🌴#کلمات_قصار_نهج_البلاغه 🌹#حکمت_شماره_107 رُبَّ عَالِم قَدْ قَتَلَهُ جَهْلُهُ، وَعِلْمُهُ مَعَهُ لاَ يَنْفَعُهُ. امام(عليه السلام) فرمود: چه بسيار دانشمندى که جهلش او را کشته، در حالى که علمش با اوست; اما به حالش سودى نمى بخشد شرح و تفسير عالم جاهل منش در اين گفتار حکيمانه و کوتاه و پرمعنا امام به عالمان بى عمل و آلوده به رذائل اخلاقى اشاره کرده مى فرمايد: «چه بسيار دانشمندى که جهلش او را کشته در حالى که علمش با اوست; اما به حالش سودى نمى بخشد»; (رُبَّ عَالِم قَدْ قَتَلَهُ جَهْلُهُ، وَعِلْمُهُ مَعَهُ لاَ يَنْفَعُهُ). همان گونه که در بالا اشاره شد امام(عليه السلام) در اين عبارت کوتاه و پرمعنا از عالمان نادانى سخن مى گويد که جهلشان قاتل آنها شده است در اين که چگونه علم و جهل در وجود آن ها جمع مى شود تفسيرهاى مختلفى مى توان بيان کرد. از همه روشن تر اين که علم اگر با عمل همراه نشود همچون جهل است، بنابراين نکوهش امام(عليه السلام) از عالمانى است که از علم خود بهره نمى گيرند و به آن عمل نمى کنند و سبب هلاکت مادى و معنوى آنها مى شود. در حديثى در کتاب شريف کافى از امير مؤمنان على(عليه السلام)مى خوانيم که «إنَّ الْعالِمَ الْعامِلَ بِغَيْرِهِ کَالْجاهِلِ الْحائِرِ الَّذى لا يَسْتَفيقُ عَنْ جَهْلِهِ; شخص عالمى که به علمش عمل نکند مانند جاهل سرگردانى است که از بيمارى جهل بهبود نمى يابد. سپس حضرت در همان روايت مى فرمايد: «بَلْ قَدْ رَأيتُ أنَّ الْحُجَّةَ عَلَيْهِ أعْظَمُ وَالْحَسْرَةُ أدْوَمُ; بلکه حجت الهى را بر او بزرگ تر و حسرت او را پايدارتر ديدم».(1) همين عبارت با اندک تفاوتى در ذيل خطبه 110 نهج البلاغه نيز آمده است. در حديث ديگرى در غررالحکم از همان حضرت مى خوانيم: «عِلْمٌ لا يُصْلِحُکَ ضَلالٌ وَمالٌ لا يَنْفَعُکَ وَبالٌ; دانشى که تو را اصلاح نکند گمراهى است و ثروتى که تو را (در راه خشنودى خدا) سودى نبخشد بدبختى است».(2) اين احتمال نيز وجود دارد که منظور از «جهل» صفات جاهلانه اى مانند غرور و تکبر و خودخواهى و سودجويى و رياکارى باشد; هر گاه علم با اين صفات نکوهيده جاهلانه همراه گردد عالم را به نابودى مى کشاند، همان گونه که در طول تاريخ مصاديق زيادى دارد. آيا طلحه و زبير عالم به احکام اسلام و قرآن نبودند؟ آيا موقعيت على(عليه السلام)را در اسلام و نزد پيغمبر اکرم(صلى الله عليه وآله) نمى شناختند؟ چه شد که علمشان سودى به آنها نبخشيد؟ آيا جز اين است که جاه طلبى و پيروى از هواى نفس آنها را به جنگ جمل کشانيد و نه تنها علمشان به حالشان سودى نداشت، بلکه صفات جاهلانه آنها سبب مرگشان در دنيا و مجازاتشان در آخرت شد. حدود هفده هزار نفر از مسلمانان را به کشتن دادند و هرگز به مقصدشان نيز در دنيا نرسيدند. نيز احتمال مى رود منظور اين باشد که ظواهرى از علم دارد ولى به عمق آن نرسيده است و به تعبيرى ديگر، علم او فاقد بصيرت است همان گونه که در حديثى از امام صادق(عليه السلام) مى خوانيم: «اَلْعامِلُ عَلى غَْيرِ بَصيرَة کَالسّائِرِ عَلى غَيْرِ الطَّريقِ فَلا تُزيدُهُ سُرْعَةُ السَّيْرِ مِنَ الطَّريقِ إلاّ بُعْداً; آن کس که بدون بينش و بصيرت عمل مى کند همانند کسى است که در بيراهه گام بر مى دارد، چنين کسى هر قدر تندتر برود از راه اصلى دورتر مى شود».(3) جمع ميان اين تفسيرها نيز مانعى ندارد. 🌴#کلمات_قصار_نهج_البلاغه https://eitaa.com/zandahlm1357 🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃

🌴#کلمات_قصار_نهج_البلاغه 🌹#حکمت_شماره_107 رُبَّ عَالِم قَدْ قَتَلَهُ جَهْلُهُ، وَعِلْمُهُ مَعَهُ لاَ يَنْفَعُهُ. امام(عليه السلام) فرمود: چه بسيار دانشمندى که جهلش او را کشته، در حالى که علمش با اوست; اما به حالش سودى نمى بخشد