#هوالعشق
#ازجهنم_تابهشت
#قسمت_بیست_دوم
رو به مامان گفتم
_ مامان، من دارم میرم
امیرعلی_ ببخشید بانو. میتونم بپرسم کجا تشریف میبرید؟ البته اگه فضولی نیستاااااا😉😃
_ اختیار دارید حاج آقا. دارم تشریف میبرم مسجد راز و نیاز کنم دعا کنم یه عقلی به تو بده.😄😜
وای کاش مسجدو نمیگفتم😥
الان میفهمه مسخرش کردم ناراحت میشه یه وقت.
امیرعلی_ مچکرم خواهر. مارو هم از دعای خیرتون محروم نفرمایید.😃
بله طبق معمول خان داداش ما از مسخره شدن توسط دیگران ناراحت نشد. 😇😊 اوووووف البته خوبه ها.
_ باشه.افتخار میدم که بدونی کجا تشریف میبرم. داریم با بر و بچ میریم دربند.😌
امیرعلی_خواهری دربند محیطش خوب نیست به خصوص برای چندتا دختر تنها. 😥کاش هماهنگ میکردی باهم میرفتیم یه سری.
_ امیر داداش اولا که ضد حال نزن. 😕 بعدشم دوستای من همه آشنان ؛ یاسی و شقایق و نجمه. الان بیا بریم.
امیرعلی_ الان که نمیتونم قرار دارم.
_ پس بابای
امیرعلی_ حانیه😥
_ تانیا هستم. 😐
امیرعلی_ خواهری مواظب خودت باش.😥
این دل نگرانی های برادرانشو دوست داشتم؛ اما ارزو به دلم موند یه بار تانیا صدام کنه. 🙁 کلا تو فامیل همه حانیه صدام میکردن ، اسمی که ازش متنفر بودم....
ادامه دارد....
#نویسنده_ح_سادات_کاظمی
۲۳ بهمن ۱۴۰۱
#هوالعشق
#ازجهنم_تابهشت
#قسمت_بیست_و_سوم
سوار 206🚗 نجمه شدم و به محض ورود صدای ضبط و🔊 زیاد کردم.
نجمه_ اهم اهم. فکر کنم آهنگ از من مهمتره نه؟
_ اوهوم.اوهوم. حالا سلامممم. خوووووفی؟؟؟؟؟😉
نجمه_ تو آهنگتو گوش کن. بعدش هم اگه دوست داشتی بگو این چندوقته کدوم..... بودی نه یه زنگی نه پیامی نه خبری ؟ زود تند سریع بتعریف.😕
شروع کردم کل این دو سه هفته رو تعریف کردم البته به جز اون حس و حال و آرامش.
به محض تموم شدن حرفام رسیدیم دم خونه خاله اینا و یاسی سوار شد
و نجمه دیگه فرصت اظهار نظر نکرد و بعد هم دو تا کوچه پایین تر خونه شقایق اینا. .
.
.
نجمه_خوب نظرتون با قلیون چیه ؟
همزمان همه باهم
_ صددرصد
نجمه_ پس به سمت قهوه خونه💨🚗
.
.
رفتیم بالا و تو یه قهوه خونه ☕️نشستیم. از شانس ما صاحب قهوه خونه از اون پسرای لات بود
و تخت کناریمون هم 4 تا پسر👥👥 اومدن نشستن.
شاید دخترایی بودیم که اصلا دین و حجاب و اینجور چیزا برامون مهم نبود ولی فوق العاده از رابطه با جنس مخالف بیزار بودیم👉
فقط من یه بار تجربش کردم😣☝️ و اون یه بار هم به #بدترین_شکل با #احساساتم بازی شد......
با صدای صاحب قهوه خونه برگشتم طرفش.
صاحب قهوه خونه _خوشگلا چی میل دارن؟
_خوشگل که هستیم ولی به تو ربطی نداره.😐
یکی از چهار تا پسری که کنارمون بودن
_ای جانم نگاه کن خانمی چه نازیم داره.
روبه اون پسره گفتم
_شما یاد نگرفتی تو کار مردم دخالت نکنی؟😠
پسره_ای جانم.خانم خوشگله بهت برخورد؟
_خفه شو عوضی.
پسره_جوووون
_زهرمار
یکی دیگه از دوستاش
_نوش جونمون اگه با دست شما قرار باشه نوش بشه.
صاحب قهوه خونه_اخ گفتی
_خفه شین عوضیا. 😠
پسره_ای واااای خانمم عصبی شد.
اومدم جوابشو بدم
که با صدای مردونه کسی پشت سرم........
ادامه دارد...
#نویسنده_ح_سادات_کاظمی
۲۳ بهمن ۱۴۰۱
هوالعشق
#ازجهنم_تابهشت
#قسمت_بیست_و_چهارم
اون آقا_ اونجا چه خبره؟😠✋
یه ابهتی داشت.....
که قشنگ ترس👥😨👥 رو تو چهره پسرا و صاحب قهوه خونه میشد به وضوح حس کرد ولی بلاخره...
یکی از پسرا_ دنبال فضول میگردیم.😏
اون آقا_عه؟ الان.بچه های گشت که بیان کمک همراهیتون میکنن که راحت فضول رو پیدا کنید.
با گفتن این حرف قیافه هاشون خنده دار شده بود شدید.
همون پسری که اول ازهمه تیکه انداخته بود
_داداش غلط کردیم به خدا دیگه تکرار نمیشه اصلا شکر خوردیم . مگه نه بچه ها؟😰
دوستاش سرشونو به نشانه مثبت با ترس تکون دادن. بعد همون پسر خطاب به من گفت
_خواهر ما از شما عذر میخوایم.😰
و بعد خطاب به دوستاش
_بچه ها بدویید.
