.......: لُغوی غافلی از فاضلی پرسید: منسوب به لغت را چه نامند؟ فاضل گفت: لُغوی. غافل گفت: در ضمه ی لام، خطا رفتی؛ چه اینکه درست آن است که قرآن گفته: إِنَّکَ لَغَوِیٌّ مُبِینٌ! حیوانات هر حیوانی که خون در بدنش جریان دارد، می‌خوابد و بیدار می‌شود. هر حیوانی که مژه دارد، در خواب مژه‌ها برهم می‌گذارد. چهارپایان نیز گاهی محتلم می‌شوند و احتلام آنها از حرکات و صداهایشان در هنگام خواب آشکار است. .......: #کشکول شیخ بهاء https://eitaa.com/zandahlm1357

صفحه نماز خوب @zandahlm1357

.......: «مَالِکِ یَوْمِ الدِّین» مالک روز جزا است. این صفت دیگری است که برای خدا ذکر شده و در پی انحصار حمد و ستایش برای خداوند، بیان شده است. انسان، بیشتر در سه مورد و حالت، تشکّر می‌کند: ۱- توجّه به لطف گذشته ۲- توجّه به محبّت فعلی ۳- امید به لطف آینده با این حساب، همه ستایش‌ها باید از آن خدا باشد، چرا که هم گذشته ما را تأمین کرده، هم در حال حاضر از نعمت‌ها و رحمت و لطف او برخورداریم و هم در آینده و قیامت، سر و کار ما با او و چشم امید ما به لطف و کرم اوست. او مالک است، مالک واقعی نه اعتباری و موقّت و کم ارزش! انسان‌ها گرچه در دنیا، در تار و پود شرک‌های پیدا و پنهان اسیرند، ولی در قیامت، همه در خواهند یافت که جهان و هر چه در آنست، از اوست و مالک هستی و فرمانروای مطلق و حاکم حقیقی اوست: «وَالْأَمْرُ یَوْمَئِذٍ لِّلَّهِ» (۳۱۲) در قیامت، از مردم سؤال می‌شود: «لِمَنِ الْمُلْکُ الْیَوْمَ» حکومت، امروز از آن کیست؟ می گویند: «لِلَّهِ الْوَحِدِ الْقَهَّارِ» (۳۱۳) از آن خدای یکتای قهار و نیرومند. جمله مالک یوم الدین، انسان را به یاد حسابرسی قیامت می‌اندازد، تا به حساب انسان نرسیده اند، انسان خود باید به حساب خود برسد. (۳۱۴) امام سجاد علیه السلام وقتی به این جمله در نماز می‌رسید، آنرا آنقدر تکرار می‌کرد که نزدیک بود روح از بدنش پرواز کند. (۳۱۵) «دین»، به معنای «جزا» است. خدا، مالک روز جزا و پاداش است. در این سوره، هم به رحم الهی اشاره شده، هم به قهر و عدالت او، تا رمز تربیت صحیح، یعنی زیستن میان خوف و رجا و بکارگیری «مهر» و «قهر» روشن شود. «إِیّاکَ نَعْبُدُ وَإِیَّاکَ نَسْتَعِینُ» تنها تو را می‌پرستیم و تنها از تو یاری می‌طلبیم. تا بحال، نمازگزار، عقاید خود را درباره مبدأ و معاد و اوصاف خدا، بر زبان آورد. پس، ثمره این عقیده باید «بندگی خالصانه» و استمداد از خداوند باشد. نمازگزار، حتّی اگر تنها باشد، جمله را به صورت جمع می‌گوید، تا خود را در میان عبادت کنندگان قرار دهد. شاید عبادت ناقص او، میان عبادت کاملان وخالصان وآبرومندان، به حساب آید وقبول شود. تعبیر جمعی، این درس را می‌دهد که باید «من»ها «ما» شود، اساس عبادات، بخصوص نماز، بر پایه جماعت است و تک روی و انزوا و فردیّت بی ارزش است. پرستش، همراه استعانت آمده است، تا در کنار بندگی کردن، راه را هم از او بجوئیم و از انحراف‌های فکری مصون بمانیم و گرفتار غرور و عجب، ریا و سستی نشویم. باید از او مدد گرفت، چرا که توفیق ایمان و شناخت خدا از اوست. بیدار شدن سحرگاهان، وضو گرفتن با آب، قدرت حرکت و قیام، از اوست، قبولی نماز و نگهداری ما از غرور و ریا، به دست اوست، علاقمندی ما به عبادت، رهین لطف اوست. نمازگزار، به عبادت خدا می‌ایستد و بر همین عبادت هم، از خدا مدد می‌طلبد. عبادت، تنها برای خدا...! نه شرق پرستی و غرب پرستی، نه بنده زر و زور، نه تسلیم شهوت و مقام و فریفته زن و فرزند و مال. این جمله نماز، هرگونه حاکمیّت غیر خدا را محکوم می‌کند. هرگونه حقارت پذیری واستمداد از قدرت‌های پوشالی رانفی می‌کند. به نمازگزاران، درس «عزّت، در سایه بندگی خدا» می‌دهد، تا بنده و برده غیر خدا نشوند و از تهدیدها و تطمیع‌های دیگران، نلغزند و راه خدا را کنار نگذارند. #پرتویی از نماز ✍محسن قرائتی https://eitaa.com/zandahlm1357

🎥 بعضیها میگویند ما #نماز نمیخوانیم اما همیشه به یاد #خداوند هستیم. 🔹 پاسخ شنیدنی از حجت الاسلام استاد عالی اللهم عجل لولیک الفرج 🆔https://eitaa.com/zandahlm1357

⚠️ دیر به نماز نرسی ! #احکام_به_زبان_ساده #احکام_نماز #علی_زکریایی ‌‌‌‌‌https://eitaa.com/zandahlm1357