❇️ #تابستان_٩٧ با نسل پنجمی ها 😍 با ما همراه باشید!🎲🎯🎭📝 #گردان_نسل_پنجم #کانون_فرهنگی_رهپویان_وصال @rahpouyan_nasle_panjom

🌀#رمان ❤️#جان_شیعه_اهل_سنت ✳️#قسمت165 مظلومانه نگاهش کردم و گفتم:« دیشب ساعت هفت بود که برادرهای نوریه اومدن. خودشون کلید داشتن و اومدن تو خونه، یعنی فکر کنم بابا بهشون کلید داده بود. من ترسیدم یه وقت بیان بالا، برای همین فوری در رو از تو قفل کردم. یکی شون اومد بالا و در زد، ولی من ساکت یه گوشه نشسته بودم ک اصلا نفهمن من خونه ام. بعد هم رفتن پایین تا بابا و نوریه برگشتن.» صورتش هر لحظه برافروخته تر میشد و با هر کالمی که میگفتم، نگاهش از عصبانیت بیشتر آتش میگرفت و مثل اینکه دیگر نتواند حجم خشم انباشته در سینه اش را تحمل کند، فریادش در گلو شکست:« الهه! من وقتی شب تو رو تو این خونه تنها میذارم و میرم، خیالم راحته که بابات تو همین خونه اس، خیالم راحته که حواسش به دخترش هست! اونوقت بابات اینجوری از ناموسش مراقبت میکنه؟!!! کلید خونهاش رو میده دست یه عده غریبه تا هر وقت خواستن بیان تو این خونه وتن زن من رو بلرزونن؟!!!» با نگاه معصومانهام به چشمان مردانه اش پناه بردم و التماسش کردم:« مجید! تو روخدا یواش تر! بابا میشنوه!» و نتواستم مانع بیقراری قلب غم زدهام شوم که شیشه بغضم شکست و میان گریه ناله زدم:« مجید! بابام همه زندگیاش رو از دست داده. بابام همه زندگیاش رو به نوریه و خونوادهاش باخته. مجید! دیگه بابام هیچ اختیاری از خودش نداره...» و هر چند نمیتوانستم آنچه از زبان ناپاک برادران نوریه درباره خودم شنیده بودم، برای محرم اسرار دلم بازگو کنم، ولی تا جایی که شرم و حیااجازه میداد، غمهای قلبم را پیش چشمانش زار زدم که دسِت آخر، از جام زهری که به کامش میریختم، جانش به لب رسید که به چشمان اشکبارم خیره شد و با کلماتی شمرده جواب تمام گاله هایم را داد:« الهه! ما از این خونه میریم!» از حکم قاطعانهاش، بند دلم پاره شد و با نفسی که به شماره افتاده بود، نجوا کردم:« مجید! این خونه بوی مامانم رو میده...» و نگذاشت جمله ام به آخر برسد و با خشمی که بیشتر بوی دلواپسی میداد، بر سرم فریاد کشید:« الهه! این خونه داره توُ رو می کشه! بابا و نوریه دارن تو رو می کشن! روزی نیس که از دست نوریه زار نزنی!ِ روزی نیس که چهار ستون بدنت از دست نوریه مبارزه... @rahpouyan_nasle_panjom