با شنیدن کلمه خواهر داشتم میترکیدم از خنده ولی ترسیدم بخندم .
تو تمام مدت حرفای اون پسره اون آقایی که الان تازه فرصت کردم تیپ و قیافش رو ببینم داشت با پوزخند نگاشون میکرد.
کاملا مشخص بود که از اون بچه مذهبیاس؛ ریش که به نظرم چهرشو جذاب تر کرده بود ، فقط از ریشاش و تسبیحی که بسته بود دور دستش میشد فهمید مذهبیه
وگرنه مثله امیرعلی خیلی خوشتیپ بود چیزی که من تا حالا تو کمتر مرد مذهبی دیده بودم.
بعد از رفتن پسرا صاحب قهوه خونه هم با ترس دویید و رفت تو مغازه.
پسره داشت از محوطه اونجا میرفت بیرون که ناخداگاه با عجز گفتم
_به خدا من نمیخواستم.....😥😔
برگشت طرفم، ولی تو چشمام نگاه کرد همون طور که سرش پایین بود گفت
_اگه نمیخواستید اینجوری نمیومدید....😒
با صدای مردی که گفت
( امیرحسین کجایی )
حرفش نیمه تموم موند و جواب داد
_اومدم.
و بعد بدون خداحافظی رفت.
برگشتم سمت بچه ها.
حسابی ترسیده بودن. 😰😢😰
یاسمین داشت گریه میکرد
و شقایق و نجمه هم دست همو گرفته بودن و داشتن میلرزیدن.
با حرص نگاشون کردم
_چتونه؟
شقایق_تانی میدونی اگه گشت میومد مارو میبرد مامان اینا میکشتنمون یا اگه پسرا بلایی سرمون میاوردن.
_حالا که چیزی نشده. پاشین بریم.
و به دنبال این حرف کولم رو برداشتم و به سمت پایین راه افتادم
بچه ها هم بدون هیچ حرفی دنبالم.
.
.
اعصابم حسابی خورد بود یعنی چی؟😠 این پسره در مورد من چه فکری کرده بود؟
شاید حجابم درست نبود ولی #دلم_نمیخواست پسرای اطرافم بهم تیکه بندازن و هروقت هم که این اتفاق میوفتاد اعصابم خورد میشد
و به همین خاطر کمتر پیش میومد تنها برم بیرون و بیشتر با 🔥عمو🔥 میرفتم که کسی کاری بهم نداشته باشه. ولی هعی الان که دیگه عمو نبود.
کاش به حرف امیرعلی گوش داده بودم و نیمده بودم.😞
دوباره یاد حرف پسره افتادم. یعنی ظاهر من انقدر غلط اندازه؟😥
شایدم واقعا همینطور باشه.....
ادامه دارد.....
#نویسنده_ح_سادات_کاظمی
۲۳ بهمن ۱۴۰۱
#هوالعشق
#ازجهنم_تابهشت
#قسمت_بیست_و_پنجم
💖به روایت امیرحسین.💖
همینجوری اعصابم بابت اتفاقات این مدت خراب بود😠
دیگه این اتفاق هم شده ضربه آخر برای من. ولی بازم خودمو کنترل کردم که چیزی نگم. 😐
خیر سرم بچه ها منو اوردن اینجا که حالم خوب بشه ولی حالا دیگه شده بود واویلا.
کلا هر وقت اینجور صحنه هارو میدیدم اعصابم خورد میشد دست خودمم نبود و امکان نداشت روزی باشه که کمتر از سه چهار بار این صحنه ها جلوی چشمام اتفاق بیفته.
تقریبا پایینای کوه بودیم که با صدای محمد که داشت صدام میکرد از فکر اومدم بیرون.
محمد _سید.داداش کجا سیر میکنی؟😕
_هیچی.همینجام.
مهدی_فکر کنم عاشق شده😜
جوری نگاش کردم😡 که کلا پشیمون شد از حرفش
و همزمان با نگاه عصبی من و نگاه شرمگین مهدی گروه 6 نفرمون رفت رو هوا 😂😃😄البته به جز من که حوصله خندیدن هم نداشتم.
بچه ها داشتن میگفتن و میخندیدن منم برای اینکه اصلا حوصله نداشتم سرعتمو زیاد کردم🚶 و ازشون فاصله گرفتم.
تارسیدم به ماشین 🚙سریع نشستم و سرمو گذاشتم رو فرمون.
واقعا دیگه نمیدونستم باید چیکار کنم . با صدای تق تق شیشه سرمو بلند کردم و با چهره محمد که دلسوزانه زل زده بود بهم روبه رو شدم. شیشه رو کشیدم پایین.
محمد_ببین امیر داداش یه سوال میپرسم بی رودروایسی جواب بده. الان میخوای تنها باشی یا با کسی درد و دل کنی؟😊
محمد صمیمی ترین دوست من بود ولی حتی اونم ازمشکل من خبرنداشت 👉😒
چون چیزی بود که نمیخواستم هیچ کس هیچ کس اطلاعی ازش داشته باشه. یه لبخند زورکی زدم و گفتم:
_ بپر بالا رفیق.
و بعد رو به بچه ها که با فاصله از ما وایساده بودن دم ماشین علی دست تکون دادم.
محمد سوار شد و راه افتادم.💨🚙
دیگه داشتم از سکوت کلافه میشدم دستمو بردم که ضبط ماشین رو روشن کنم که محمد دستمو گرفت.
پرسشگرانه نگاش کردم.
محمد_نمیخوای بگی چی شده؟😐
_ بیخیال داداش😒
محمد_تاکی میخوای بریزی توخودت؟😕
با حرص دستمو کشیدم و گفتم
_ هروقت که حل بشه.
