حكومت حق است يا تكليف؟ مسأله چهارم اين است كه آيا حكومت كردن، يك حق است يا يك تكليف؟ حاكم حق حكومت دارد يا موظف است كه حكومت كند؟ و كدام انسانى است كه مى تواند يا مى بايد حكومت كند؟ از نظر نهج البلاغه، حكومت هم حق است و هم وظيفه. براى آن كسى كه از شرايط و معيارها و ملاكهاى حكومت برخوردار است، در شرايطى وظيفه است كه حكومت را قبول كند، و نمى تواند اين بار را از دوش خود بر زمين بگذارد. اين مسأله در نهج البلاغه بسيار حائز اهميت است، كه آيا حكومت، يك حق است يا يك تكليف؟ و امير المؤمنين « عليه السلام » در بيانى خلاصه و موجز، حكومت را هم يك حق مى داند و هم يك تكليف. به اين ترتيب نيست كه هر كسى كه برايش شرايط توليت امور مردم فراهم شد و توانست به نحوى با كسب وجاهت، با تبليغ، با كارها و شيوه هايى كه معمولا طالبان قدرت خوب مى دانند آن شيوه‌ها را انجام بدهند، نظر مردم را جلب كند و بتواند حكومت كند. وقتى حكومت، حكومت حق است، اين حق متعلق به كسان معينى است، و اين به معناى آن نيست كه يك طبقه، طبقه ممتازند. زيرا كه در جامعه اسلامى، همه فرصت آن را دارند كه خود را به آن زيورها بيارايند. همه مى توانند كه آن شرايط را براى خود كسب كنند. البته در دوران بعد از پيامبر اكرم صلى اللّه عليه و آله و سلم يك فصل استثنايى وجود دارد. اما نهج البلاغه بيان خودش را به صورت عامّ ارائه مى دهد و به اين حق بارها و بارها اشاره مى كند. امام « عليه السلام » در اوايل خلافت، در خطبه معروف شقشقيّه مى فرمايد: « و انّه ليعلم انّ محلّى منها محلّ القطب من الرّحى، ينحدر عنّى السّيل و لا يرقى الىّ الطّير. » ۱۰ (مى فرمايد جايگاه من در خلافت، جايگاه ميله محور سنگ آسيا است. ) درباره روزى كه در شوراى شش نفرى با عثمان بيعت كردند، مى فرمايد: « لقد علمتم انّى احقّ النّاس بها من غيرى. » ۱۱ (اى مردم « يا اى مخاطبان من »، شما مى دانيد كه من از همه كس به حكومت و خلافت اولى ترم. ) امام، حكومت را حق مى داند. اين چيزى است كه در نهج البلاغه واضح است. البته دنبالش بلافاصله مى فرمايد: « و واللّه لأسلّمنّ ما سلمت امور المسلمين و لم يكن فيها جور الاّ علىّ خاصّة. » ۱۲ (ما دامى كه فقط به من ظلم مى رود، من صبر مى كنم، تسليم هستم. ما دام كه كارها بر محور خود انجام بگيرد، من در خدمت هستم. ) عين همان بيانى كه در آغاز خلافت ابو بكر هم، يعنى نسبت به آن دوران هم، بيان فرموده اند: « فامسكت يدى حتّى رايت راجعة النّاس قد رجعت عن الأسلام. » ۱۳ اول دست از بيعت شستم، تسليم نشدم، بيعت نكردم، اما ديدم حوادثى به وقوع مى پيوندد كه مصيبت آن حوادث براى اسلام و براى مسلمين و براى شخص على « عليه السلام »، صعبتر و غير قابل تحمل تر است از مصيبت از دست رفتن حق ولايت. بنابراين امير المؤمنين « عليه السلام »، ولايت را يك حق مى داند و اين جاى انكار نيست. خوب است همه مسلمانها به اين مسأله، با چشم واقع بينى نگاه كنند. اين امر، كارى به بحث احيانا جدال انگيز شيعه و سنى ندارد. ما امروز معتقديم كه در آفاق عالم اسلامى بايد برادران شيعه و سنى با هم و براى هم زندگى كنند و اخوّت اسلامى را از همه چيز بالاتر بدانند و اين يك حقيقت است. اين تفاهم و وحدت طلبى امروز يك وظيفه است، و هميشه وظيفه همين بوده است. اما يك بحث علمى و اعتقادى در نهج البلاغه اين حقيقت را به ما نشان مى دهد، و ما نمى توانيم چشممان را روى هم بگذاريم و آنچه را كه نهج البلاغه با صراحت مى گويد نديده بگيرم. اين را امير المؤمنين « عليه السلام » يك حق مى داند، و همچنانكه يك وظيفه نيز مى داند. يعنى آن روزى كه اطراف على « عليه السلام » را مى گيرند به نحوى كه: « فما راعنى الاّ و النّاس كعرف الضّبع إلىّ، ينثالون علىّ من كلّ جانب حتّى لقد وطى ء الحسنان و شقّ عطفاى » ۱۴ (مردم آنچنان انبوه بر من گرد آمدند كه فرزندان مرا در زير پاهاى خود لگدمال كردند و رداى من پاره شد. ) مردم مشتاقانه و نيازمندانه از على « عليه السلام » مى خواهند كه به نياز آنها پاسخ بدهد. امير المؤمنين « عليه السلام » براى حكومت شأن واقعى قائل نيست. حكومت براى على « عليه السلام » هدف نيست، همچنانكه در بحث بعدى بايد روشن بشود. اما با اين حال، حكومت را به عنوان يك وظيفه مى پذيرد، و مى ايستد و از آن دفاع مى كند: « لو لا حضور الحاضر و قيام الحجّة بوجود النّاصر... لألقيت حبلها على غاربها و لسقيت آخرها بكاس أوّلها. » ۱۵ (باز هم حكومت براى من ارزشى ندارد. باز هم حاضر نيستم براى به دست آوردن مقام، از ارزشها بگذرم. باز هم حاضرم با همان جام نخستين، اين جمع را سيراب كنم و همچنانكه روز اول كنار نشستم، بازهم كنار بنشينم. » مؤكدا مى گويد:

« دعونى و التمسوا غيرى. » ۱۶ (مرا بگذاريد و به سراغ ديگران برويد. ) اما وقتى احساس مى كند كه وظيفه است، احساس مى كند كه زمينه آماده است و او مى تواند اين نقش عظيم و اساسى را بر عهده بگيرد. آن وقت قبول مى كند. آيا حكومت براى على « عليه السلام » يك هدف است يا يك وسيله؟ خط اساسى فاصل ميان حكومت على « عليه السلام » و حكومت ديگران همين است كه حكومت براى على « عليه السلام » هدف نيست بلكه فقط وسيله اى براى رسيدن به آرمانهاى معنوى است. #بازگشت_به_نهج_البلاغه ✍#آیت_الله_خامنه_ای https://eitaa.com/zandahlm1357

#فایل_صوتی_روانشناسی_قلب 54 🎧آنچه خواهید شنید؛ ❣ يه قلب سالم و آروم؛ باآتیش های دیگران،نمی سوزه! وراحت میتونه،از اشتباهات دیگران، نور جذب کنه. 🔻چجوری ميشه، اينقدر قوی شد؟

🕌در محضر امام روح الله (۱۵۳) 💠 ما ملت امام حسینیم 📌 امام خمینی (ره ): اين ملت، شيعه ی بزرگترين مرد تاريخ است كه با تنى چند، نهضت عظيم عاشورا را برپا نمود، و سلسله اموى را براى ابد در گورستان تاريخ دفن نمود، و به خواست خداى تعالى، ملت عزيز و پيرو بحق امام- عليه السلام- با خون خود، سلسله ابليسى پهلوى را در قبرستان تاريخ دفن مى ‏نمايد، و پرچم اسلام را در پهنه كشور و بلكه كشورها به اهتزاز درمى‌آورد. 📚صحیفه امام؛ جلد ۵؛ صفحه ۱۵۳ #لبیک_یا_خامنه_ای #جمهوری_اسلامی_حَرم_است #امام_خمینی 📌 بازنشر کلیه مطالب جهت روشنگری عموم مردم ، با ذکر #صلوات، بدون ذکر منبع هم مجاز است. https://eitaa.com/zandahlm1357

هر روز با امام رضا @zandahlm1357 @HashtominEmam آرشیو مطالب صفحه هرروز با امام رضا (ع)

فعاليت اقتصادي امام ميدانيم كه او عائله سنگيني را اداره ميكرد. امام موسي بن جعفر (ع) در بين امامان ما از همه پر اولادتر و گرفتاريهاي سياسي و حبس و محدوديت او از همه بيشتر بود. تاريخ مدت زنداني شدن او را بين ۷ تا ۱۴ سال ذكر كرده اند و در طول اين مدت و حتي قبل از آن، اين امام رضا (ع) بود كه به عنوان فرزند ارشد و مورد سفارش امام موسي بن جعفر (ع) ميبايستد با تلاش خودو از محل درآمد شخصي كه استفاده از بيتالمال را جز به ضرورت و در حد اضطرار جايز نميدانست نيازهاي اقتصادي خانواده را پاسخ بدهد اما اين كه چه كار و فعاليتي داشت با شددر مدينه به کارهاي كشاورزي و باغداري مي‌پرداخت. او وارث اراضي كشاورزي و باغاتي بود كه از زمان علي (ع) آباد شده و بعدها حضرات ائمه به توسعه و آبادكردن اطراف آن پرداخته بودند. #دانستنیهای امام رضا علیه السلام https://eitaa.com/zandahlm1357