🌀#رمان ❤️#جان_شیعه_اهل_سنت ✳️#قسمت166 دوباره نگاهش از خشم شعله کشید: "اونم خونه ای که حالا دیگه کلیدش افتاده دست یه مُشت آدم سگ چشم!!!" و دلش نیامد بیش از این به ُجرم دلبستگی به خانه و خاطرات مادرم، مجازاتم کند که با نگاه عاشقش از چشمان اشکبارم عذرخواهی کرد و با لحن گرم و مهربانش اوج نگرانی اش را نشانم داد: "الهه جان! عزیزم! تو الان باید آرامش داشته باشی! من حاضرم هر کاری بکنم که تو راحت باشی، ولی تو این خونه داری ذره ذره آب میشی! الهه! ما تو این خونه زندانی شدیم! نه حق داریم حرف بزنیم، نه حق داریم فکر کنیم،نه حق داریم به اون چیزهایی که عقیده داریم عمل کنیم! فقط بخاطر اینکه تو اینُ خب من شیعه هستم وخونه یه دختری زندگی میکنه که شیعه رو کافر میدونه! ِن شیعه اینهمه عذاب بکشیحقم اینه که مجازات بشم، ولی تو چرا باید بخاطرم؟ تو که دکتر بهت اونقدر سفارش کرد که نباید استرس داشته باشی، چرا باید همش اضطراب داشته باشی که الان نوریه میفهمه شوهرت شیعه اس و خون به پا میکنه! بخدا بخاطر خودم نمیگم، من تا حالا تحمل کردم، از اینجا به بعدش هم بخاطر گل روی تو تحمل میکنم، ولی من نگران خودتم الهه! بخدا نگران این بچه ای هستم که هر روز و هر شب فقط داره گریه تو رو میبینه! به روح پدر و مادرم، فقط بخاطر خودت میگم!" با سرانگشتانم پرده اشک را از روی چشمانم کنار زدم تا تصویر سیمای همسر مهربانم پیش چشمانم واضح شود و بعد با صدایی که به سختی از لایه سنگین بغض می گذشت، گفتم: "مجید! نوریه اومده که همه این خونه زندگی رو از چنگ بابام دربیاره! اون اومده تو این خونه تا همه هویت مارو ازمون بگیره! اگه منم از این خونه برم، اون صاحب همه این زندگی میشه! همه خاطرات مامانم رو از بین میبره!" که نگاهم کرد و پاسخ این همه تلاش بی نتیجه ام را با دلسوزی داد: "الهه جان! مگه حالا غیر از اینه؟ این خونه که به اسم باباست، ما هم اینجا مستأجریم، دیگه بود و نبود ما تو این خونه چه فرقی میکنه؟ همین حالا هم هر وقت بابا بخواد، ما رو از این خونه بیرون میکنه، همون جوری که عبدالله رو بیرون کرد." @rahpouyan_nasle_panjom

💟 نسل پنجم برگزار می کند : کلاس های تابستانه ◀️ #مهارت_های_زندگی 🔹شاد زیستن 🔹تفکر خلاق 🔹ارتباطات و اثرگذاری 🔹و... 🔶مهلت ثبت نام : چهارشنبه - ٢۰ تیر #تابستان_٩٧ @rahpouyan_nasle_panjom

📚 نسل پنجم برگزار می کند : کلاس های تابستانه ◀️ #داستان_نویسی 🔹کارگاه خلاق 🔹گفت و گو با نویسنده ها 🔹و... 🔶مهلت ثبت نام : چهارشنبه - ٢۰ تیر #تابستان_٩٧ @rahpouyan_nasle_panjom

