با گیاهان دارویی @zaatar

ته‌مانده مریضی چند روز پیش که محلش نداده بودم، درست توی همین یکی دو روز به گلویم چنگ زد. صبح که دخترک آمد بالای سرم، چشم‌‌هایم می‌سوخت و باز نمی‌شد. -مامان الان بیداری، فقط چشمات بسته‌ست؟ -بله مامان جان. چون مریضم چشام باز نمی‌شه. انگار همین که می‌شنید بیدارم، خیالش راحت می‌شد و می‌رفت یک چرخی می‌زد و تا دوسه‌ دقیقه بعدش که دوباره برگردد توی اتاق و بیداری‌ام را چک کند، خواب عمیق می‌رفتم‌. از جا که بلند می‌شدم، سرم می‌کوبید‌. از صبحش خودم را بستم به دمنوش و مایعات و آب‌نمک. باید سرپا می‌شدم برای ساعت ۴ عصر. 👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻

ادامه: یک ربع مانده بود به ۴. انیمیشن بچه‌ها را آماده گذاشتم با بستنی و تنقلات. از این اتاق به آن اتاق که می‌رفتم، حسنا گفت: "من می‌دونم. الان اون لیوانی که توش آب‌جوش ریختی، می‌ذاری روی میز. روسری‌تو اتو می‌کنی، می‌دوی می‌شینی رو صندلی." خندیدم و قربانش رفتم. پشت میز که نشستم و درخواست‌ها به صفحه گوگل میت هجوم آوردند، من سرحال‌ترین و بی‌خط‌وخش‌ترین آزاده شدم. هر کلمه‌ای که می‌گفتم به اندازه بار اولی که خودم یاد گرفته بودمش، پوستم نازک و مورمور می‌شد و حدس می‌زنم که حتی برق چشم‌هایم از لنز کوچک گوشی راه می‌گرفت تا روی مانیتورهای بچه‌ها. حدود ۲ ساعت حرف زدیم و اولین باری که ساعت را نگاه کردم، باورم نشد که یک ساعت و نیم از کلاس گذشته. غرق بودم توی کلمه‌ و مثال‌ و سؤال و جواب و خنده و شیطنت. تمام که شد، از پشت میز آمدم بیرون. دست‌ها را به هم زدم و دخترک و پسرک را خبر کردم. کله‌ام داغ شده بود. با بچه‌ها مسخره‌بازی شعر خواندیم و رفتند توی اتاق. روی تخت که لم دادم، تازه کمر و گردنم صدایشان درآمد و پشت ساق پایم منقبض شد. عطسه و آبریزش برگشت سراغم و سرم سنگینی کرد‌. آن یکی دو ساعت قبراق بودم چون کاری را می‌کردم که از بچگی بازی‌اش کرده و عاشقش بودم‌. چیزی یاد دادن به کسی، من را یک قدم به معلم شدن نزدیک‌تر می‌کند. و انگار بهم جرئت می‌دهد هرچه از بچگی توی گوشم می‌گفتند که معلمی که نشد شغل، که نه نان دارد نه آب‌، نه پرستیژ دارد نه ذوق، همه را بریزم دور. مثل بابا که همه پیشنهادهای وسوسه‌انگیز را رها کرده و شده بود معلم. من سرم درد می‌کند برای یاد دادن، سؤال و جواب، دست توی هوا تکان دادن و بیرون کشیدن مفاهیم از ته و توی مغز و هدیه کردنش به کسی دیگر‌. تعامل و گفتگو خوبم کرده بود. آن تک‌جمله‌ای هم که آخر کلاس، کسی برای بابا طلب صلوات کرد، مثل یک شیرعسل زعفرانی قلبم را گرم کرد. من برای دو ساعت، کامل درمان شده بودم. حتی اگر یک قطره هم از دمنوش آویشن و پونه کوهی و لیمو-عسل کنار دستم نمی‌خوردم. #ولی_من_عطارزاده_نیستم #کاش_بودم_البته #سلامتی_همه_عطارزاده_ها_صلوات #پونه_و_آویشن_بهانه_است_وراجی_حالم_را_جا_می‌آورد زهرا عطارزاده↙️ https://eitaa.com/zaatar

ــــــــــــ 🎐« شیخ می‌گوید ما سرنوشت خودمان را بو می‌کشیم» همیشه توی هر محفل ادبی که شرکت کردم، پرسیدند با خانم عطیه عطارزاده نسبتی دارید؟ و من هربار گفته‌ام دوست دارم نسبتی داشته باشم اما حیف که ندارم. حالا گمان می‌کنم با همین کتاب، نسبتم با صاحب اثر روشن است. کتاب، ماجرای دختر نابینایی است که با مادرش تنها زندگی می‌کنند و گذرانِ زندگی‌شان با درست کردن گیاهان دارویی‌ست. مادر و دختری که رابطه‌‌شان با جهان بیرون از خانه، قطع است. درست مثل فیلم room اگر دیده باشید. نیمه اول کتاب در برزخ بودم. نمی‌فهمیدم کتاب را دوست دارم یا دارد زجرم می‌دهد. ورود خواص گیاهان دارویی و ارجاعات پی‌درپی به آثار نویسندگان، ریتم خواندنم را کند می‌کرد و حرصم می‌داد. اما چینش کلمه‌ها با تصاویر بکر در کنار سوژهٔ نابش، نگهم می‌داشت پای کتاب. دلم می‌خواست روزی یک فصل بخوانم، آن هم با دقت روی تک‌تک کلمات و مزه‌مزه کردن جملات. یک‌چهارم پایانی کتاب، نفس‌گیر بود. آن‌قدر که حس می‌کردم برای خواندن جمله بعدی نفس کم دارم. شخصیت‌پردازی کتاب، آن‌قدر منحصر به فرد است که بعید می‌دانم روزی فراموشش کنم. پایان کتاب سیاه است و تلخ. حسم به کتاب برای خودم روشن نیست. فقط دلم می‌خواست با کسی درباره کتاب حرف بزنم. این را فقط کسانی که کتاب را خوانده‌اند می‌فهمند. کتابِ عجیبی‌ست. عجیب‌تر آن‌که اولین اثر عطیه عطارزاده است و پختگی نثر، آدم را می‌گیرد و اصلا دلم می‌خواهد بگویم مال فامیلمان است. بخوانید و بعد بیایید درباره‌اش گپ بزنیم. ▪️۷ از ۶۰ ▪️راهنمای مردن با گیاهان دارویی ▪️عطیه عطارزاده ▪️نشر چشمه ▪️۱۱۷ صفحه #چند_از_چند @zaatar

💢تمدید شد! به مناسبت روز معلم و برای گرامیداشت مقام اساتید و معلمان عزیز، فرصت ثبت‌نام با تخفیف ویژه ۲۵ درصدی تا فردا شب تمدید شد! 🔻 اطلاعات دوره و ثبت‌نام با ۲۵٪ تخفیف: 🔴http://B2n.ir/f85787 🔴http://B2n.ir/f85787 #روایت_انسان #ثبت‌نام_ویژه 🆔@Revayate_ensan_home

شده غرق غم، دل هر عاشق السلام علی، جعفر صادق @zaatar