محمد ضبط رو روشن کرد 🔉و آهنگ صبح امید بود که فضای ماشین رو قابل تحمل کرد.
ادامه دارد....
#نویسنده_ح_سادات_کاظمی
۲۳ بهمن ۱۴۰۱
#هوالعشق
#ازجهنم_تابهشت
#قسمت_بیست_و_ششم
💖به روایت امیرحسین💖
چی بهش میگفتم...
میگفتم الان دو ساله که بابایی که منو با همه اعتقاداتم اشنا کرده مخالف همه چیز شده؟ 😐
بگم چی بهش؟ بگم چون توقع داشته که نوکری امام حسین رو بکنه و امام حسین هم همه کاراش رو راست و ریست کنه حالا نشده👉 پا گذاشته رو همه ارزش هاش و حالا سعی داره منم متقاعد کنه که راهم اشتباهه؟
چی میگفتم بهش؟ دلم نمیخواست آبروی خانوادم آبروی بابام؛ کسی که منو با اربابم آشنا کرد بره....😞✋
بعد از یک ساعت تو ترافیک بودن محمد رو دم خونشون پیاده کردم
و خودم هم راه افتادم به سمت خونه. حوصله هیچ کس رو نداشتم.
از طرفی فضای خونه دلگیر و کسل کننده بود و از طرفی بیرون بودن دردی رو دوا نمیکرد.
#پناه_بردم_به_آرامش_بخش_ترین_چیزممکن_زیارت_عاشورا.
الذین بذلو مهجم دون الحسین علیه السلام.😭
با خوندن زیارت عاشورا آروم شده
بودم. 😊
شنیدن صدای انرژی بخش پرنیان هم کار خودشو کرد و سعی کردم یکم فکرمو آزاد کنم.
در اتاق باز بود و صداش از پذیرایی واضح به گوش میرسید
پرنیان_امیرررر حسین کجاااایی؟😵
_ یه جایی زیر سقف آسمون😊
یه دفعه اومد سرشو آورد تو اتاق و گفت پرنیان_این آسمونتون برای خواهر گلت هم جا داره؟😉
_ بله بله اختیار دارید. بفرمایید.😍
پرنیان_ خوووووب؟؟؟؟؟😌
_خوب به جماااااااالت.😄
پرنیان_عه..خوب دربند خوش گذشت منو نبردی؟😁
_ کمی تا حدودی شاید یه ذره😉
پرنیان_ پرووووو.😬امیرحسین به نظرت بابا میشه مثله قبلنا؟😢 میشه همون بابایی که عشقش امام حسین بود؟
چی باید بهش میگفتم ؟
وقتی خودم هم نمیدونستم. توفکر بودم که پرنیان خودش رو انداخت تو بغلم و آغوش من شد جایگاهی برای هق هق خواهر کوچیکم.😭😫
داشتم شاخ در میاوردم. این موضوع برای پرنیان تازگی نداشت الان دو سال بود که به همه تیکه و کنایه های بابا عادت کرده بودیم.
منم به خاطر مخالفت بابا بود که الان بهم ریخته بودم وگرنه موضوع تنها این تغییر بابا نبود.😔
_ آبجی جان.درست میشه توکلت به خدا. مگه امروز بابا چیزی بهت گفته؟😒
پرنیان_ نه. امیر حسین پس کی درست میشه ؟ الان دوساله بابا اینجوری شده و روز به روز داره اعتقاداتش ضعیف تر میشه.😢😞
سکوت رو ترجیح دادم به هرجوابی که از صحتش مطمئن نبودم......
کم کم آروم تر شد ، سرش رو گذاشت روی پام و منم برادرانه موهاش رو نوازش کردم.
هردومون سکوت کرده بودیم.
ظاهرا این آرامش شیرین تر از صحبت هایی درمورد اعتقادات عجیب و غریب بابا بود.
میدونستم که هنوز هم ته دلش محبت اهل بیت هست ولی رو زبونش چی؟
(من سید امیرحسین حسینی هستم و 21 سالمه. پرنیان خواهرم 4 سال از من کوچیک تره.
پدرم پیمانکار ساختمان بودن که به دلیل کلاهبرداری یه آدم از خدا بی خبر نصفه بیشتر داراییش رو از دست داد و حالا به رشته اصلیش که البته خیلیم علاقه ای بهش نداره برق مشغوله.
البته این معامله نه تنها اموال بابا رو برد بلکه دین و اعتقاداتش رو هم برد... حالا بگذریم)
صدای پرنیان باعث شد از فکر بیام بیرون.
پرنیان_امیرحسین😥
_جانم؟😊
پرنیان_توهنوز هم به فکر سوریه ای؟😢
_ اره😊
پرنیان_ میدونی که بابا نمیزاره ، میخوای چیکارش کنی؟😒
_ نمیدونم خودمم کلافم.😕😣
واقعا هم نمیدونستم چیکار میتونم بکنم. وقتی همه عشقم همه هوش و حواسم اونجا بود اینجا بودنم چه فایده ای داشت ؟
چرا بابا نمیذاشت برم؟ 😞هرچند بعید میدونم قبل از این اتفاقا هم که فوق العاده اعتقاداتش قوی بود اجازه رفتن میداد دیگه چه برسه به الان.
البته درکش میکردم ، بلاخره فرزند بزرگ و تنها پسر خونه بودم
ولی من دیگه واقعا طاقت اینجا موندن رو نداشتم.😢
ادامه دارد....
