#نجوم #افلاک #فال_بد #کیفر_گناه از حسن بن مسعود روایت است که گفت: بر امام هادی علیه السّلام وارد شدم در حالی که انگشتم زخم شده بود و سواری با من تصادف کرده و دوشم را کوفته بود ، برای ورود به محضر امام از میان جمعیّت عبور کردم و آن‌ها قسمتی از لباس مرا پاره کردند، سپس گفتم: "ای روز، خدا شرّت را از من کفایت کند که چه قدر شوم بودی!" امام علیه السّلام بمن فرمودند: "ای حسن، این سخن را در نزد ما می‌گوئی؟! گناه خود را بکسی که گناهی ندارد نسبت می‌دهی؟ " حسن گفت: سخن امام عقل مرا بمن بازگرداند و من بخود آمدم و به خطایم پی بردم و گفتم:" استغفرالله". امام فرمودند: "ای حسن، روزها چه گناهی دارند که شما هنگامی که سزای اعمال خود را در آن‌ها می‌ببینید، آن‌ها را شوم می‌شمارید؟" حسن گفت: ای فرزند رسول خدا، من همواره از خدا طلب آمرزش خواهم کرد و این توبه من است. حضرت فرمودند: "بخدا سوگند که [شوم دانستن] سودی بحال شما ندارد؛ بلکه خداوند شما را به سبب نکوهش کردن ایّام در حالی که نکوهشی بر آن‌ها وارد نیست کیفر می‌دهد. ای حسن، آیا نمی دانی که این خداست که پاداش اعمال را می‌دهد و اوست که بندگان را به سبب اعمال سوءشان عقوبت می‌کند؛ برخی را مهلت می‌دهد و برخی را سریع مجازات می‌کند؟" گفتم: چرا ای آقای من، فرمودند: دیگر چنین سخن مگو، و برای روزها در حکم خدا صفتی را قرار مده. بحارالانوار، ج ۵۶ ص ٢ #الحمدلله_که_مولایم_امیرالمومنین_است.