🌀#رمان ❤️#جان_شیعه_اهل_سنت ✳️#قسمت167 از طعم تلخ حقیقتی که از زبانش می شنیدم، دلم به درد آمد. حقیقتی که می دانستم و نمی خواستم باور کنم که ملتمسانه نگاهش کردم و گفتم: "مجید! مگه نمیگی حاضری برای راحتی من، هر کاری بکنی؟ پس اجازه بده تا زمانی که می تونم تو این خونه بمونم! اجازه بده تا وقتی می تونم، تو خونه مامانم بمونم!" از چشمانش می خواندم که چقدر پذیرفتن این خواسته برایش سخت است و باز در مقابل چشمانم قد خم کرد و با مهربانی پاسخ داد: "هر جور تو میخوای الهه جان!" و من هم می خواستم ثابت کنم تا چه اندازه پای عشقش ایستاده ام و چقدر از نوریه و مسلک تکفیری اش بیزارم که نگاهش کردم و زیر لب گفتم: "مجید! این کتاب ها روبریز دور. نمیدونم اگه اسم خدا وپیامبر (صلی الله علیه واله)توش اومده، بریز تو آب جاری که گناه نداشته باشه. فقط این کتابها رو از این خونه ببر بیرون.» برای چند لحظه به ردیف کتاب ها خیره شد، سپس نگاهم کرد و با صدایی گرفته ِ پرسید: "نمیخوای بخونیشون؟" در برابر چشمان متعجبم بادل شکسته ای ادامه داد: "مگه نمیگی عزاداری ما شیعه ها برای اهل بیت (علیه السلام ) فایده نداره ُخب اگهنداره، می خوای این کتاب ها رو هم بخون..." که به میان حرفش آمدم و با دلخوری عتاب کردم: "مجید! یعنی تو عقیده اهل سنت رو با این وهابی ها یکی میدونی؟!!! یعنی خیال میکنی منم مثل نوریه فکر می کنم؟!!!" و شاید این سؤال را پرسیده بود تا همین جواب را از من بشنود که اینچنین به دهانم چشم دوخته بود تا ببیند همسر اهل سنتش چقدر با یک وهابی افراطی فاصله دارد که با اعتقادی که از اعماق قلبم ریشه می گرفت، قاطعانه اعلام کردم: " من اگه با تو عزاداری و سینهسر زنی محرم و صفر بحث می کنم، برای اینه که اعتقاد دارم این عزاداری ها سودی نداره. من میگم به جای این همه گریه و زاری، از راه و روش اون امام پیروی کنید! من حتی روز عاشورا که می رسه از این که امام حسین(علیه السلام)و بچه هاش که اونجوری کشته شدن، دلم می سوزه، ولی نوریه روز عاشورا رو روز جشن وشادی میدونه! نوریه میگه شیعه ها کافرن، چون برای امام حسین(علیه السالم) عزاداری می کنن! میگه شیعه ها مشرک هستن، چون میرن زیارت امام حسین (علیه الساپلام)! اینا اصلاً شیعه رو مسلمون نمی دونن، ولی من به عنوان یه دختر ُسنی،با یه مرِد شیعه ازدواج کردم و بیشتراز همه دنیا این مرد شیعه رو دوست دارم!" @rahpouyan_nasle_panjom

🌀#رمان ❤️#جان_شیعه_اهل_سنت ✳️#قسمت168 نه من، نه خونوادهام، نه هیچ اهل سنتی، شیعه رو کافر نمیدونه! من با تو بحث می کنم تا اختلافات مذهبیمون حل شه، ولی نوریه اعتقاد داره باید همه شماها رو بکشن تا شیعه رو ریشه کن کنن!» و او همان طور که سرش پایین بود، زیر لب چیزی گفت که نفهمیدم. سپس آهسته سرش را بالا آورد و با لبخندی لبریز ایمان زمزمه کرد:« پس فاتحهمون خوندهاس!» و شاید میخواست صورت غم زدهام را به خندهای باز کند که خندید و با شوخ طبعی ادامه داد:« اگه نوریه بفهمه این بالا چه خبره، من رو یه راست تحویل برادرای مجاهدش میده تا برم اون دنیا!» و این بار نه از روی شیطنت که از عصبانیتی که درچشمانش میغلطید، خنده تلخی کرد و باز میخواست دل مرا آرام کند که با نگاه مهربانش به وجودم آرامشی دلنشین بخشید و با متانتی مؤمنانه پاسخ داد:« الهه جان! خیالت راحت باشه! تا اونجایی که از دستم برمیاد یه کاری میکنم که نوریه چیزی نفهمه! تو فقط آروم باش و به هیچی فکر نکن!» و بعد در آیینه چشمانش،تصویر ندیده حوریه درخشید که صورتش به لبخندی شیرین گشوده شد و با احساسی عمیق، اوج محبت پدرانهاش را به نمایش گذاشت:« تو فقط به حوریه فکر کن!» ساعتی میشد که تکیه به دیوار سیمانی و رنگ آمیزی شده مدرسه، در حاشیه خیابان به انتظار عبدالله ایستاده بودم. دقایقی از زنگ تعطیلی مدرسه گذشته و همه دانش آموزان خارج شده بودند و هنوز عبدالله نیامده بود. حدس میزدم که امروز جلسه معلمان مدرسه با مدیر برگزار شده و نمیدانستم باید چقدر اینجا منتظرش بمانم. هوا طوفانی شده و باد سردی به تنم تازیانه می نسبتا زد تا نشانم دهد که روزهای نخست بهمن ماه در بندرعباس، چندان هم بهاری نیست. فضای شهر از گرد و غبار تیره شده و علیه سیاه و سنگینی از ابر آسمان را گرفته بود. با چادرم مقابل بینی و دهانم را گرفته بودم تا کمتر خاک بخورم و مدام کمرم را به دیوار فشار میدادم تا دردش آرام بگیرد. چند بار موبایلم را به دست گرفتم تا با عبدالله تماس بگیرم و باز دلم نیامد مزاحم کارش شوم که بالخره با کیفی که به دوشش انداخته و پوشه ای که در دستش بود، از مدرسه بیرون آمد.. @rahpouyan_nasle_panjom