#نویسنده_ح_سادات_کاظمی
۲۳ بهمن ۱۴۰۱
#هوالعشق
#ازجهنم_تابهشت
#قسمت_بیست_و_هفتم
💖به روایت حانیه💖
تو ماشین هیچکس حرف نزد و مسیر تا خونه تو سکوت کامل طی شد.😶
بچه ها از ترس اون گشت که من فکر کنم حقیقت نداشت
و منم تو فکر طرز فکر اون مرده که به لطف دوستش که صداش کرد الان میدونستم اسمش امیرحسینه.
نزدیکای خونه بودیم که بارون ☔️شروع شد ....
من_نجمه من سر کوچه پیاده میشم.
نجمه_باشه.
.
رسیدیم.
پیاده شدم و خداحافظ ارومی زیر لب گفتم و منتظر جواب نشدم.
عاشق پیاده روی زیر بارون بودم. عجیبه این موقع سال و بارون؟
دوباره رفتم تو فکر اتفاقات امروز.
این اتفاقات تازگی نداشتن ولی اینکه یه مامور گشت وایسه جلومون برای دخترا و جمله اون مرده برای من تازگی داشت.😕
کلافه زنگ در رو زدم.
صدای مامان حکم آرامبخش رو برای من داشت.
مامان_کیه؟
_بازکن.
درو باز کردم و وارد حیاط شدم. مامان سریع خودش رو به دم در رسوند و....
مامان_ ای وای.این چه ریخت و قیافه ایه؟ چرا انقدر زود اومدی؟ خوب زبون باز کن ببینم چی شده؟😨😳
_ وای مامان مگه شما مهلت زبون باز کردن هم میدی؟ هیچی نشده یکم پیاده روی کردم خیس شدم. میزاری بیام تو حالامامان جان؟🙁
مامان بی حرف خودش رو از جلوی در کشید کنار و من وارد شدم و به اتاقم پناه بردم....
ادامه دارد....
#نویسنده_ح_سادات_کاظمی
۲۳ بهمن ۱۴۰۱
رمان امنیتی شاخه زیتون 🌿
#قسمت_دوازدهم
*
دوم شخص مفرد
دیگه الان اشکالی نداره درباره جزئیات پروندهم باهات حرف بزنم. مگه نه؟
اتفاقا خوبه همه چیزو برات بگم. تو بری به خدا بگی، پادرمیونی کنی بلکه گره از کارمون باز بشه.
همیشه وقتی سر یه پرونده ای داغون بودم، فقط کافی بود یه سر بیام خونه یا بیام در دانشگاهتون؛ یا ازت بخوام یه قرار بذاریم باهم و ببینمت. دیگه بقیهش با خودت بود. قلق من دستت بود، میدونستی چه مرگمه و باید چکار کنی که آروم بشم. قلق من فقط نه، قلق مرتضی و بابا هم دستت بود. دقیقاً میدونستی هرکدوم به چی نیاز داریم...
من شخصاً، فقط نیاز داشتم ببینمت و اگه میشد سرمو بذارم روی پاهات و نوازشم کنی. عین مامان. من بچهت میشدم و تو مامانم میشدی.
هیچی هم نمیپرسیدی که چی شده؟ چون میدونستی نباید بپرسی... اصلاً از چشمام میفهمیدی. بعد من چشمامو میذاشتم رو هم...
شاید گاهی چندکلمه حرف میزدم، مختصر و مبهم. تو از همون چند کلمه میفهمیدی الان باید حرف بزنی یا نه... گاهی شروع میکردی حرف زدن، گاهیام سکوت.
وقتی بلند میشدمم با همون حالت مادرونهت میگفتی چقدر لاغر شدی... چقدر چشمات گود افتاده... بعدم یه خوراکی میدادی بهم.
این پرونده بدجور داره پیچ میخوره. طرف جزء مدیرای مهم صنایع دفاعه. خیلی هم پاکه. هیچ نقطه سیاهی تو پروندهش نیس. تمیز تمیز!
کوچکترین کاری خلاف دستورالعملهای حفاظتی نکرده. توی قسمت تحت مدیریتش نشت اطلاعات داریم.
بالاخره با کلی بالا و پایین کردن، تونستیم بفهمیم با سرویسهای بیگانه مرتبطه.
اونم داستانی داشت که چطوری فهمیدیم... خیلی طرف باهوشه! به عقل جن هم نمیرسه جاسوس باشه.
نمیدونیم چطوری مرتبط شده؛ چون تمام راههای ارتباطیش رو کنترل کردیم.
دوتا خط تلفن به اسمشه، یکی دائمی یکی اعتباری. یکی برای تماسهای کاریشه یکی هم برای کارای بانکی و روابطش با خانوادهش.
خطها سفید سفیدن. با هیچ آدم مشکوکی مرتبط نیست. حتی توی پیامرسانا و شبکههای اجتماعی اکانت نداره. ایمیل هم نداره. هیچی! هیچی! هیچی!
تنها نقطه مشکوک، خانمشه. ستاره جنابپور. یه زن دو رگه ایرانی، آلمانی که خانوادهش آلمانن. زنش مربی ورزشه و خیریه هم داره.گاهی هم میره به فامیلاش سر بزنه.
چون خانمه تابعیت ایران داره و دو تابعیتی نیست، مشکل قانونی هم براشون پیش نیومده.
داشتیم به بن بست میخوردیم؛ تا این که بچههای روابط عمومی یه گزارش دریافت کردن درباره چندتا گروه و کانال ترویج عرفانهای کاذب. وقتی بچهها ردش رو گرفتن، رسیدن به ستاره جنابپور.
کسی که گزارش داده بود هم کسی نبود جز دخترش! اینجا بود که حساس شدیم و دختره رو وصل کردیم به خانم صابری.
خانم صابری هم رفت ته و توی قضیه رو درآورده بود و دیده بود که بعله... اوضاع خیلی خرابه.
