#عید_اومد_بهار_اومد .... ✅ سِلام قدیمایی میهمانخانه ها را یادتان میا!!؟؟ یک اطاق نسبتا گَتی به که فقط میهمانایی به درش وامشه، تر و تمیز ، مرَتُّب و طاقچیشی سر و پیش بخاری( شومینه های واقعی آتشی) سر ایج ، یکدست آفتابه لگِن ، یک چراغ توری ، یک گَتِ سموار آتِشی و گلابدان و اینجور چیزا اِستاه( وجود داشت) ، اما چند روز کارداشت به عید( چند روز مانده) خانمها خانه را یک گردگیری کِردِن سموار و استکان نالبِکیا اُوء کشییِن( می شستن) ، نیم ساعت به سال تحویل سمواری اُوء باید قل قل هاکنه( بجوشه) ، یک چای سفارشی با مخلفاتش خار کردن و استکانها سینی برنجی دله برق زه ، یکنفر از خانواده مسؤل سموار و چای هادین به ، که میهمانهایی واسری چای شیرین دریجه . عیدی سفره از بیست و چهار ساعِت پیش آماده به . خانم خانه همیش سفره را ور اِنداز کنه ، هر چی کم و کسر بو تهیه و چند بار جای باشقابهای نَخو و کشمش ، خرما ، نقل و نبات ، شوکلات قهوه ای کاکائویی و شیرینجات ، سیرو خشک نون و حِلوا سیاه که جزءاصلی سفره بحساب میا را جا بجا کنه... سینی وسِط سفره ، یک دوری(باشقاب مسی یا روئی) دله سبزه گندم و یک تنگی رو سبزه تَل تیزِک که سر تا پای تنگا قشِنگ سبز هاکرده ، یک جلد کلام الله مجید ، گلابدان ، یک تاس برنجی عکس دار بارگاه امام رضا که تا نصفه اُوء دلیش دبه و با بخواندان قرآن ، دلیش فوت هاکردین و تاسی دله تعدادی سکه واشتین تا هر یک از اعضاء خانواده یک سکه را برکِت جوفشی به و درآمدِش بیگیره . خانه هایی که صاحبشان مالدارِن یک چیز اضافه چهار طروف سفره وامِلن ، تویه دِرواری ‌نون لُواش و گوسفِندی پنیر . نزدیکای سال تحویل همه شین وضو گِتِن ، مرتُّب دور سفر هومشِستِن ، یک قرآن دستشان گِتِن و به آیه های قران نُقاه کردِن یا خواندِن ، دروازه را گیره زین کِسی ناغافلی نیاه . همه اعضا خانواده یکدیگِرا نُقاه کُنِن و هیچی نَمگوئِن ، همین سکوت باعث بو کارهای یکسالشان ، مثل پرده سینما از جلو چشمشان رد هابو ... اوما که کوچکتِر بیم ، فکر کِردیم عَدی که سال نو بو( می شود) یکدفعه یک آدُم دیگِر بیم و رفتار و گفتار خوشتِنمانا کنترل کنیم. چه خوب که اعضای خانواده همیشانی سر جمع بَبی، اما سرشان جیر دره و ساکِت ، هر کامینشان یکجور فکر کنِن ، تا اینکه صدای توپ اِز رادیو در میا، وچا که فکر کنِن یکدفه همه چی عوِض هابی و یک انرژی از درونشان قلیان کنه . همه دعای عید نوروز را خوانِن : #یا_مقلب_القلوب_و_الابصار #یا_محول_الحول_و_الاحوال مادر اوِّلین نفِر اِه که سکوتا مِشکِنه ، همچی نیم نُقاهی به پدر خانه کنه ، گوئِه عید شما مبارِک بو ، انشالا سایه ات زن و وچاتی بالا سر دَبو ، خدا سِلامتیت بَدی تا لقمه حلال سر سفریت بیری و خانیمانی در ، همه ای به واج بو ... پدر هم جوواب دی ، خدا تندرِستیت هادی... چقدر وچایی زحمِتا بَکِشیی، خانه