💠🔅💠💠💠 🔅▪️ 💠 ما اگر چیزی ببخشیم، دیگر پس نمی گیریم! ▪️ #شهادت_امام_صادق_علیه_السلام @rahpouyan_nasle_panjom @rahpouyan_school

🌀#رمان ❤️#جان_شیعه_اهل_سنت ✳️#قسمت169 مقابل صورتم پایین آوردم و گفتم:« میخواستم باهات حرف بزنم.» پوشه آبی رنگ را زیر بغلش گرفت و همانطور که سوئیچ اتومبیل را از جیب شلوارش درمی آورد، جواب می داد:« خوب زنگ می زدی بیام خونه.» و اشاره کرد تا به سمت اتومبیلش که چند متر آن طرفتر پارک شده بود، برویم و پرسید:« حالا چی شده که اومدی اینجا منو ببینی؟» یک دست به کمرم گرفته و با دست دیگرم مراقب پایین چادرم بودم تا کمتر در وزش شدید باد تکان بخورد و همچنانکه با قدمهای سنگینم به دنبالش میرفتم، پاسخ دادم:« چیزی نشده، دلم برات تنگ شده بود.» ولی در سر و صدای خزیدن باد حرفم را به درستی نشنید که جوابی نداد و در عوض در ماشین را باز کرد تا سوار شوم. در سکوت اتومبیل که فرو رفتیم، دستی به موهایش که حسابی به هم ریخته بود،کشید و باز پرسید:« چیزی شده الهه جان؟» و من با گفتن«نه.» سرم را پایین انداختم که نمیدانستم چه بگویم و از کجای قصه شروع کنم. به نیم رخ صورتم خیره شد و این بار با نگرانی پرسید:« چی شده الهه؟» سرم را بالا آوردم، لبخندی زدم و باصدایی آرام پاسخ دادم:« چیزی نشده، اومده بودم باهات درد دل کنم، همین!» و شاید اثر درد و ناخوشی را در صورت رنگ پریدهام میدید که با ناراحتی اعتراض کرد:« یه زنگ میزدی من می اومدم خونه با هم حرف میزدیم. بیخودی برای چی اینهمه راه اومدی تا اینجا؟» و من بلافاصله پاسخ دادم:« نمیخواستم نوریه چیزی متوجه شه. میخواستم یه جا تنهایی باهات حرف بزنم.» و فهمید دردهای دلم از کجا آب میخورد که نفس بلندی کشید و پرسید:« خیلی تو اون خونه عذاب میکشی؟» ومن جوابی ندادم که سکوتم به اندازه کافی بوی غم میداد تا خودش جواب سؤالش خیلی سخته! فکر کنم اگه همون روز اول مثل من از اون خونه دل ک را بدهد:« رفته بودی، راحتتر بودی!» و بعد مستقیم نگاهم کرد و پرسید:« مجیدحتما هم خیلی اذیت میشه، مگه نه؟» و دل آرام و قلب صبور مجید در سینه ام به تپش افتاد تا لبخندی به صورتم نشسته و با آرامش پاسخ دهم:« مجید خیلی اذیت میشه، ولی اصلاً به روی خودش نمیاره. اون فقط نگران حال منه!» دستش را که برای روشن کردن اتومبیل به سمت سوئیچ برده بود، عقب کشید و به سمتم چرخید تا با تمام وجود به درد دلم گوش کند که بغض کردم وگفتم:« عبدالله! @rahpouyan_nasle_panjom

🎭نسل پنجم برگزار می کند : کلاس های تابستانه ◀️ #تئاتر 👌 با حضور مربی مجرب 🔶مهلت ثبت نام : جمعه - ٢٢ تیر #تابستان_٩٧ @rahpouyan_nasle_panjom

