حاج قاسم.... https://eitaa.com/zandahlm1357

داستان کوتاه https://eitaa.com/zandahlm1357

✨✨ 📚#جهاد_با_نفس 🎧👆 ✨ جلسه: 5 ✨موضوع: توصیه های پیامبر اکرم صلی الله علیه به علی علیه السلام 🔊 #کلیپ_صوتی : 📚 شرح روایات کتاب الجهاد اثر شیخ #حر_عاملی (ره) ✨ #درس_اخلاق ✅ ارسال به دیگران فراموش نشود 🙏 ═══✼🍃🌹🍃✼══

سفر ابن دقیق در مسافرت در ضمن نامه به ابن نباته نوشت: چه بسیار شبهایی که بیابانها را پشت سر می‌گذاردیم و چشمان ما روی هم نمی آمد و استراحت نمی کرد. دوستانمان در شکوه نکردن یا استراحت، اختلاف کردند. برخی گفتند: بهتر آنست آخر شب را منزل کنیم و بعضی گفتند: بهتر آنست که بیاد دوست باشیم و همین اظهار مورد پسند واقع شد. کم لیلة فیک وصلنا السری لا نعرف الغمض و لا نستریح واختلف الاصحاب ماذالذی یزیل من شکویهم او یریح فقیل تعریسهم ساعة و قیل بل ذکراک و هوالصحیح ابن نباته در پاسخ نوشت: در پناه خدا مسافرتت را به پایان برسانی و به سلامتی بازگردی. اگر ممکن بود پلکهای چشم ما عازم سفر شوند پلکهای مجروح خود را چون شتران راهوار به سفر می‌فرستادم، متأسفانه آنها از دوری تو رنجور گردیده و آرزوی بازگشت تو را دارند. فی ذمة اللّٰه و فی حفظه مسراک والعود بعزم نجیح لو جاز ان تسلک اجفاننا اذا فرشنا کل جفن قریح لکنهابالعبد معتلة و انت لا تسلک الا الصحیح کشکول شیخ بهاء https://eitaa.com/zandahlm1357

صفحه من نهج البلاغه میخوانم https://eitaa.com/zandahlm1357

در ادامه.....👇👇👇👇

🌴#کلمات_قصار_نهج_البلاغه 🌹#حکمت_شماره_187 و قال عليه‌السلام الرَّحِيلُ‌ وَشِيكٌ‌. امام عليه السلام فرمود: كوچ كردن (از دنيا) سريع است