را آباد داری ، اگِر یکوقتی شما را اوقات تَلی (اوقات تلخی) هاکِردیم ، بوبَخشین یا اگِر کم و کسر داشتین و آبرو داری هاکِردین ، شُمِی خانابدان ، شمی عیدیج مبارِک بو ... پدرا اُنوقتها همیشِک خانمشانا با اسم گَتِ دوتِرشان حتی گاهی به نام گَتِ پسِرشان صدا زین ، عذرا، بَرو اُن تربِت کربلا را بیر ، پدر با یک خردِی چاقو کمو از گوشه تربِت کربلا را جدا هاکرد و تقویت ایمانی واسری ، یک ذِرِّی به هر کامین از وچا دا که بَخورِن . مادر وچایی رو هاکِرد که باباتانا کَش بیگیرین . اعضای خانواده بغیر از چر و مار همدیگِرا کشگیران ( بغل) کِردِن و ماچ و بوسه کِردِن . آخیش چند وقتی اه که بابا را مچ نکردیُم ، مادرا بوس هاکِردن، عجُب گرمایی داره ، تمام وجود وچا را گرمای محبت چر و مار سیراب کنه ... مادر تک تک اعضای خانواده ای به ، یک چای شیرین دَمرِت. اما یک کار دیگِر بومانده ، یکنفِر از بین خانواده یا یکی از اقوام بایِد اوِّلین نفِری بو که در سال نو پا توی خانه وامِله ، که قدُمِش خوب بو و تا آخِر سال خانه ای واسری آمِد داشته بو ، یک نفِر باوضو و یک جلد کلام الله مجید با یک کاسه اُوء شو بیرون خانه ، سر به آسُمان کنه ، دعا کنه ، خدایا خیر و برکِت و تندرِستی و شادی را صاحب این خانه ای واسری روانه هاکن ، بسم الله گوئِه و میا صاحبخانه را تبریک گوئِه . دیگِر دروازه به روی همه واج بو و عید نوروز شروع بو .

#عید_اومد_بهار_اومد .... ✅ سِلام قدیمایی میهمانخانه ها را یادتان میا!!؟؟ یک اطاق نسبتا گَتی به که فقط میهمانایی به درش وامشه، تر و تمیز ، مرَتُّب و طاقچیشی سر و پیش بخاری( شومینه های واقعی آتشی) سر ایج ، یکدست آفتابه لگِن ، یک چراغ توری ، یک گَتِ سموار آتِشی و گلابدان و اینجور چیزا اِستاه( وجود داشت) ، اما چند روز کارداشت به عید( چند روز مانده) خانمها خانه را یک گردگیری کِردِن سموار و استکان نالبِکیا اُوء کشییِن( می شستن) ، نیم ساعت به سال تحویل سمواری اُوء باید قل قل هاکنه( بجوشه) ، یک چای سفارشی با مخلفاتش خار کردن و استکانها سینی برنجی دله برق زه ، یکنفر از خانواده مسؤل سموار و چای هادین به ، که میهمانهایی واسری چای شیرین دریجه . عیدی سفره از بیست و چهار ساعِت پیش آماده به . خانم خانه همیش سفره را ور اِنداز کنه ، هر چی کم و کسر بو تهیه و چند بار جای باشقابهای نَخو و کشمش ، خرما ، نقل و نبات ، شوکلات قهوه ای کاکائویی و شیرینجات ، سیرو خشک نون و حِلوا سیاه که جزءاصلی سفره بحساب میا را جا بجا کنه... سینی وسِط سفره ، یک دوری(باشقاب مسی یا روئی) دله سبزه گندم و یک تنگی رو سبزه تَل تیزِک که سر تا پای تنگا قشِنگ سبز هاکرده ، یک جلد کلام الله مجید ، گلابدان ، یک تاس برنجی عکس دار بارگاه امام رضا که تا نصفه اُوء دلیش دبه و با بخواندان قرآن ، دلیش فوت هاکردین و تاسی دله تعدادی سکه