📸 نسل پنجم برگزار می کند : کلاس های تابستانه ◀️ #عکاسی ✅ آموزش مقدماتی و حرفه ای 🔶مهلت ثبت نام : جمعه - ٢٢ تیر #تابستان_٩٧ @rahpouyan_nasle_panjom

💻🎞 نسل پنجم برگزار می کند : کلاس های تابستانه ⬇️ #فتوشاپ و #کلیپ_سازی 👌 آموزش به صورت کاملا کاربردی 🔶مهلت ثبت نام : جمعه - ٢٢ تیر #تابستان_٩٧ @rahpouyan_nasle_panjom

🛍🖼💌 👜 💟 نسل پنجم برگزار می کند : کلاس های تابستانه ⬇️ #کلاس_های_هنری 🔶مهلت ثبت نام : جمعه - ٢٢ تیر #تابستان_٩٧ @rahpouyan_nasle_panjom

🌀#رمان ❤️#جان_شیعه_اهل_سنت ✳️#قسمت170 دیگه هیچی سر جاش نیس! بابا دیگه بابای ما نیس! همه زندگیاش شده نوریه!» و هر چند میترسیدم اسرار آن شب را از خانه بیرون بیاورم ولی دیگر نتوانستم عقده های مانده دردلم را پنهان کنم که با غصه ادامه دادم:« بابا حتی کلید خونه رو داده دست برادرهای نوریه! همین چند شب پیش، مجید شیفت بود، بابا و نوریه هم خونه نبودن که برادرهای نوریه خودشون در رو باز کردن و اومدن تو خونه.» نگاه متعجب عبدالله به صورتم خیره ماند و حیرت زده پرسید:« بابا کلید خونه رو داده دست اونا؟!!!» و این تازه اول قصه بود که اشک نشسته در چشمانم را با سرانگشتم پاک کردم و با غیظی که در صدایم پیدا بود، جواب دادم:« کلید که چیزی نیس، بابا همه زندگیاش رو داده دست نوریه و خونوادهاش! همون شب اونا نفهمیدن که من تو خونه ام و بلند بلند با خودشون حرف میزدن...» از یادآوری لحظات شوم آن شب، باز قلبم آتش گرفت و با گریه ادامه دادم:« عبدالله! نمیدونی درمورد بابا چجوری حرف میزدن! نمیدونی چقدر به بابا بد و بیراه میگفتن و مسخرهاش میکردن که اختیار همه زندگی اش رو داده به اونا!» صورت سبزه عبدالله از شدت عصبانیت کبود شده و فقط نگاهم میکرد که از تأسف زندگی بر باد رفته پدرم، سری جنباندم و گفتم:« عبدالله! نوریه گزارش همه ما رو بهِ برادرهاش میده! نوریه تو اون خونه داره جاسوسی می ما خبرکنه! اونا از همه چیزدارن! برادرهاش براش کتابهای تبلیغ وهابیت میارن و اونم میاره میده به من تا بخونم و به شماها هم بدم. عبدالله! من نمیدونم چه نقشهای دارن...» دستش را روی فرمان گذاشته و میدیدم رویه چرم فرمان اتومبیل زیر فشار غیظ و غضب انگشتانش چروک شده که بغضم را فرو خوردم و گفتم:« عبدالله! نوریه و خونوادهاش همه زندگی بابا رو از چنگش درمیارن!» که به سمتم صورت چرخاند:« میگی چی کار کنم؟!!! فکر میکنی من نمی فهمم چه بلایی داره سر بابا میاد؟!!!» سپس به عمق چشمان غمزده و نمناکم خیره شد وبا مهربانی برادرانهاش، عذر فریادش خواست:« الهه جان!قربونت برم! میگی من چی کار کنم؟ اون روزی که پای این دختره وسط نبود، بابا حاضر نشد به حرف ما گوش کنه و بخاطر یه برگه سند سرمایه گذاری، همه محصول خرما رو به اینا پیش فروش کرد! چه برسه به حالا که نوریه هم اومده تو زندگیش!» @rahpouyan_nasle_panjom

