🔘 زندگانِ سر جدا ▪️ حرث بن وكيده جمعیت را کنار می‌زد تا بتواند نگاه دقیق‌تری به کاروان اسرا بیندازد که به شام آورده بودند. صف را شکست و پیشاپیش مردم ایستاد و با دقّت به زنان محجوبی و خاکی و خمیده ای که از کنارش رد می‌شد نگاه کرد. ناگهان صدایی از بالای سر به گوشش رسید. بر سر نیزه سری آیات سورة کهف را می‌خواند: «و می‌گویند این از آیات شگفت ماست!» ▪️ تن حرث، به لرزه افتاد. صدا، صدای آشنای حسین بن علی(ع) بود. با اشک حلقه زده در چشمانش زیر لب پرسید: به راستی این سر حسین بن علی(ع) است که قرآن می‌خواند؟ ▪️ ناگاه بانگ حسین بن علی(ع) همچون صاعقه بر قلبش فرود آمد: «ای ابن وكيده! آيا نمی‌دانی ما امامان، نزد پروردگار خود زنده‌ايم؟!» ▪️ حرث با وحشت به اسرایی نگاه کرد که حال می‌دانست خاندان رسول خداست و به سنگ‌ها و ریگ‌هایی که از بالای پشت بام‌ها بر سرشان می ریخت. از دلش گذشت که سر را برباید و به گوشه‌ای فرار کند. ▪️ هنوز فکرش کامل نشده بود که امام حسین(ع) مخاطبش ساخت: «اي ابن وكيده! اين كار تو نيست. اينكه خونم را ريختند، نزد خداوند متعال عظيم‌تر از گرداندن سر من (در كوی و برزن‌ها) است. پس ايشان را به حال خود واگذار.» ▪️ «به زودى خواهند دانست؛ هنگامى كه غل‌ها در گردن‌هايشان [افتاده] و [با] زنجيرها كشانيده مى‏شوند.» 📚 منبع: « #شعور_و_شهود_عاشوراییان»، ص 152. 🔻 نفس مطمئنه http://eitaa.com/joinchat/1868431360C70b0fb3381