#نان_خرما #کودکان_یتیم #همبازی_شدن #بع_بع_کردن قنبر گوید: روزى امیرالمؤمنین صلوات‌اللّه‌علیه از حال زار یتیمانى آگاه شد، به خانه برگشت و برنج و خرما و روغـن فراهم کـرده و بـر دوش مبارکش گذاشت و مـرا اجـازه حمل نداد. وقتى به خانه یتیمان رسیدیم، غذاهاى خوش طعمى برای آن‌ها درست کرد و به آنان خورانید تا خوب سیر شدند. فَلَمّا شَبعُوا قامَ عَنهُم وَ أخَذَ يَطوفُ بِالبَيتِ وَ یُبَعْبِعُ لَهم فَأخَذُوا بِالضِّحكِ وقتی که آن یتیمان سیر شدند، آن حضرت بـر روى زانـوهـا و دو دسـت راه مـى‌رفـت و کودکان یتیم را با تقلید از صداى بَع‌بَعِ گوسفندان مى‌خنداند! سپس از منزل خارج شدیم و به مولایم امیرالمؤمنین علیه‌السلام عرضه داشتم: مولاى من! امروز دو چیز براى من عجیب بود. اوّل آنکه غذاى آنها را خود بر دوش مبارک حمل کردید. دوم آنکه با صداى تقلید از گوسفند بچّه ها را مى‌خنداندید! امیرالمؤمنین صلوات‌اللّه‌علیه فرمود: اوّلى براى رسیدن به پاداش از جانب خدای متعال بود و اما دوّمـى بـراى آن بـود کـه وقـتـى وارد خـانه یتیمان شدم آنها گریه مى‌کردند، خواستم وقتى که خارج مى‌شوم، آنها هم سیر باشند و هم خندان! کشف الیقین،علامه حلی،ص۱۱۵ شجره طوبى،حائری مازندرانی، ج۲ ص۴۰۷