🌀#رمان ❤️#جان_شیعه_اهل_سنت ✳️#قسمت171 نوریه، آخرتش رو به باد داد، دیگه چه برسه به دنیا! چند روز پیش رفته بودم نخلستون یه سری بهش بزنم. اصلاً انگار یه آدم دیگه شده بود! یکسره به شیعهفحش میداد و دعا میکرد زودتر حکومت سوریه سقوط کنه! اصلاً نمیفهمیدم چی میگه! بهش گفتم آخه چرا میخوای حکومت سوریه سقوط کنه؟ گفتم مگه غیر از اینه که حکومت سوریه حداقل جلو اسرائیل مقاومت میکنه، پس چرا دعا میکنی سقوط کنه؟ میگفت اگه حکومت سوریه سقوط کنه، بعدش حکومت عراق هم سقوط می کنه، بعدش نوبت ایرانه که حکومتش سقوط کنه و شیعه نابود بشه! میگفت باید هر کاری میتونیم بکنیم تا هر چه زودتر برادرهای مجاهدمون تو سوریه به حکومت برسن!!! سپس پوزخندی زد و با تحّیری که از اعتقادات پدر در ذهنش نمیگنجید،رو به من کرد:« الهه! فکر کن! بابا حاضره حکومت کشور خودش سقوط کنه تا مثلا نسل شیعه از بین بره! اونوقت به این تروریست هایی که به دستور آمریکا اسرائیلدارن تو سوریه آدم می کشن، میگه برادر مجاهد!!!!» و برای من که هر روز شاهد توهین پدر و نوریه به شیعیان بودم و بارها حکم حالا بودن خونه شیعه را از زبان نوریه شنیده بودم، دیگر سخنان عبدالله جای تعجب نداشت که همه را باورکرده و همین بود که چهارچوب بدنم برای زندگی و شوهر شیعه ام میلرزید. دیگر گوشم به گالیه های عبدالله نبود و نه تنها قلب خودم که تمام وجود دخترم از وحشت عفریته ای که در خانه مان کرده بود، میلرزید که سرم را کج کردم و نهایت پریشانی ام را برای برادرم به زبان آوردم:« عبدالله! من خیلی میترسم، من از نوریه خیلی میترسم! میترسم یه روز بفهمه مجید شیعه اس، اونوقت سر بابا چه بلایی میاره؟» وحالا نوبت عبدالله بود که در پاسخ دلشوره های افتاده به جانم،همان حرفهای مجید را بزند: « الهه! من نمیفهمم تو برای چی تو اون خونه موندی؟ چراانقدر خودت و مجید رو اذیت میکنی؟ ممکنه مجید به روی خودش نیاره، ولی مطمئن باش که خیلی عذاب میکشه و فقط به خاطر تو داره تحمل میکنه! خودت هم که داری بیشتر از اون زجر میکشی، پس چرا خودت رو تو اون خونه اسیر کردی؟» که سرم را پایین انداختم و همانطور که گوشه چادرم را با سرانگشتان غمگینم تا میزدم، زیر لب پاسخ دادم:« عبدالله! من از بچگی تو اون خونه بزرگ شدم! بخدا دلم نمیاد یه روز از اون خونه جدا شم! هر جای اون خونه رو که نگاه میکنم یاد مامان میافتم...» و من دیگر نه تنها به خاطر خاطرات مادرم که نمیخواستم خانه و زندگی خانوادگیمان را دو دسته به نوریه تقدیم کنم که سرم را بالا آوردم... @rahpouyan_nasle_panjom

🏇🏕🏔🌌🔭🚡👩🚀 💠 اردوی دوروزه در مجموعه #پولادکف 🔅 کارتینگ 🔅 اسب سواری 🔅 تلکابین 🔅 رصد آسمان شب 🔅 و... 🔸ثبت نام به صورت غیر حضوری #گردان_نسل_پنجم @rahpouyan_nasle_panjom