خانم صابری نشست همه اون کانالها و گروها رو چک کرد و فهمید جنابپور با چندتا خط دیگه که به اسم خودش نیست، با ادمین کانالای اون فرقهها مرتبطه و حتی یکی دوجا خودش ادمینه.
میبینی؟ از نشت اطلاعات صنایع دفاعی رسیدیم به ترویج فرق ضاله!
میبینی کار خدا رو؟ الان نمیدونم چکار کنم... آخه اینا به هم ربطی ندارن...
اصلاً شاید جنابپور آدم منحرفی باشه اما ممکنه هیچ ارتباطی با جاسوسی شوهرش نداشته باشه.
باید براش یه پرونده جدا تشکیل بشه. اما هرچیام فکر میکنم، می بینم جنابپور بدجوری رو اعصابمه!
دادم بچهها یه استعلام دربارهش بگیرن. باید بدم بچه های برونمرزی ببینن اون ور چکارا میکرده. حتما هرچی هست به جنابپور مربوط میشه.
***
ادامه دارد ...
#شاخه_زیتون
✍🏻نویسنده خانم فاطمه شکیبا
۲۰ اسفند ۱۴۰۱
رمان امنیتی شاخه زیتون 🌿
#قسمت_سیزدهم
مادر وقتی نیست، ماشینش در اختیار من است. جلوی در دانشگاه منتظر زینبم. دانشگاه اصفهان باصفاست. پر از درختهای درهم تنیده و قدیمی که وقتی پدر در اینجا درس خوانده نهال بودهاند. و پر از زمینهای چمن و باغهای مطالعه باصفا که در بهار مست تماشایشان میشدم.
گاه ساعتها روی چمنهای کنار مسجد دانشگاه درس میخواندم، در خیابانهایش که مانند یک دالان سبز با درختان احاطه شده بود قدم میزدم، و مهمان همیشگی کتابخانه مرکزیاش بودم. مخصوصا تابستانها که از گرمای وحشتناک بیرون کتابخانه به کولرهای سالن مطالعه پناه میبردم.
تا همین چندوقت پیش، من هم دانشجوی رشته مهندسی نرم افزار اینجا بودم.
سال اول تمام نشده، به این نتیجه رسیدم آن چیزی که می خواهم را میان انبوه صفر و یک نمیتوان پیدا کرد.
زودتر از همسن و سالهایم مدرکم را گرفتم که معطل نشوم و برای فوق لیسانس، مطالعات زنان خواندم.
الان هم از طرف چندتا از دانشگاههای آلمان و کشورهای دیگر دعوتنامه دارم برای ادامه تحصیل و فرصت مطالعاتی.
بین مطالعات زنان و چند رشته دیگر مردد بودم که مادر پیشنهاد داد این رشته را انتخاب کنم.
گفت میتوانم در موسسه خودش دست به کار شوم و کمکش کنم. مادر یک موسسه خیریه دارد برای زنان آسیب دیده اجتماعی.
کلاسهای انگیزشی، ایجاد شغل و توانمند سازی اجتماعی و شغلی و حرفهای قشنگ دیگر...
حرفهایی که از یادآوری شان پوزخند تلخی گوشه لبم مینشیند. حالا که چشمانم باز شده، فهمیدهام شاید آن زنها در دام افتادهاند و خودشان نمیدانند.
شاید دلیل پیشنهاد مادر برای همکاری،روابط عمومی خوب و قدرت جذب بالایم باشد؛ یکی از معدود چیزهایی که از مادر به ارث بردهام.
من همیشه کار فرهنگی را دوست داشتهام، نسبت به جامعه احساس مسئولیت دارم و مادر این را خوب میداند.
برای همین همیشه تلاش کرده من را در اداره موسسه با خودش همراه کند.
من هربار که مادر نبود به موسسهاش سر میزدم، در بعضی جلسات هیئت مدیره یا گعدههای دخترانهشان حضور داشتم و حتی گاهی به عنوان مشاور، امین بعضی از دخترها و زنها بودم. چیزی که فکر میکردم اگر لیلا بفهمد، ناراحت شود اما خوشحال شد.
در این فکرهایم که زینب میرسد و سوار میشود. میگویم:
-چقدر دیر کردی!
گردنش را برایم کج میکند:
-ببخشید آبجی بزرگه!
میخندم و راه میافتیم. میگوید:
-جا نداشتنا. به زور جات دادم.
-خدا خیرت بده.
-میگم اریحا... تو واقعاً میتونی بری یه کشور دیگه درس بخونی؟ ینی سختت نیست؟ دور از مامان و بابات؟
تلخندی کنار لبم مینشیند:
-اصلاً من همینطوریشم مامان و بابامو نمیبینم. راستش دلم برای عزیز و آقاجون تنگ میشه ولی خب فقط شش ماهه.
تازه برای من که کشورش غریبه نیست. ناسلامتی یه ژن آلمانیام دارم!
-باشه بابا کشتیمون. آخه تو کجات به آلمانیا رفته؟ نه چشمت آبیه، نه موهات طلاییه...
شانه بالا میاندازم: خب ژن غالبم ایرانیه. بعدم مگه بده؟ قیافه به این خوشگلی... شرقی و آسیایی!
زینب شانه بالا میاندازد و میگوید:
-توی ژنم شانس نیاوردی!
بیتوجه به حرفش میگویم:
-من یه سر باید برم موسسه مامانم. اجازه میفرمایین؟
-باشه بریم. ولی زود که من دارم از گشنگی میمیرم!
ادامه دارد ...
#شاخه_زیتون
✍🏻نویسنده خانم فاطمه شکیبا
۲۰ اسفند ۱۴۰۱
رمان امنیتی شاخه زیتون 🌿
#قسمت_چهاردهم
موسسه درخت زندگی، موسسهای ست که چند سالیست به انبوه مشغلههای مادر اضافه شده است.
