از همین دست موارد! البته عکس بالایی ساختمان واقعی ساخته شده است اما این تصاویر رندرهای هوش مصنوعی هستند.

یه جمله می نویسم بعدا مفصل در موردش حرف میزنیم؛ خوشا به کنج اتاقم! خوشا جهان خودم... @zamiirr

یادم نیست کجا ولی خب قبلا یکجایی شنیده یا خوانده بودم که هرکس به اندازه بزرگی و عظمت روح خودش نیاز به تنهایی دارد! این حرف را می شود درست یا غلط برداشت کرد. برداشت غلط این است که کسی در تنهایی تلخ و تاریک و همراه با افسردگی و افکار منفی و مخرب غرق شود و از اطرافیان، خانواده و جامعه فاصله ی اشتباه و منفی بگیرد. خب این نوع برداشت مسلما غلط و نادرست است و اصلا جای بحث ندارد. برداشت درست اما این است که انسان نیاز به خلوت دارد. خلوت با خدای خودش و حتی خلوت خودش با خودش! تنها که باشی با نفس خودت حرف میزنی، گاهی خودت را ملامت می کنی، گاهی تشویق می کنی، مدام به پدیده های عالم فکر می کنی، خودت را میسنجی، برنامه ریزی می کنی، تصمیم می گیری و خلاصه خودت هستی و خودت و البته جهان هستی در آیینه خودت! حالا اگر قدرت خیال و تخیل خوبی هم داشته باشی که دیگر کار تمام است. تنها که باشی به آسمان فکر می کنی لذت سفر در آسمان را میبری. به جنگل فکر می کنی بوی خزه و پونه های جنگلی را عینا در مشامت حس می کنی. به دریا فکر می کنی صدای امواج دریا در گوشت میپیچد، به دوردست ترین ستاره ی آسمان فکر می کنی یک لحظه خودت را چسبیده به همان ستاره میلیاردها سال نوری دورتر از جایی که هستی حس می کنی! از شرق عالم یکباره سفر می کنی به غرب عالم و هیچ محدودیتی نداری جز حد و مرز خیال مواج و سیال خودت. حالا در این خلوت هرچیزی که خیالت را سرعت و جولان بیشتری بدهد یاور تنهایی توست! مثلا کتاب و مقاله! مثلا موسیقی و البته فیلم! لامصب فیلم... خیلی حوصله ی توضیح ندارم اما از بیرون و نگاه برخی افراد من دلبسته ی یک اتاق کوچک ۱۲ متری هستم و از حبس شدن در آن لذت میبرم اما اینطور نیست! با تنهایی، با تفکر، با خیال، با فیلم و کتاب، اتاقم دریچه ای به همه جای عالم است! اما نکته اینجاست که این لذت با خود بودن و غرق در اندیشه و خیال شدن هر چند یکجور سرمایه و گنج همیشگی است اما خب مظلوم هم هست. فداکار، مشوق و محرک هم هست. محرک و مشوق از این جهت که هیچوقت سعی نمی کند جلوی امورات اجتماعی را بگیرد بلکه به تو انرژی حرکت بیشتر هم می دهد. یعنی هرکس با خود و یا با خدای خود بیشتر خلوت می کند اجتماعی تر و فعال تر هم می شود! فداکار و مظلوم هم از این جهت که هیچوقت اصرار ندارد که اولویت تو باشد اما هربار از جامعه و مردمان دنیا و...خسته و دلزده شدی این اتاق و کنج تنهایی است که برای تو آغوش باز می کند... بارها شده به بعضی آدمها که خیال می کردند من دلبسته ساختمان یا عنوان و...ای هستم که به خیال آنها حسرت بقیه است گفتم که برای من هیچ جایی دلچسب تر و لذت بخش تر از اتاقم نیست! در کتب و نوشته های قدیمی یک تعبیری برای این مفهوم به کار میبردند به اسم "بحر تفکر" و الحق که قدیمی ها کلمه ی قشنگی برای این معنا ساخته اند. خلاصه که به بحر تفکر بپردازید و کنج خلوت خودتان را داشته باشید. خانه اصلی شما همین خانه تفکر شماست قدرش را بدانید! @zamiirr

با عرض شرمندگی و در اوج تواضع عرض کنم که به خدا خیلی سر شلوغم و معمولا خسته و بی خواب... علاوه بر اون تا مطلب مناسبی نباشه نمیفرستم، به همین خاطر کانال نسبتا کم کاره. البته پیامها و اظهار لطف شما بزرگواران خیلی روحیه بخشه🙏

و اینگونه شد که نصف شبی نشستم این یادداشت رو نوشتم😂

حالا با اون توضیحات این اتاق رو نگاه کنید باز😍 البته میز و صندلیش خیلی خوب نیست و اداییه بیشتر تا کاربردی😁 ولی پنجره هاش...

به خودت بپرداز! تو ارزشمندترین و بهره ورترین سرمایه خودت هستی. @zamiirr

شب، ساحل، صدای موج... @zamiirr

خونه مناسب برای رهن و اجاره پیدا نمی کنم. نفری ۸ تا برام صلوات بفرستید هدیه کنید به امام رضا (علیه السلام). میگن امام رضا برا دور و بری هاش خونه تهیه می کرده و رو اینکه آدمهاش تو خونه خوب ساکن باشن حساس بوده.

حکایت آدمهای فضای مجازی... @zamiirr

وسطش یه سوال فلسفی سنگین پرسید؛ مردا مرد نیستن؟😐 همینجا خوبه اشاره کنم که میانگین سطح تستوسترون مردها طی ۳۰ سال گذشته حدود ۳۰ درصد کم شده! نه برادر! مردها دیگه خیلی هم مرد نیستند... @zamiirr

مملکت در همه شئون خودش خیلی "زنانه" شده است. از مدیریت داخلی گرفته تا سیاست خارجی اوضاع کاملا شبیه رانندگی خانمها شده. دقیقا شبیه آنجایی که یک خانم می خواهد از فرعی به اصلی ورود کند. یک هو میبینی تا نصف خیابان میزند به دل اصلی و بعد با تمام توان یک ترمز میخکوب می زند! جوری که خودش شلپی می خورد به فرمان و برمیگردد! بعد یک نگاه فلسفی به تو می کند که لندهور اصلا دلم خواست همینطوری کنم! بعد از آن نگاه فلسفی جلو را نگاه می کند و هی نمی آید هی نمی آید بازهم هی نمی آید و تو با خودت می گویی خب لابد تصمیم به صبر گرفته و نمی خواهد بیاید. چند لحظه بعد که داری به زحمت و با استرس از نصف مسیری که باقی مانده عبور می کنی لاکردار یک باره می آید! نیم کلاچ هم نه ها! با تمام توان می آید! یک جوری می آید که انگار همه چیز تقصیر ماست! و من همیشه با خودم فکر می کنم چه صبر کردنی بود و چه آمدنی! نه در صبر کردنت خیری بود نه آمدنت! حالا اوضاع مملکت ما خیلی شبیه رانندگی خانم ها شده! مملکت خیلی زنانه شده! هزار بار بیایید بگویید تو زن ستیزی و ال و بل؛ به تعریف شماها از زن؟ بله من زن ستیزم! من تازه مرد کم تستوسترون ستیز هم هستم چه رسد به زن ستیز! اوضاع خیلی زنانه شده! انگار مملکت قدرت تصمیم گیری قاطعانه ندارد. مسایل مهم در بلاتکلیفی های چسبناک گیر کرده اند. @zamiirr