#واکسن #قسمت_دوم ❌دروغی به نام واکسن به شهادت سازمان جهانی بهداشت ❇️آمار نشان می دهد واکسن ها نقشی در ریشه کن شدن بیماری ها نداشته اند!!!📛 ✅انتشار بلامانع                            🍃مجموعه بهشت🍃                    💎 @shahmoraditebyan 💎

⚠️نماز 💠کسانی را دیدم که در آتش سیاه می سوختند💠 نمازهای دو رکعتی به نیت شهدا که باعث نجاتم شد❕ #قسمت_دوم @alemam_almontazer

💢ماجرای واقعی #عروج_تا_عرش ِ #علیرضا_بنده‌خدا✨ برای دومین بار؛ #قسمت_دوم 🔹در لقمان دوله زمان زیادی تو راه رو روی برانکارد چرخدار ماندم ، به خودم نگاه میکردم . خواهرم ماشین من رو رونده بود و آمدند بیمارستان و من مثلا راهنمایی میکردم که کجا هستم ، ولی اونها به سمت پارکینگ داخلی رفتند ، من داد میزدم ؛ اینجا هستم . ولی نمی شنیدند! بالاخره پرسیدند و یک نفر گفت؛ احتمالاً اورژانس باشه ، اونجا برید . آنها آمدند و جسم بی روح من رو پیدا کردند . داد و بیداد مادرم باعث شد بعد از شاید یکساعت دکتر اومد و معاینه کرد و نوشت و گریه بلند شد و نامه ایی رو امضا کردند و ۷۵ هزار تومن واریز کردند و من رو آمبولانس برد بهشت زهرا. خانواده و فامیل رو هرکسی به چند نفر خبرداد و آمدند بهشت زهرا . کار خرید و کارهای اداری انجام شد ، و دیدم دارن بحث می کنند . کارمند اداری میگفت ؛ بعد از ساعت ۵ یا همان ۱۷ دفن نداریم ، و باید فردا برای بقیه کارها بیائید . الان دیگه کارمندان و ملا و نوحه خوان و و و نیست. من رو داده بودن سردخونه ، و گفته بودند صبح ۸ اینجا باشید. دیگه قبول کرده بودم که مُردم. حالت نور عجیبی که وصفش سخته، به من نزدیک شد تا اینکه جایی رو دیگه ندیدم، نمیدونم چقدر طول کشید ، ولی حس میکردم دارم به انتهای یک تونل نوری نزدیک میشم ، در اصل داشتم داخل همان نور سفید که از دور آمد و من رو دربر گرفت حرکت میکردم ، انتهای تونل حس کردم دارم بجای پرواز و معلق بودن در هوا ، با دوپای خودم حرکت میکنم ، اولش خودم تنها بودم ولی بعدش تعداد زیادی رو در مسیر بیابان مانند دیدم با من حرکت میکنند، بعضی‌ها در دستشون بنظر میومد یک تکه کاغذ دارند ، ولی من در دستم هیچی نداشتم. حس عجیبی داشتم فکر میکردم همه چیز را می‌دانم. حس میکردم این مسیری که میروم درست هست . در طی مسیر کم کم تعدادمون زیاد شد ، انتهای مسیر به یک دریا رسیدیم که آب تیره داشت ، و چند کشتی ، و تعدادی موجودات عجیب و بزرگتر از ما که سر مردم رو می‌گرفتند و به پیشانی آنها نگاه می‌کردند و اجازه ورود به کشتی را میدادند . نوبت به من رسید و نگاه کرد و گفت ؛ برگرد . گفتم ؛ کجا ؟ من هم میخوام با اینها بروم. گفت ؛ برگرد. کنار ایستادم و تماشا کردم. چهره خشن و جدی داشتند ، و به سولات من جواب نمیدادند ، و فقط با دستشان مانع من میشدند . در حالت عادی که باهاشون حرف میزدم ، باید به بالا نگاه میکردم. حدوداً یک یا یک و نیم متر از من بلندتر بودند و بدن حجیم و عضلانی داشتند. یکی دستش را گذاشت پشت سرم و به چهره من نگریست و با دستش من را کنار زد . حس کردم دستش به بزرگی کل سینه من هست. اما خشونت یا برخورد تند نکرد و گفت ؛ تو نمیتونی بری ، برگرد. فکر کردم شاید در اول مسیر راه را اشتباه آمدم. از آنها خشونتی ندیدم ، مدام سوال میکردم و جلو میرفتم و با دستهای بزرگش من را به عقب میراند ، نهایت طول دستانش یک و نیم متر بود ، ولی وقتی من رو عقب یا کنار میکشید ، حس میکردم چندین متر عقب رفتم. بعضی از مردم چهره های عجیب داشتند و اگر دقت میکردیم می‌دیدیم که مانند خوک و سگ و میمون و حیوانات دیگر هستند ، از سایه کنارم پرسیدم؛ اینها چرا این شکلی هستند ؟ باز هم جواب نداد ، نگران بودم . دنبال چیزی میگشتم تا ببینم خودم چه شکلی هستم که ، دالانی لوله ایی از نور رنگارنگ باز شد و من در آن سقوط کردم. ✍️ علیرضا.🕊️🥀 ادامه دارد... @Oroojvaagahi