مادر روابط عمومی بالایی دارد و همین اخلاق جذاب، در مددکاری به کارش میآید.
در این موسسه هم اصل کارش کمک به زنها و دختران آسیب دیده اجتماعی ست و اشتغال زایی برای آنها.
وارد موسسه میشوم و زینب در ماشین میماند. این ساعت، وقت کلاس کارآفرینی و یکی از دورهمیهایشان است.
صدای خنده و گفت و گو از یکی از اتاقها به گوش میرسد و از اتاق دیگر، صدای بلند خانم نمازی که درباره اهمیت بازاریابی اینترنتی میگوید.
منشی موسسه جلویم بلند میشود:
-سلام خانم منتظری! امری داشتین؟
-سلام. نه فعلا کار خاصی نداشتم. فقط مامان گفته بودن بیام یه سری بزنم.
-به سلامتی کی برمیگردن از مسافرت؟
-فکر می کنم دو سه روز دیگه بیان.
-به سلامتی...
ماشین را جلوی در خانه شان پارک میکنم. زنگ می زنم و دو دل میشوم که چمدان را از صندوق عقب بردارم یا نه؟ و آخر هم از ترس دزدی که ممکن است به طور اتفاقی ماشین من را انتخاب کند، چمدان را برمیدارم.
در را باز میکند و در حیاط به استقبالم میآید. خانهشان قدیمی ست، مثل خانه عزیز. چمدان را در همان حیاط میگذارم. مادرش از پنجره گردن میکشد و سلام می کند.
زینب هم مثل من یک عزیز دارد که جانش به جان زینب وابسته است.
همیشه دلم میخواست عزیزِ من هم مثل مادربزرگ زینب، با ما زندگی میکرد. دوستی خانوادههای ما قدیمی ست.
پدر زینب، برادرخانم عمویوسف بوده و رفیق صمیمیاش. مادربزرگ زینب مثل همیشه مرا میبوسد و دست بر سرم میکشد. زینب میگوید:
-بابا و داداشم خونه نیستن، راحت باش.
مریم خانم، مادربزرگ زینب مرا مینشاند کنار خودش و حال عزیز را میپرسد.
-الحمدلله، مشهد دعاگوتون هستن.
-زیارتشون قبول باشه. راستی تصمیم گرفتی دخترم بالاخره؟
مادر زینب چایی میآورد. شانه بالا میاندازم:
-تقریباً. اگه کارام درست بشه میرم انشالله.
چهره اش کمی نگران میشود. میپرسد:
-اونجا تنهایی سختت نیست؟
-نه تنها نیستم. خانواده داییم هستن. قرار شده یه مدت برم پیششون تا برام یه آپارتمان بگیرن.
مادر زینب که الان نشسته کنارم میگوید:
-زبانشون رو بلدی دیگه؟
می خندم:
-آره... البته نه مثل مامانم. ولی درحدی که گلیمم رو از آب بیرون بکشم بلدم.
مریم خانم شانه بالا می اندازد و دست بر سرم می کشد:
-انشالله خیر توش باشه.
نگاهش مهربان است و با وجود لبخند، غم دارد. غمی که با کمی دقت می شود فهمید از داغ دو فرزند جوانش است؛ پسر شهیدش و دخترش که همراه عمو یوسف من در آن تصادف جان داد.
عزیز هم لبخندهایش پر است از غصه فراق یوسفش.
دلم از گرسنگی ضعف میرود. ناهار فقط سیب زمینی خوردم. مادر که نبود، پدر هم ناهارش را در محل کارش میخورد، و لازم نبود برای یک نفر – که خودم باشم – غذا درست کنم. غذا هم از قبل نداشتیم.
فکر کنم مادر زینب از چشم هایم میخواند که گرسنهام. میپرسد:
-ناهار نخوردی عزیزم؟
رودربایستی را کنار می گذارم و میگویم:
-نه!
زینب که لباسش را عوض کرده می گوید:
-مامان منم دارم میمیرم از گشنگی!
مادرش جواب میدهد:
-غذا هنوز گرمه. برای خودت و اریحا بیار.
تا شب که زینب وسایلش را جمع کند، با مادربزرگش درباره آلمان حرف میزنیم و درباره عمو یوسف من و شباهتم به او.
مریم خانم میگوید دیشب خواب دخترش را دیده. پیداست حسابی دلش لک زده برای در آغوش گرفتن و بوییدن دخترش.
ادامه دارد ...
#شاخه_زیتون
✍🏻نویسنده خانم فاطمه شکیبا
۲۰ اسفند ۱۴۰۱
رمان امنیتی شاخه زیتون 🌿
#قسمت_پانزدهم
شاید بخاطر خواب دیشبش هوایی شده که از طیبهاش میگوید. طیبهای که من هیچ وقت ندیدمش اما دوست داشتنی بوده برای همه. میگویند وقتی من به دنیا آمده بودم هم خیلی ذوق داشته و برایم لباس و عروسک میخریده.
-هروقت از یه چیزی ناراحت بودم، به طیبه میگفتم. انگار اون مادر من بود.
مینشست گوش میداد، انقدر که حرفام تموم شه و تخلیه بشم.
بعدش شروع میکرد نصیحت کردن. وقتی از کنارش بلند میشدم، حس میکردم هیچ غم و غصهای ندارم.
ناگاه بلند میشود و به زینب میگوید:
-مادر اون دفترها رو کجا گذاشتی؟
-روی طاقچه اتاقمه عزیز. چطور؟
-میخوام به اریحا نشونش بدم.