شرح و تفسير بايد آماده بود امام عليه السلام در اين عبارت بسيار كوتاه و پر معنا از بى‌وفايى و كوتاهى عمر دنيا سخن مى‌گويد و مى‌فرمايد:«كوچ كردن (از دنيا) سريع است»؛ (الرَّحِيلُ‌ وَشِيكٌ‌) . «رحيل» به معناى هر گونه كوچ كردن است ولى در اينجا با قرائن حاليه به كوچ كردن از دنياى زودگذر اشاره دارد. اين واژه گاه به معناى اسم مصدر آمده است؛ مانند كلام بالا و گاه معناى صفت مشبهه را مى‌رساند؛ مثلاً شترى را به عنوان رحيل توصيف مى‌كنند يعنى شتابنده و «وشيك» از مادۀ «وشك»(بر وزن اشك) به معناى سرعت گرفتن در سير است. بعضى از شارحان گفته‌اند «وشيك» آن است كه سرعتش بسيار شديد و عجيب باشد. از مسائلى كه همه مى‌دانند و غالباً از آن غافلند كوتاهى عمر دنياست؛ گويى تا چشم بر هم زنى كودكان جوان و جوانان پير و پيران از صحنه خارج مى‌شوند. بارها افرادى را ديده‌ايم كه گرد و غبار پيرى بر رخسار آنها نشسته و ضعف سراسر وجودشان را فراگرفته و با قدى خميده عصا زنان به زحمت راه مى‌روند مى‌گوييم: عجب ديروز جوان شاداب و راست‌قامت و قوى‌پنجه‌اى بود چه زود پير شد. تازه اين در صورتى است كه رحيل در زمانى پيرى فرا رسد وگرنه بسيارند كسانى كه در كودكى يا جوانى بر اثر حوادث مختلفى چشم از دنيا مى‌پوشند. نه تنها انسان‌ها به سرعت از اين جهان كوچ مى‌كنند، قدرت‌ها و سلطنت‌ها و حكومت‌ها هم بسيار زود زوال مى‌پذيرند. ابن ابى‌الحديد تشبيهى براى دنيا از بعضى از حكما نقل كرده مى‌گويد: پيش از آنكه به دنيا بياييم عدمى بوده است مستمر و بعد از كوچ كردن ما از اين دنيا باز به ظاهر عدمى است مستمر و عمر ما در اين ميان مانند برقى است كه در يك شب ظلمانى در بيابانى تاريك از ابرى مى‌جهد و بى‌درنگ خاموش مى‌شود. ١ از آن مهم‌تر تشبيهاتى است كه قرآن مجيد براى زندگى دنيا كرده است و مى‌گويد: «وَ اضْرِبْ‌ لَهُمْ‌ مَثَلَ‌ الْحَياةِ‌ الدُّنْيا كَماءٍ أَنْزَلْناهُ‌ مِنَ‌ السَّماءِ فَاخْتَلَطَ‍‌ بِهِ‌ نَباتُ‌ الْأَرْضِ‌ فَأَصْبَحَ‌ هَشِيماً تَذْرُوهُ‌ الرِّياحُ‌ وَ كانَ‌ اللّهُ‌ عَلى‌ كُلِّ‌ شَيْ‌ءٍ مُقْتَدِراً» ؛(اى پيامبر!) زندگى دنيا را براى آنان به آبى تشبيه كن كه از آسمان فرو مى‌فرستيم؛ و به وسيله آن، گياهان زمين (سرسبز مى‌شود و) در هم فرو مى‌رود؛ امّا بعد از مدتى مى‌خشكد؛ به‌گونه‌اى كه بادها آن را به هر سو پراكنده مى‌كند؛ و خداوند بر همه چيز تواناست!». ٢ در آيۀ ديگرى از قرآن مجيد مى‌خوانيم كه روز قيامت از گنهكاران سؤال مى‌شود چند سال در روى زمين توقف كرديد؟ در پاسخ مى‌گويند تنها به اندازۀ يك روز يا بخشى از روز. از آنهايى سؤال كنيد كه توان شمردن ايام را دارند «قالَ‌ كَمْ‌ لَبِثْتُمْ‌ فِي الْأَرْضِ‌ عَدَدَ سِنِينَ‌* قالُوا لَبِثْنا يَوْماً أَوْ بَعْضَ‌ يَوْمٍ‌ فَسْئَلِ‌ الْعادِّينَ‌». بار ديگر به آنها گفته مى‌شود:«(خداوند) مى‌فرمايد:(آرى) شما مقدار كمى‌توقف كرديد اگر مى‌دانستيد آيا گمان كرديد شما را بيهوده آفريديم و به سوى ما بازگردانده نمى‌شويد؟»؛ «قالَ‌ إِنْ‌ لَبِثْتُمْ‌ إِلاّ قَلِيلاً لَوْ أَنَّكُمْ‌ كُنْتُمْ‌ تَعْلَمُونَ‌ * أَ فَحَسِبْتُمْ‌ أَنَّما خَلَقْناكُمْ‌ عَبَثاً وَ أَنَّكُمْ‌ إِلَيْنا لا تُرْجَعُونَ‌». ٣ در احاديث اسلامى نيز دربارۀ كوتاهى عمر دنيا تعبيرات و تشبيهات بيداركننده‌اى آمده است. از جمله در حديثى از رسول خدا صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم: «الدُّنْيا ساعَةٌ‌ فَاجْعَلُوها طاعة ؛دنيا ساعتى بيش نيست اين ساعت را در مسير اطاعت خدا قرار دهيد». ١ در حديث ديگرى از امام زين العابدين على بن الحسين عليهما السلام مى‌خوانيم: «إِنَّ‌ جَميعَ‌ ما طَلَعَتْ‌ عَلَيْهِ‌ الشَّمْسُ‌ في مَشارِقِ‌ الْأرْضِ‌ وَ مغارِبِها بَحْرِها وَ بَرِّها وَ سَهْلِها وَ جَبَلِها عِنْدَ وَلِىٍّ‌ مِنْ‌ أوْلِياءِ اللّهِ‌ وَ أهْلِ‌ الْمَعْرِفَةِ‌ بِحَقِّ‌ اللّهِ‌ كَفِىْ‌ءِ الظِّلالِ‌ ؛تمام آنچه در شرق و غرب جهان، درياها و صحراها، دشت‌ها و كوه‌ها آفتاب بر آن مى‌تابد در نزد اولياء الله و عارفان به حق خدا همچون بازگشت سايه‌هاست». ٢ همان‌گونه كه سايه‌هايى كه به سوى غروب مى‌رود به سرعت برچيده مى‌شوند، عمر دنيا نيز چنين است. در كتاب تنبيه الخواطر آمده است كه حسن بن على عليه السلام بسيار به اين شعر شاعر تمثل مى‌جست: يا أهْلَ‌ لَذّاتِ‌ دُنْيا لا بَقاءَ لَها اِنَّ‌ اغْتِراراً بِظِلٍ‌ّ زائِلٍ‌ حُمُقٌ‌ اى اهل لذت‌هاى دنيايى كه بقايى ندارد مغرور شدن به سايه‌اى كه به زودى زوال مى‌پذيرد احمقانه است. حافظ‍‌ نيز در اين زمينه مى‌گويد: مرا در منزل جانان چه جاى امن چون هر دم جرس فرياد مى‌دارد كه بربنديد محمل‌ها اين سخن را با كلامى از نوح پيغمبر با آن عمر طولانى عجيب پايان مى‌دهيم كه فرمود: «وَجَدْتُ‌ الدُّنْيا كَبَيْتٍ‌ لَهُ‌ بابانِ‌ دَخَلْتُ‌ مِنْ‌ أحَدِهِما وَ خَرَجْتُ‌ مِنَ‌ الْآخَرِ» . ٣ دنيا را همچون خانه‌اى يافتم