واشتین تا هر یک از اعضاء خانواده یک سکه را برکِت جوفشی به و درآمدِش بیگیره . خانه هایی که صاحبشان مالدارِن یک چیز اضافه چهار طروف سفره وامِلن ، تویه دِرواری ‌نون لُواش و گوسفِندی پنیر . نزدیکای سال تحویل همه شین وضو گِتِن ، مرتُّب دور سفر هومشِستِن ، یک قرآن دستشان گِتِن و به آیه های قران نُقاه کردِن یا خواندِن ، دروازه را گیره زین کِسی ناغافلی نیاه . همه اعضا خانواده یکدیگِرا نُقاه کُنِن و هیچی نَمگوئِن ، همین سکوت باعث بو کارهای یکسالشان ، مثل پرده سینما از جلو چشمشان رد هابو ... اوما که کوچکتِر بیم ، فکر کِردیم عَدی که سال نو بو( می شود) یکدفعه یک آدُم دیگِر بیم و رفتار و گفتار خوشتِنمانا کنترل کنیم. چه خوب که اعضای خانواده همیشانی سر جمع بَبی، اما سرشان جیر دره و ساکِت ، هر کامینشان یکجور فکر کنِن ، تا اینکه صدای توپ اِز رادیو در میا، وچا که فکر کنِن یکدفه همه چی عوِض هابی و یک انرژی از درونشان قلیان کنه . همه دعای عید نوروز را خوانِن : #یا_مقلب_القلوب_و_الابصار #یا_محول_الحول_و_الاحوال مادر اوِّلین نفِر اِه که سکوتا مِشکِنه ، همچی نیم نُقاهی به پدر خانه کنه ، گوئِه عید شما مبارِک بو ، انشالا سایه ات زن و وچاتی بالا سر دَبو ، خدا سِلامتیت بَدی تا لقمه حلال سر سفریت بیری و خانیمانی در ، همه ای به واج بو ... پدر هم جوواب دی ، خدا تندرِستیت هادی... چقدر وچایی زحمِتا بَکِشیی، خانه را آباد داری ، اگِر یکوقتی شما را اوقات تَلی (اوقات تلخی) هاکِردیم ، بوبَخشین یا اگِر کم و کسر داشتین و آبرو داری هاکِردین ، شُمِی خانابدان ، شمی عیدیج مبارِک بو ... پدرا اُنوقتها همیشِک خانمشانا با اسم گَتِ دوتِرشان حتی گاهی به نام گَتِ پسِرشان صدا زین ، عذرا، بَرو اُن تربِت کربلا را بیر ، پدر با یک خردِی چاقو کمو از گوشه تربِت کربلا را جدا هاکرد و تقویت ایمانی واسری ، یک ذِرِّی به هر کامین از وچا دا که بَخورِن . مادر وچایی رو هاکِرد که باباتانا کَش بیگیرین . اعضای خانواده بغیر از چر و مار همدیگِرا کشگیران ( بغل) کِردِن و ماچ و بوسه کِردِن . آخیش چند وقتی اه که بابا را مچ نکردیُم ، مادرا بوس هاکِردن، عجُب گرمایی داره ، تمام وجود وچا را گرمای محبت چر و مار سیراب کنه ... مادر تک تک اعضای خانواده ای به ، یک چای شیرین دَمرِت. اما یک کار دیگِر بومانده ، یکنفِر از بین خانواده یا یکی از اقوام بایِد اوِّلین نفِری بو که در سال نو پا توی خانه وامِله ، که قدُمِش خوب بو و تا آخِر سال خانه ای واسری آمِد داشته بو ، یک نفِر باوضو و یک جلد کلام الله مجید با یک کاسه اُوء شو بیرون خانه ، سر به آسُمان کنه ، دعا کنه ، خدایا خیر و برکِت و تندرِستی و شادی را صاحب این خانه ای واسری روانه هاکن ، بسم الله گوئِه و میا صاحبخانه را تبریک گوئِه . دیگِر دروازه به روی همه واج بو و عید نوروز شروع بو .