👌 #روز_عفاف_حجاب مژده عارف جلیل القدر به بانوان @rahpouyan

🌀#رمان ❤️#جان_شیعه_اهل_سنت ✳️#قسمت172 بالا آوردم و قاطعانه ادامه دادم: «نوریه از خدا می خواد که منم از اونجا برم تا برای ِخودش پادشاهی کنه!!!" عبدالله به میان حرفم آمدوهشدار داد: ا "شتباه می کنی الهه! تو فقط داری خودت رو عذاب میدی! اگه نوریه زیر پای بابا بشینه تا یه کاری بکنه، دیگه احدی حریفش نمیشه!» سپس اتومبیل را روشن کرد و همان طور که با احتیاط از پارک بیرون می آمد، سری جنباند و با لحنی افسرده ادامه داد: «اون خونه زمانی خوب بود که مامان زنده بود و هر روز همه‌مون دور هم جمع می شدیم. نه حالا که ابراهیم و محمد دو ماهه پاشون رو اونجا نذاشتن و من اصلا پام پیش نمیره که بیام. بابا هم که اصلاً یادی ازما نمیکنه. اینم از حال و روز تو!» و همین جملات تلخ، آنچنان طعم غم را در مذاق جانم ته نشین کرد که تا مقابل خانه دیگر کلامی حرف نزدم. گرد و خاک های نسبتا درشت رگبار و باران، شیشه ماشین را حسابی گِل کرده بود و من که دیگر کمرم از نشستن روی صندلی ماشین خشک شده بود، دعا می کردم زودتر به خانه برسیم. مقابل خانه که رسیدیم، باز طاقت نیاوردم آخرین تلاشم را نکنم که به صورتش چشم دوختم و خواهش که نه، التماسش کردم: «عبدالله! من این همه راه رو تا مدرسه اومدم تا کمکم کنی که نذاریم بابا تو این چاه بیفته!» و او آنقدر از بازگشت پدر ناامید بود که با لحن سرد وخشکش آب پاکی راروی دستم ریخت: «الهه! من هیچ وقت حریف بابا نمی شدم، برای همین از همون اول راهم رو جدا کردم و مثل محمد و ابراهیم نرفتم پیش بابا کار کنم. حالا هم میدونم که ما هر کاری کنیم، هیچ فایده ای نداره! بابا حاضره همه زندگیش رو بده، ولی نوریه رو از دست نده! پس تو هم بیخودی خودت رو اذیت نکن!» و بعد مثل این که چیزی به خاطرش رسیده باشد، با مهربانی نگاهم کرد و گفت: «راستی الهه! یه چیزی برات گرفته بودم و می خواستم برات بیارم، ولی حالا تا اینجایی خودت بردار، گذاشتم تو داشبورد.» از اینکه برادرم برایم هدیه ای خریده، در اوج ناراحتی،باذوق داشبورد را باز کردم که یک پیراهن کودکانه قرمز و پُرچین نوزادی، مقابل چشمانم ظاهر شد. پیراهن را که به چوب لباسی پلاستیکی کوچکی آویخته و داخل پاکت کوچکی قرار داشت، از داشبورد بیرون آوردم که عبدالله با خنده ای که صورتش را پُر کرده بود، ادامه داد... @rahpouyan_nasle_panjom

🌸🔹🔹 🔹 ‌دخترها که بخندند، بی شک بهار در زیباترین حالت رخ می دهد... صورتی هایی که دنیایشان از سیاهی خالیست. دختر ها اگر با هم باشند یک ارتشند نه با لباس های ارتشی با لباس های رنگی و گل گلی که همه را حریف می شوند. روزتون مبارک #قشنگیای_زندگی💝 @rahpouyan_nasle_panjom

💟از عشق برادر، به عشق خواهر رسیده ام... لقب «معصومه» را امام رضا (ع) به خواهر عطا کرد وآن حضرت فرمود: "هركس معصومه را در قم زیارت كند،مانند كسى است كه مرا زیارت كرده است. " #میلاد_حضرت_معصومه_سلام_الله_علیها @rahpouyan_nasle_panjom

🔷🔹به لطافت سُندس🔹🔷 🎊🎉 ویژه برنامه میلاد حضرت معصومه (س) و جشن #روز_دختر ❤️ 🌀 سخنران : #حجت_الاسلام_سید_محمد_انجوی_نژاد 🔆 با حضور خادمین #حرم_مطهر_رضوی ⚡️ کاری از واحد دانشجویی و گردان نسل پنجم کانون رهپویان وصال ⚜مکان : خیابان فرزدقی، پشت باغ جنت، انتهای خیابان، تالار همایش های حوزه هنری ⚜زمان: دوشنبه ۲۵ تیر ماه ساعت ۱۸ الی ۲۰ ( لطفا جهت تحویل تبرکی های حرم مطهر رضوی از ساعت ۱۷:۳۰ در سالن حضور داشته باشید) @rahpouyan

روایت داریم فردوسی داشته تو تهران قدم میزده ... یه دختره میبینتش، میشناستش میگه: فلدوسی جونم شاعلم اینجا چیتال میتونی قلبونت بلم😍 فردوسی با کمی مکث و نهایت تاسف و تاثر می فرماید: بسی رنج بردم در این سال سی دختران آمدند و گند زدند به این فارسی 😂😂😂😂 #روز_دختر @rahpouyan_nasle_panjom

🏇🏕🏔🌌🔭🚡👩🚀 💢 از دانشجویان نیز دعوت به عمل می آید 💢 🔴 ظرفیت محدود 💠 اردوی دوروزه در مجموعه #پولادکف 🔅 کارتینگ 🔅 اسب سواری 🔅 تلکابین 🔅 رصد آسمان شب 🔅 و... 🔶 #مهلت_ثبت_نام : امشب ساعت ٢١ #گردان_نسل_پنجم @rahpouyan_nasle_panjom

🌀#رمان ❤️#جان_شیعه_اهل_سنت ✳️#قسمت173 "مجید گفت بچه تون دختره، رسید، گفتم یه چیزی براش خریده باشم!" با نگاه خواهرانه ام از محبت برادرانه اش تشکر کردم و خواستم پیاده شوم که نگاهم کرد و گفت: "الهه جان! هر وقت دلت گرفت، خبرم کن، بیام پیشت! به مجید هم سلام برسون!" و با خداحافظی ُپر ِمهر و محبتی، دنده عقب حرکت کرد و از کوچه خارجشد و من خسته از تلاش بیهوده ای که کرده بودم بلکه پدرم را از قید اسارت نوریه آزاد کنم، به خانه رفتم. ساعت هنوز به هشت شب نرسیده بود که مجید از پالایشگاه برگشت. موهای مشکی اش از وزش شدید باد به هم ریخته و کاپشن نازک سورمه ای رنگش بر اثر بارش باران و خاک پیچیده در هوا، از لکه های ِگل ُپر شده بود و با همه خستگی، بازبه رویم می خندید. پاکت میوه های تازه و هوس انگیزی را که خریده بود، کنار آشپزخانه روی زمین گذاشت و با کلام گرم و دلچسبش حالم را پرسید که تازه متوجه شدم در جیب کاپشنش، شاخه گلی را پنهان کرده است. دستانش درگیر پاکت های میوه بود و به ناچار شاخه گل را در جیبش گذاشته و تنها سرخی گل از لب جیبش پیدا بود. شاخه گل محمدی را از جیبش بیرون آورد، با سر انگشتش قطرات باران را از روی گلبرگ های سرخ و لطیفش خشک کرد و در برابر چشمان منتظر و نگاه مشتاقم، گل را به دستم داد که خندیدم و با شیرین زبانی تشکر کردم: "تو خودت گلی مجید! چرا زحمت کشیدی؟" از لحن ُپر شیر و شکرم، با صدای بلند خندید و او خم شیطنت کرد: "اونم چه گلی..گل خرزهره!" و باز صدای خنده شاد و شیرینش در فضای خانه پیچید تا بار دیگر باور کنم خدا چه همسر نازنینی نصیبم کرده که همین حس حضورش کافی بود تا نقش غم از وجودم محو شده و بار دیگر سرسرای دلم از شور و شوق زندگی لبریز شود.پرده اتاق خواب را کنار زده و پنجره را گشوده بودم تا نسیم عصرگاهی شنبه سوم اسفند ماه سال 1392 ،با رایحه مطبوع و دلچسبش، فضای خانه را معطر کرده و دلم را به ترانه تنگ غروب پرندگان خوش کند. هر چند امروز هم حال خوبی نداشتم و سر درد و کمر درد، احساس هر روز و شبم شده بود، ولی لذت مادر شدن ارزش بیش از اینها را داشت که هنوز روی ماه حوریه را ندیده، برایش جان می دادم. @rahpouyan_nasle_panjom