زینب قبل از اینکه مادربزرگش قدمی به سمت پله ها بردارد از جا میپرد:
-شما بلند نشین. خودم میرم میآرمش.
-خدا خیرت بده.
و رو به من میکند:
-طیبه عادت داشت روزانه یا هر چندروز یه بار بنویسه. بیشتر وقتا سرش توی کتاب و دفتر خم بود. یا میخوند، یا مینوشت. چندتا سررسید و دفتریادداشت پر کرده...
وقتی انقلاب شد، من سواد نداشتم. یه مدت بعد که نهضت راه افتاد هم بدم نمیاومد برم یاد بگیرم اما همت نمیکردم. تا اینکه محمدحسین و طیبه انقدر اصرار کردن که رفتم.
طیبه اون موقع خودش کلاس اول بود. میگفت مامان بیا باهم سواد یاد بگیریم. محمدحسینم میگفت مامان به دردتون میخوره یه روز... ببینین کی گفتم.
وقتی اولین بار چشمم به وصیتنامه محمدحسین خورد فهمیدم منظورش چی بوده...
بچههام میخواستن من بتونم وصیتنامه و یادداشت هاشونو بخونم و آروم بشم. وقتی یادداشتای طیبه رو میخونم حس میکنم جلوم نشسته و نصیحتم میکنه.
به طرز عجیبی دوست دارم بازهم درباره زن عمو طیبه بدانم. عکسش روی طاقچه است. روی چمنها نشسته، سرش پایین است و میخندد.
عمو یوسف هم کنارش نشسته و دستش را دور شانههای طیبه گذاشته.
زینب با چند دفترچه و سررسید میرسد. یاد سررسیدهای خودم میافتم که یکییکی پر میشوند. من هم زیاد مینویسم... انقدر که یکی از معضلات همیشگیام، جور کردن دفتر و سررسید جدید و خرید خودکار جدید است!
مریم خانم دفترها را از زینب میگیرد و تاریخهایشان را نگاه میکند؛ بعد یکی را انتخاب میکند و به من میدهد:
-بیا مادر. یکیش پیشت باشه. هر وقت دوست داشتی بخونش.
اگه خواستی، میتونی با خودت ببریش خارج. فقط خیلی مواظبش باش، باشه؟
طول و عرض دفتر خیلی بزرگ نیست؛ فکر کنم مریمخانم حساب کرده اگر یکی از سررسیدهای جلد چرمی را بدهد بارم سنگین میشود.
راستش من هم خوشحالم که بزرگها را نداد. چون دوست دارم طوری باشد که بتوانم همه جا همراهم ببرمش.
فکر کنم جلدش مقواییست اما زنعمو آن را با روزنامه و نوارچسب پهن جلد کرده.
زینب میگوید:
-خیلی برای عزیز عزیزی که دارن اینو میدن بهت ببری بلاد کفر!
مریم خانم چشم غره می رود به زینب.
زینب ادامه می دهد:
-ولی خداییش عمه خیلی قلمش خوب بوده ها... من خیلی نوشتههاشو دوست دارم.
ادامه دارد ...
#شاخه_زیتون
✍🏻نویسنده خانم فاطمه شکیبا
۲۰ اسفند ۱۴۰۱
رمان امنیتی شاخه زیتون 🌿
#قسمت_شانزدهم
با چادر نشستهام روی پلههای حیاطشان و درحالی که دفترچه طیبه را ورق میزنم منتظرم با سلام و صلوات زینب را راهی کنند.
رهایش نمیکنند، مادرش از یک سو و مریم خانم از سوی دیگر خوراکی و تجهیزات استراتژیک در چمدانش جا میدهند و مریم خانم سفارش میکند که اینها نصفش برای اریحاست و زینب نباید تنها بخورد.
بالاخره مریم خانم برای جا دادن یک بسته آجیل و بیسکوییت در چمدان زینب به بن بست می خورد و می آید به حیاط:
-چمدونتو باز کن مادر.
خندهام میگیرد:
-دستتون درد نکنه. آخه ما که نمیتونیم این همه رو بخوریم. روزهایم!
-اینا برای بعد افطارتونه. باید بخورین که جون داشته باشین روزه بگیرین.
تسلیم میشوم و چمدان را باز میکنم. میپرسد: سحری چی بردی؟
من و من کنان و زیرچشمی به ظرف غذای زینب که در گوشه چمدانش جا خوش کرده نگاه میکنم. چیزی نبود که ببرم. میگویم:
-تو راه ساندویچ میخرم.
مریم خانم لبش را میگزد:
-نمیشه که. ساندویچ که نشد غذا. بذار الان برات غذا میذارم.
شرمنده می گویم:
-آخه زشته اینجوری! دستتون درد نکنه، نمیخواد!
از خدایم است غذای خانگی بخورم بجای ساندویچ. اما تعارف است دیگر!
مریم خانم بی توجه به تعارف های رگباری من، میرود برایم غذا بکشد.
لبهایم را روی هم فشار میدهم. خیلی زشت شد...
پدر زینب میرسد خانه و به احترامش بلند میشوم. من را که میبیند، لبخند مهربان و پدرانهای بر چهرهاش مینشیند و به گرمی سلام میکند.
حال پدر را میپرسد و آقاجون را. اهالی این خانه دقیقا برعکس خانه خودمان بودند.
کاش پدر من هم مثل پدر زینب وقتی از سرکار میرسید پیشانیام را میبوسید.
رابطه پدر و دختری ربطی به سن ندارد. بزرگ شدهام، اما هنوز دخترش هستم. به محبتش نیاز دارم. گاه حتی دلم میخواهد مثل زینب بیماری قلبی داشتم، شاید به این بهانه پدر مثل پدر زینب داروهایم را پیگیری میکرد. من بینهایت به پشتیبانی پدرانهاش نیازمندم...
