منطق بازار روز به روز در حال فتح حیطه‌های مختلف زندگی اجتماعی است. وقتی دنیا یک بعدی تفسیر شود و صرفاً محل ‏رفاه و تمتع بی حد و حصر و لذت جویی آنی قلمداد کرد، آنگاه همه چیز یک قیمت پیدا خواهد کرد و زمانی ارزشمند ‏شناخته می‌شود که بتواند دامنه رفاه و لذت‌جویی را توسعه دهد. برای اینکه این سیستم به درستی کار کند حاکم شدن ‏منطق بازار بر همه چیز الزامی است.‏ تعلیم و تربیت هم از این هجمه دور نمانده است. *حاکم شدن منطق بازار و کالا شدن تعلیم و تربیت* یکی از موضوعاتی است ‏که در همه دنیای با حساسیت دنبال می‌شود.‏ اگر گوش‌هایتان با نُت‌ها آشنا باشد، از گوشه و کنار کشور، از برخی نخبگان دانشگاهی، از مجلس، از دولت، کوک شدن سازِ ‏بازار در آموزش و پرورش را خواهید شنید. کالا شدن و پولی شدن تربیت، البته مقدماتی دارد که #رقابت و #بازار کلید ‏واژه‌های آن است. شرح بیشتر این مقدمه بماند برای فرصتی دیگر.‏ حقیقتاً نمی‌خواهم بگویم #اَلوین_راث برنده جایزه نوبل اقتصاد در سال 2012 در کتاب *چه چیز به چه کسی می‌رسد؟ ‏چرا؟* - که در کل به خوبی به فارسی ترجمه شده - قصد دارد کالا شدن تربیت و معاوضه‌ی آن با پول را تئوریزه کند.‏ درس‌های زیادی از راث و کتابش می‌گیرم؛ اما از راث و تجربه‌های #طراحی_بازار و #جورسازی در #آمریکا نمی‌توانم مثل ‏وزیر محترم آموزش و پرورش جناب آقای #حاجی_میرزایی برای حل مسائل آموزش و پرورش کشورم راهبرد اتخاذ کنم و آن ‏را از اصول دوره مدیریت خود در آموزش و پرورش قلمداد کنم! در مورد تعالیم جورسازی و طراحی بازار و نسبت آن با ‏وضعیت آموزش و پرورش کشور به صورت مستقل باید پرونده‌ای را باز کرد که فعلاً قصد آن را ندارم.‏ البته اگر گام اول این باشد که آموزش و پرورش آمریکایی را در کشور شبیه‌سازی کنیم، در گام‌های بعد اتخاذ چنین ‏راهبردهایی لازم خواهد بود! امیدوارم برای رسیدن به این شباهت‌ها نیاز نباشد حمل اسلحه را مثل آمریکا در کشور قانونی ‏کنیم!‏ برگردیم به درس‌هایی که راث برای ما، برای دانشگاهیان و نخبگان ما و همچنین برای مدیران ما دارد:‏ 🔹 کتاب را می‌خوانی احساس می‌کنی در حال خواندن یک رمان و یا یک کتاب خاطرات هستی. یک گزارش نویسی از تجارب؛ ‏آن هم تجاربی که گام به گام متناسب با موقعیت و شرایط هر موضوع و محل پیش می‌رود و زمان هم در آن بسیار اثر گذار ‏است. این ماهیت و نحوه شکل‌گیری علم و نظریه‌ها در دنیای غرب را برای ما آشکار می‌کند. امیدوارم دانشگاهیان ما این ‏موضوع را به خوبی درک کنند و از آن درس بگیرند.‏ 🔹 راث برای حل مسائل کشورهای اروپایی و یا آمریکای لاتین یا هرجای دیگر نوبل نگرفته! او روی مشکل آمریکا متمرکز بوده و ‏مشکل مردم کشورش را حل کرده! هر مقاله او بازگو کردن تجربه حل یک مسئله واقعی در آمریکا است. این را مقایسه کنید با ‏رقابت نامیمون چاپ مقاله در نشریات خارجی برای ارتقاء رتبه.‏ 🔹 راث یک اقتصاددان است اما از دانش و علم خود برای حل مسائل مرتبط با پیوند کلیه، مدرسه‌گزینی، کاریابی و... استفاده ‏کرده است. این تفاوت علم برای خدمت به پیشرفت جامعه و حل مسائل، با علم برای درس دادن در دانشگاه و نگاشتن مقاله و ‏محبوس شدن در کلاس درس را مشخص می‌کند. امروز اساتید تعلیم و تربیت دانشگاه‌های کشور چقدر از واقعیت‌های مدرسه ‏ایرانی آگاهی دارند؟ البته که در این شرایط انتظار داشتن از اقتصادانان و جامعه شناسان برای فهم و نقش آفرینی در مسائل ‏تعلیم و تربیت طبیعی است بی‌انصافی قلمداد شود!‏ 🔹 راث برای حل مسئله‌ها شروع به غر زدن و انتقاد به فرهنگ و سیاست و قوانین کشورش نکرده! حل مسائل جامعه را به مسائل ‏سیاست خارجی یا قانون‌گذاری در مجلس سنا و یا تغییر قوانین ایالت‌ها گره نزده است! ضمن اینکه حل مسئله را گروگان ‏مجادلات سیاسی و حزب بازی و تسویه حساب سیاسی نکرده است.‏ 🔹 راث برای حل مسئله و ارتقای کیفیت مدارس دولتی و افزایش رضایت دانش‌آموزان و اولیاء از مدارس دولتی به عنوان یک ‏اقتصاددان توسعه مدارس غیردولتی و یا دادن کوپن به اولیاء برای فراهم آوردن زمینه رقابت مدارس را تجویز نکرده است. ‏او حتی یکی از نتایج کار خود را جلوگیری از رفتن دانش‌آموزان به مدارس غیردولتی ذکر می‌کند. 🔹 او به خوبی درک کرده که روش جورسازی دانش‌آموزان با مدارس دولتی نیویورک برای بوستون به علت فرق داشتن قوانین و ‏فرهنگ و معادلات سیاسی حاکم بر آن کارا نخواهد بود! این را بگذارید کنار برخی مسئولین و نخبگان ما که روش‌های دنیای ‏غرب را برای حل مسائل کشورمان بدون در نظر داشتن اهداف و آرمان‌هایمان تجویز می‌کنند.‏ #تعلیم_و_تربیت #بازار #مدرسه #اقتصاد_جورساز #آموزش_و_پرورش 🆔 https://eitaa.com/abbasebayat