-

من با دلِ خونِ لیلا چه کنم ؟

تمام قامتِ تو در عبای من جا شد.

مرحوم شیخ جعفر شوشتری می‌گوید: سه جا وقتی امام حسین ′ع′، علی‌اکبر ′ع′ رو فرستادند، داشت جان می‌داد:

- دفعه‌ی اول وقتی علی اذن میدان گرفت، خواست بره میدان، رنگ بر صورت حسین ′ع′ نبود، چند قدم پشت سر علی راه می‌رود، دست به محاسن می‌کشد، می گوید: - لا‌حَول و لا قوه الّا بالله؛ پسرم ! کمی آهسته تر برو، کمی بیشتر نگاهت کنم :)

- بار دوم، وقتی که برگشت از میدان صدا زد: - یا أَبَتِ الْعَطَشُ قَدْ قَتَلَنِی.. ابی‌عبدالله زبان در دهان علی گذاشت، وقتی علی‌اکبر دید زبان بابا از او خشک‌تر است خجالت کشید، آنجا هم حسین ′ع′ می‌خواست جان بدهد.

- بار سوم مرحوم شوشتری میگه: آن لحظه‌ای بود که ابی‌عبدالله دم در خیمه قدم می زد.. - [ خدایا چه بر سر پسرم می آید ؟ ] یه دفعه دید صدای علی داره میاد؛ ناسخ‌التواریخ میگه، تا صدای علی را شنید سوار اسب شد، به بالای سر علی آمد.. - [ وقطّعوهُ سیوفهُ ارباً اربا.. ] هفت مرتبه صدا زد: ولدی، ولدی.. آنجا لشگر یه لحظه فکر کردند حسین جان داده است؛ گفتند: هم پسر را کشتیم و هم پدر را. لذا لشکر کف زدند..

ارباً اربا دلِ بابایِ علی اکبر بود، زخمِ قلبِ پدر از جسمِ پسر بدتر بود..

داغِ لبهایِ خودش را به دلِ آب گذاشت.