كه از يك در وارد شدم و از در ديگر خارج!

شرح و تفسير سرانجام مبارزه با حق امام عليه السلام در اين كلام نورانى از كسانى سخن مى‌گويد كه به مقابلۀ با حق بر مى‌خيزند. مى‌فرمايد:«آن كس كه در برابر حق قد علم كند (و به مبارزه برخيزد) هلاك خواهد شد»؛ (مَنْ‌ أَبْدَى‌ صَفْحَتَهُ‌ لِلْحَقِّ‌ هَلَكَ‌) . اين كلام حكمت‌آميز با همين عبارت در لا به لاى خطبۀ شانزدهم نهج البلاغه آمده است كه شرح آن را در جلد اول در ذيل همان خطبه (صفحۀ ٦٥١) بيان كرديم و حاصل آن اين است كه هرگز به مخالفت و مقابلۀ با حق برنخيزيد، زيرا حق قدرتى دارد كه انسان را بر زمين مى‌كوبد؛ اگر در كوتاه مدت انجام نشود در دراز مدت انجام خواهد شد و تاريخ، به ويژه تاريخ اسلام، نشان مى‌دهد آنها كه به مقابلۀ با حق برخاستند چگونه طومار زندگانى‌شان در هم پيچيده شد. نيز با توجّه به اين‌كه حق به معناى واقعيت‌هاى ثابت است و واقعيت‌ها آثارى دارد و هر چه با آثارش به مخالفت برخيزند از ميان نمى‌رود، از اين رو سرانجام بر انسان غلبه مى‌كند و او را در هم مى‌شكند. درست مانند اين‌كه انسان بداند فلان راه، مستقيم و راه ديگر بيراهه است، اگر به مخالفت با راه مستقيم برخيزد و به بيراهه رود هرقدر تلاش و كوشش كند به مقصد نمى‌رسد و سرانجامش هلاكت است. بعضى از شارحان نهج البلاغه تفسير ديگرى براى اين جمله برگزيده‌اند و آن اين‌كه هرگاه كسى در ميان مردم نادان به دفاع از حق برخيزد جان خود را به خطر انداخته چرا كه افراد جاهل و متعصب و لجوج با اين‌گونه افراد مخالفند و مفهوم آن اين مى‌شود كه هر كس دفاع از حق كند بايد هزينه‌هاى اين دفاع را در برابر مردم نادان بپردازد. ولى اين تفسير به هيچ وجه مناسب چنين گفتار حكيمانه‌اى نيست، زيرا اولاً در بعضى از متون لغت صريحا آمده است كه جملۀ «أبْدى‌ صَفْحَتَهُ‌ لَهُ‌» به معناى به مخالفت برخاستن است و مرحوم علامۀ شوشترى موارد فراوانى از كلمات عرب نقل كرده كه جملۀ «مَنْ‌ أبْدى‌ صَفْحَتَهُ‌ لَهُ‌» به معناى به مخالفت برخاستن است. ١ ثانياً در خطبۀ شانزدهم، پيش و پس از آن جمله‌هايى آمده است كه به خوبى نشان مى‌دهد امام عليه السلام در اين جمله از بدكاران سخن مى‌گويد كه به مخالفت با حق برمى‌خيزند. در شرح نهج البلاغۀ محمد عبده احتمال ديگرى نيز در تفسير اين جمله ذكر شده و آن اين‌كه منظور از «أبْدى‌ صَفْحَتَهُ‌ لِلْحَقِ‌ّ» به معناى روى گردانيدن از حق است كه آن هم سبب هلاكت انسان مى‌شود؛ ولى با توجه به اين‌كه كلمۀ «أبْدى‌» به معناى آشكار كردن است اين تفسير نيز بعيد به نظر مى‌رسد. ٢ به هر حال مفهوم اين جمله اين است كه امام عليه السلام به همۀ كسانى كه به مخالفت با حق برمى‌خيزند هشدار مى‌دهد كه به عاقبت سوء كار خود بينديشند و از اين راه باز گردند. همان‌گونه كه پيش از اين اشاره شد اين جمله در كتاب شريف كافى نيز به عنوان بخشى از يك روايت آمده و مرحوم ملا صالح مازندرانى در شرح آن مى‌گويد: مفهوم جمله اين است كسى كه آشكارا در برابر حق به خصومت برخيزد هلاك خواهد شد. مشابه همين معنا در گفتار حكيمانۀ ٤٠٨ نيز آمده است آنجا كه مى‌فرمايد: «مَنْ‌ صارَعَ‌ الْحَقَّ‌ صَرَعَهُ‌ ؛آن كس كه با حق بجنگد حق او را بر زمين خواهد كوبيد». ١ قرآن مجيد نيز دربارۀ حق و باطل چنين مى‌گويد: «بَلْ‌ نَقْذِفُ‌ بِالْحَقِّ‌ عَلَى الْباطِلِ‌ فَيَدْمَغُهُ‌ فَإِذا هُوَ زاهِقٌ‌» ؛بلكه ما حق را بر باطل مى‌كوبيم و آن را هلاك مى‌سازد و اين‌گونه باطل محو و نابود مى‌شود». ٢ منظور از «حق» در كلام نورانى بالا اصل خداشناسى و آيين اسلام و فروع دين و حقوق الله و حقوق الناس به طور عام است، زيرا حق در اصل به معناى مطابقت و هماهنگى با واقع و نقطۀ مقابل آن «باطل» است. به همين دليل به ذات پاك خداوند، به طور مطلق «حق» اطلاق مى‌شود چون واقعيتى است انكارناپذير. در كتاب «وجوه القرآن» براى كلمۀ حق موارد استعمال دوازده‌گانه‌اى در قرآن مجيد ذكر شده است: حق به معناى ذات پاك خداوند و به معناى قرآن، اسلام، توحيد، عدل، صدق، طرز صحيح، علانيه، شايستگى، واجب شدن، وام و بهره و براى هر كدام از اينها آيه‌اى از آيات قرآن مجيد را شاهد آورده است.