یکی دو ساعتی با هیوندا نرفته بودیم که راننده زد کنار. رساند که بقیه مسیر با «أخو» بروید! یعنی با داداش ندار هستیم و شریکی مسافرکشی می‌کنیم. منتقل شدیم توی یک اپیروس زرد قناری. کاظم همان اول کار مداحی عربیِ دوبس‌دوبسی را بلوتوث کرد رو پخش و سیگار وینستونش را کاه‌دود کرد توی اتاق ماشین. یک پایش را هم تا کرد زیر خودش و آن یکی را کوبید روی گاز! و ماشین روی آسفالت‌ جاده‌های عراق بالاپایین می‌پرید، دود می‌کرد و مثل بوئینگِ تیک‌آف کرده برای پریدن، افسار کنده بود. غریبه که نیستید، من این وقت‌ها جلوی ماشین این مدل راننده‌های عراقی زیاد به مرگ فکر می‌کنم. یک حالت انقطاع از همه‌چیز هم دست می‌دهد که به مدل‌های مختلفِ جمع‌شدن از لا و لوی آهن پاره‌های ماشین فکر می‌کنم. هر چند آرامش محسوسی هم دارم این وقت‌ها. من ضرب گرفته‌ام روی صندلی راننده و روی پای خودم و راننده که عشق می‌کند با دوست‌داشتنم، صدا را بیشتر می‌کند و اپیروس رسماً حسینیه می‌شود... بدره، نعمانیه، کوت، دیوانیه و چند شهر دیگر را رد می‌کنیم تا برسیم شهر پدری؛ نجف اشرف. چند تا ایست بازرسی را رد کردیم نمی‌دانم اما تجربه ثابت کرده هر وقت ارتش عراق ماشین را نگه داشت، ایرانی صحبت کن! خودش می‌شود عامل گیر دادن کمتر و زودتر رد شدن... و توی مسیر باز هم چشمم دارد روشن می‌شود به عراق دوست‌داشتنی‌ام. کشوری خاک‌وخلی و ساده که همه‌چیزش را دوست دارم؛ به خاطر امیرالمومنین، به خاطر سیدالشهداء، به خاطر ابوالفضل العباس و دیگر بزرگان خفته در این خاک مقدس... #روایت_سفر اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

نمی‌دانم این مطلب را چه وقت می‌خوانید؟! اما من الان که می‌نویسمش سه متری ضریح بابای عزیزمان نشسته‌ام توی نجف اشرف؛ و بعد از عالیه‌المضامینی که به نیت همه‌ی شما خواندم می‌نویسم... ما نهایتش به دو ساعت نکشیده از نجف می‌رویم؛ می‌پرسید چه صرفی می‌کند؟! باور کنید اگر آمدن این راه طولانی ختم می‌شد به ده دقیقه آمدن توی این حرم، باز هم می‌آمدم... خانه‌ی پدری اصلأ یکی از باغ‌های بهشت است. اینجا بوی عطر خاصی می‌آید و صدای جمعیت لحظه‌ای قطع نمی‌شود. یک زائر پاکستانی دارد برای بابا شعر می‌خواند و صلوات‌گیرها به احترامش ساکت شده‌اند. یکی دو تا از شیخ‌های اهل سنت هم دارند دعا می‌کنند این‌جا... و من جای شما را خالی کرده‌ام اینجا... #روایت_سفر اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

بعد از چند بار رفتن و پس آمدن برای کرایه‌ی ماشین از نجف به کربلا، بالاخره نشستیم توی این رولزرویس...! داریم با این موشک زمینی می‌رویم کربلا؛ شب جمعه ان‌شاءالله نائب‌الزیاره‌ی همگی هستم... #روایت_سفر اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

ورودی کربلا شلوغ است. و مهم نیست سوار پراید باشید یا رولزرویس! توی ترافیک باید لاکپشتی رفت جلو. جمعیت مجاور و زائر دارد می‌ریزد توی جمعیت ساکن و مستقر. و کربلا، شب جمعه خبرهای زیادی‌ست که لابد اهل آسمان فقط چند و چونش را می‌فهمند! #روایت_سفر اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

و کربلا رفتنی‌ست و دیدنی، نه نوشتنی... نیت زیارت کنید؛ به جا می‌آورم قربة‌الی‌الله #باب_القبله #روایت_سفر اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

توی حرم امام حسین علیه السلام یا حرم امیرالمومنین علیه السلام یک کار خاص خیلی جواب می‌دهد! اینکه آدم مثل کتک‌خورده‌ها (بلاتشبیه) برود یک جایی توی تیررس نگاهِ ضریح، بنشیند و درد دل کند...! این کار توی هیچ حرمی از حرم ائمه اطهار شاید این قدر حال ندهد. یک کتک‌خورده! کسی که از دنیا بریده، آمده یک گوشه‌ی امن و امان نشسته و با اهلش درد دل می‌کند... اگر تا حالا این تجربه ناب را نداشته‌اید، برایتان ویژه‌ آرزو می‌کنم #روایت_سفر اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

ساعت یک‌ونیم شب بالاخره از کربلا زدیم بیرون. مجید با اتوبوس رفت که چهار نفر باقیمانده یک سواریِ بی دردسر بگیریم. آخر شبی ماشین به سختی گیر آمد، ولی به هر حال نشستیم توی سوناتا و انداختم سمت مهران... خیابان باب‌القبله را این وقت‌ها آدم باید عقب عقب بیاید که چشم‌ها آخرین بهره‌ها را از نور حرم ببرند. به قول دوستمان البته خداحافظی نمی‌کنیم؛ زود باید برگردیم دوباره...! #روایت_سفر اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

سوناتای ۲۰۲۲ برگشتنی، برعکس ماشین ظهری، زده به پخش ترانه‌های عربی! و برای منِ عربی‌نابلد شبیه تلاوت قرآن به سبک شاد و شنگول و دبه‌ی انگور...! رانندهْ جوانی ریش‌بلند و هیکلْ تو پُری‌ست که خدا نکند دست به سیگار شود توی آن سرمای نیمه‌شب! ماشین می‌شود پرِ دود! و عراق را که می‌دانید؟! توی آن آدم‌ها برعکسِ همه‌جا که از آب و خاک درست شده‌اند، دود هم از عناصر خلقت‌شان است! سوناتا توی دست‌اندازها و چاله‌چاه‌های جاده جوری می‌دود که دلم به حال کمک‌های آن می‌سوزد! جوری که رفتنِ روی یک دست‌انداز می‌پراندم بالا و با ضربه‌ی سر چراغ سقفِ بالای سرم را روشن میکنم! و دارد سوال ناجوری توی ذهنم وول می‌خورد وسط تلاوتهای شنگول پخش ماشین! «من وسط جاده‌های پر از خط‌کشی و علائم راهنمایی‌رانندگی با کمک نقشه‌خوان باز می‌ترسم پا بگذارم بالای صد و سی! این‌ها چطوری توی جاده‌ای که هیچ‌چیش معلوم نیست، توی تاریکی بالای صد و شصت می‌روند؟!» حدود یک و نیم ساعت داریم تا مرز زرباطیه! همان مرز مهرانِ ما، به اسم داخلِ عراقش... #روایت_سفر اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT