مؤمن کتوم است و این کتمان، فقط به اسرارِ مگو نیست، که کتمان درد و رنج هم هست. تو چه حقی داری آنچه را که دوست به تو داده، نه با دوست که با دشمنِ او در میان بگذاری؟ آن‌قدر کم‌تحمل هستیم که در دلمان را باز گذاشته‌ایم و هر‌کس در آن خانه گرفته، هرکس از آن خبر دارد. 📚 از #کتاب حرکت | نوشته‌ی #علی_صفایی‌حائری https://eitaa.com/joinchat/2961113132Ccce4fd0170

مؤمن کتوم است و این کتمان، فقط به اسرارِ مگو نیست، که کتمان درد و رنج هم هست. تو چه حقی داری آنچه را که دوست به تو داده، نه با دوست که با دشمنِ او در میان بگذاری؟ آن‌قدر کم‌تحمل هستیم که در دلمان را باز گذاشته‌ایم و هر‌کس در آن خانه گرفته، هرکس از آن خبر دارد. 📚 از #کتاب حرکت | نوشته‌ی #علی_صفایی‌حائری https://eitaa.com/joinchat/2961113132Ccce4fd0170

در وسعت دل بزرگ ما، تنهايى را نمى‌توان با اين لحظه‌هاى شاد و يا بت‌هاى گوناگون و يا دلدارهاى چند‌رنگ، درمان كرد؛ كه اين دل، دلدارى ديگر مى‌خواهد. «اين خانه، براى ديگران بزرگ است.» 📚 از #کتاب نامه‌های بلوغ | نوشته‌ٔ #علی_صفایی‌حائری https://eitaa.com/joinchat/2961113132Ccce4fd0170

خسارت، يعنى اينكه انسان عمرش را شمع كرده و در جست‌وجوى چيزهايى است كه خيلى كمتر از خودش هستند؛ درست مثل كسى كه در شبى تاريك، پول كمى، مثلاً دوهزارى شاه‌عباسى را گم كرده است و براى پيداكردنش، چك‌هاى چند ميليون تومانى‌اش را به آتش مى‌كشد. صبح كه مى‌شود، چشم‌ها كه باز مى‌شود، متوجه مى‌شود چه باخته و چه از دست داده است. در شب، در تاريكى، در ظلمات، نمى‌فهمد چه چيزى را شمعِ چه چيزى كرده است. اينجا است كه مسئلۀ خسارت مطرح مى‌شود... 📚 از #کتاب عوامل رشد، رکود و انحطاط | نوشتهٔ #علی_صفایی‌حائری https://eitaa.com/joinchat/2961113132Ccce4fd0170