چشم از اتاقشان میگیرم و روی پلهها مینشینم. اشکهایی که از چشمم بیرون دویده را پاک میکنم که کسی نبیندشان.
بالاخره رضایت میدهند زینب بیرون بیاید. پدرش جلوتر میآید و از من میپرسد:
-چجوری میخواین برین دخترم؟
می گویم:
-ماشین دارم. با ماشین میریم.
-خوب نیست دوتا دختر تنهایی شب برین. بذار من میرسونمتون. ماشینت رو هم میذارم تو حیاط.
لبم را میگزم. کاش نمیآمدم، فقط دارند شرمندهام میکنند با محبتشان. میگویم:
-آخه جاتون تنگ میشه!
میخندد:
-نه بابا چرا تنگ بشه؟ حیاط بزرگه دیگه.
با اکراه میپذیرم.
راستی پدر نگران نشده که من این وقت شب کجا رفتهام؟ یادش هست قرار است بروم اعتکاف؟
ادامه دارد ...
#شاخه_زیتون
✍🏻نویسنده خانم فاطمه شکیبا
۲۰ اسفند ۱۴۰۱
رمان امنیتی شاخه زیتون 🌿
#قسمت_هفدهم
چمدانها را میگذارد صندوق عقب و سوار میشویم. زینب میگوید:
-راستی بابا... چند روز دیگه سالگرد عمو محمدحسینه.
پدرش سرش را تکان میدهد:
-آره... راست میگی... سالگرد عملیات بیتالمقدسه.
و بعد از چندثانیه میگوید:
-ببین... سی و سه سال گذشت! یادش بخیر... همین موقعها بود با محمدحسین و یوسف... اونا رفتن و من...
از ته دل آه می کشد...
زینب میگوید:
-یعنی میشه عمو پیدا بشه؟ عزیز هم از بلاتکلیفی دربیاد.
پدرش انگار صدای زینب را نشنیده. با خودش حرف میزند:
-یوسف مثه ما شر نبود. شب عملیاتم مینشست یه گوشه، سرش تو جزوه و کتاباش بود.
محمدحسین اما از دیوار راست بالا میرفت، سربه سر بقیه میذاشت... محمدحسین بهش میگفت داداش ما درسمون خوب نیس، بذار ما بجنگیم شهید بشیم. تو بمون درس بخون آینده بهت نیازه.
پلاکی که به آینه جلو آویزان شده است هم فکر کنم مال خود آقای شهریاری باشد. ناخودآگاه میپرسم:
-چرا مقصر اون تصادف پیدا نشد؟
خودم هم نمیدانم چرا این سوال را پرسیدم. اصلاً ربطی به عملیات بیتالمقدس نداشت. ربطی به شهید محمدحسین شهریاری هم نداشت!
شاید چون حرف از عمو یوسف من بود و این سوال خیلی وقت است گوشه ذهنم گاهی چشمک میزند.
اما هربار میخواهم دربارهاش از پدر بپرسم، میگوید مُرده را نباید از گور بیرون کشید. و انقدر در زندگی خودم دغدغه هست که دلیل کشته شدن عمو و زن عمو – که خیلیها اسمش را شهادت گذاشتهاند – به چشم نیاید.
آقای شهریاری گویا از سوالم شوکه شده است. از آینه نگاهی کوتاه به من میکند و آه میکشد. انگار میخواهد کلمات را در ذهنش حلاجی کند.
-همه کسایی که تو اتوبوس بودن شهید شده بودن. شاهدی نبود. راننده هم در رفته بود. احتمال دادیم راننده هم با تروریستها بوده باشه، اما توی دادگاه گفت ترسیده بوده و تبرئه شد. حرفی نزد.
همه فهمیده بودن ماشین دستکاری شده اما نشد بفهمن کی این کارو کرده؟ حدسایی هم زدن ولی برای هیچکدوم دلیل قطعی نبود.
-یعنی معتقدین ترور شدن؟
لبش را میگزد. انگار دوست ندارد در این باره حرف بزند اما باید بزند.
حالا که سوالش در ذهنم پررنگ شده و راه به اندازه کافی کش آمده و نمیتواند فرار کند، باید جواب بدهد.
این سوالها را از هرکسی بپرسم درست جواب نمیدهد؛ جز او. میگوید:
-اعتقاد نداریم، مطمئنیم.
-چه فرقی داره؟
-اعتقاد میتونه درست یا غلط باشه. چیزیه که آدما خودشونو ملزم کردن قبولش داشته باشن. اما اطمینان بیشتر از اعتقاده. حقیقتیه که به آدم اثبات میشه. حتی اگه انکارش کنه، بازم میدونه که هست. من مطمئنم یوسف رو ترور کردن.
-و دلیلتون؟
-یوسف کم کسی نبود. به امثال اون خیلی نیاز داشتیم توی صنایع دفاع... اگه الان بود...
آه میکشد و ادامه میدهد:
-یوسف شما رو خیلی دوست داشت.
و دیگر حرفی نمیزند.
الان جواب نگرفتهام که هیچ، علامت سوالم بزرگتر شد. سوال را هل میدهم به انبار ته مغزم.
باید الان پدر بیاید و نهیب بزند که از جانِ گذشتهای که تمام شده است چه میخواهی؟
الان وسط این همه دغدغه وقت فکر کردن به این یکی نیست. جو ماشین سنگین شده و دیگر کسی حرف نمیزند تا برسیم به مسجد.
ادامه دارد ...
#شاخه_زیتون
✍🏻نویسنده خانم فاطمه شکیبا
۲۰ اسفند ۱۴۰۱