قبل رسیدنش، توی قبر نشستیم و زیارت عاشوراء خوندیم و یه روضه از محمود کریمی گذاشتیم. تو حال و احوال خودمون بودیم که یه چهره تقریبا آشنا با ریش بلند و کلاه خاصش، توی شلوغی خودش رو رسوند و گفت میشه منم بیام پایین توی قبر پیشتون... تو حالی نبودم که بخوام بپرسم کجا دیدمت و کجاها بودی! دستمو دراز کردم و کمکش کردم، اومد توی قبر .. پارادوکس قشنگی رو با خودش آورد! اون قیافه زمخت و اون ریش بلند کجا؟ و این اشک ریختن بچگانه کجا . . . . . #سیدعلی رو آوردن .. با روح‌الله و رفیق ریش‌بلندمون! گرفتیمش و گذاشتیمش توی قبر و مشغول تلقین و .. شدیم. شلوغ بود خیلی.. صدا به صدا نمیرسید، فقط وقتی روی صورت سیدعلی رو باز کردیم؛ ریش‌بلند! که حالا بالا وایستاده بود، داد می‌زد: اسمممممم! اسممو جلوی صورتش بنویسین!! روبروی چشماش!! گفتم اسمت چیه؟؟؟ دستاشو جمع کرد دور دهنش و محکم گفت: #خمینی پ.ن:دلنوشته ی دوست شهید سید علی زنجانی