💢ماجرای واقعی #عروج_تا_عرش ِ #علیرضا_بنده‌خدا✨ برای دومین بار؛ #قسمت_دوم 🔹در لقمان دوله زمان زیادی تو راه رو روی برانکارد چرخدار ماندم ، به خودم نگاه میکردم . خواهرم ماشین من رو رونده بود و آمدند بیمارستان و من مثلا راهنمایی میکردم که کجا هستم ، ولی اونها به سمت پارکینگ داخلی رفتند ، من داد میزدم ؛ اینجا هستم . ولی نمی شنیدند! بالاخره پرسیدند و یک نفر گفت؛ احتمالاً اورژانس باشه ، اونجا برید . آنها آمدند و جسم بی روح من رو پیدا کردند . داد و بیداد مادرم باعث شد بعد از شاید یکساعت دکتر اومد و معاینه کرد و نوشت و گریه بلند شد و نامه ایی رو امضا کردند و ۷۵ هزار تومن واریز کردند و من رو آمبولانس برد بهشت زهرا. خانواده و فامیل رو هرکسی به چند نفر خبرداد و آمدند بهشت زهرا . کار خرید و کارهای اداری انجام شد ، و دیدم دارن بحث می کنند . کارمند اداری میگفت ؛ بعد از ساعت ۵ یا همان ۱۷ دفن نداریم ، و باید فردا برای بقیه کارها بیائید . الان دیگه کارمندان و ملا و نوحه خوان و و و نیست. من رو داده بودن سردخونه ، و گفته بودند صبح ۸ اینجا باشید. دیگه قبول کرده بودم که مُردم. حالت نور عجیبی که وصفش سخته، به من نزدیک شد تا اینکه جایی رو دیگه ندیدم، نمیدونم چقدر طول کشید ، ولی حس میکردم دارم به انتهای یک تونل نوری نزدیک میشم ، در اصل داشتم داخل همان نور سفید که از دور آمد و من رو دربر گرفت حرکت میکردم ، انتهای تونل حس کردم دارم بجای پرواز و معلق بودن در هوا ، با دوپای خودم حرکت میکنم ، اولش خودم تنها بودم ولی بعدش تعداد زیادی رو در مسیر بیابان مانند دیدم با من حرکت میکنند، بعضی‌ها در دستشون بنظر میومد یک تکه کاغذ دارند ، ولی من در دستم هیچی نداشتم. حس عجیبی داشتم فکر میکردم همه چیز را می‌دانم. حس میکردم این مسیری که میروم درست هست . در طی مسیر کم کم تعدادمون زیاد شد ، انتهای مسیر به یک دریا رسیدیم که آب تیره داشت ، و چند کشتی ، و تعدادی موجودات عجیب و بزرگتر از ما که سر مردم رو می‌گرفتند و به پیشانی آنها نگاه می‌کردند و اجازه ورود به کشتی را میدادند . نوبت به من رسید و نگاه کرد و گفت ؛ برگرد . گفتم ؛ کجا ؟ من هم میخوام با اینها بروم. گفت ؛ برگرد. کنار ایستادم و تماشا کردم. چهره خشن و جدی داشتند ، و به سولات من جواب نمیدادند ، و فقط با دستشان مانع من میشدند . در حالت عادی که باهاشون حرف میزدم ، باید به بالا نگاه میکردم. حدوداً یک یا یک و نیم متر از من بلندتر بودند و بدن حجیم و عضلانی داشتند. یکی دستش را گذاشت پشت سرم و به چهره من نگریست و با دستش من را کنار زد . حس کردم دستش به بزرگی کل سینه من هست. اما خشونت یا برخورد تند نکرد و گفت ؛ تو نمیتونی بری ، برگرد. فکر کردم شاید در اول مسیر راه را اشتباه آمدم. از آنها خشونتی ندیدم ، مدام سوال میکردم و جلو میرفتم و با دستهای بزرگش من را به عقب میراند ، نهایت طول دستانش یک و نیم متر بود ، ولی وقتی من رو عقب یا کنار میکشید ، حس میکردم چندین متر عقب رفتم. بعضی از مردم چهره های عجیب داشتند و اگر دقت میکردیم می‌دیدیم که مانند خوک و سگ و میمون و حیوانات دیگر هستند ، از سایه کنارم پرسیدم؛ اینها چرا این شکلی هستند ؟ باز هم جواب نداد ، نگران بودم . دنبال چیزی میگشتم تا ببینم خودم چه شکلی هستم که ، دالانی لوله ایی از نور رنگارنگ باز شد و من در آن سقوط کردم. ✍️ علیرضا.🕊️🥀 ادامه دارد... @Oroojvaagahi