رمان لبخندی مملو از عشق ریحانه بانو #Part_54 جلو در ورودی هویزه ایستادیم و به داخل میریم رقص سربندهای آویزون بالای سرم توجهم را جلب می‌کنه، سرم رو بالا میگیرم ولی قبل از این که محو تماشای سربندها بشن چشمم به گنبد فیروزه میفته و مقدمه میشه تا حال و هوایم به سمتی بره که آماده دیدار با شهدا باشم. سربندهای سبز و قرمز چشم می دوزند جلوتر می دهیم که چند دختر دبیرستانی که چادر جده پوشیدن ایستادند، و به خانوم ها سر بند یا زهرا و یا زینب می‌دادند و دو مرد جوون بسیجی به آقایون سر بندهای یا حسین و یا ابوالفضل می‌دادند. بعد گرفتن سربند قرمز یازهرا ازشون جدا میشم و به مزار های شهدا نگاه می کنم. هر شهیدی برای خودش زائری انتخاب کرده تا کنار اون شهید بشینند و باهم درد و دل کنند. به یک مزار شهید نگاه می‌کنم که جمعیت زیادی منتظر ایستاده اند تا با او درد و دل کنند، رو به ساجده میگم: - چرا بیشتریا رفتن اونجا؟ ساجده- مزار شهید علی حاتمی هستش با تعجب میگم: - خب این همه شهید هستش چرا شهید علی حاتمی؟ ساجده با شیطونی و لبخند میگه: - میگن این شهید مسئول کمیته ازدواجه آهایی میگم و به سمتشون می‌رم، راوی مشغول صحبت کسری و مازیار نشستن و سه تا دخترسر پا ایستادن و منتظر کسری و مازیار که می‌دونن منتظرن هی لفتش میدن و بلند نمی‌شن. راوی- آقایون این شهید زن نمیده ها! شوهر میده! با این حرف راوی همه از خنده زمین رو گاز می‌زنند و ما چهارتا از خجالت سرخ می‌شیم. یکی از اون دخترها میگه: - الکی میگه ها! اگر نیتت واقعی باشه هم زن میده هم شوهر راوی- ان شاالله همه پسرها مزدوج بشن! همه پسرها با صدای بلند می‌گند: ان شاالله راوی- خجالتم خوب چیزیه داداش‌ها، باید شما پسرها مثل مرد برید خواستگاری نه اینکه بگید ان شاالله #ادامه‌دارد... @Banoyi_dameshgh