🦋🕯🦋🕯🦋🕯 🕯🦋🕯🦋🕯 🦋🕯🦋🕯 🕯🦋🕯 🦋🕯 🕯 #پارت_484 #رمان_حامی آهی کشید و ادامه داد. - می گن خدا هر چقدر بنده‌ش رو بیشتر دوست داشته باشه بیشتر آزمایشش می کنه. اگه تو سختی و تنگنایی بدون خدا داره نگاهت می کنه. دوست داره صداش کنی. دوست داره ازش کمک بخوای. دوست داره بفهمی جز اون هیچ کس رو نداری. و خودشم توی قرآنش گفته بعد از هر سختی اسونیه. حرف خدا حقه. پس دلت روشن باشه. تو تلاشت رو کردی آرامش. از اینجا به بعد رو دیگه بسپار به خدا. بالاخره ورق بر می گرده، بالاخره دست کمیل واسه همه رو می شه. بچسب به زندگیت. یه مدت واسه خودت باش. امیدت رو هم از دست نده. چیزی که باید اتفاق بیفته میفته. خدا به موقع یه جوری راهو واست باز می کنه که اصلا نمی فهمی چی شد. وقتی الان گره به کارت افتاده بدون یه حکمتی هست. الان جایی هستی که واقعا کاری از دستت بر نمیاد. آرام تر شده بودم. خیلی آرام تر. اما با شنیدن جمله ی آخرش، پوزخندی زدم و فین فین کنان گفتم : یعنی من از پس کمیل بر نمیام؟ خیلی جدی گفت : نه آرامش بر نمیای. بر نمیای! اینکه تو خیلی قدر و توانمندی شکی درش نیست. اما تو این یه مورد واقعا نمی تونی کاری کنی. داره میگه برگه رو از بین برده می خوای چی کار کنی؟ ازش شکایت کنی؟ به چه جرمی؟ اصلا گیریم بگیرنش. فوق فوقش چند ماه می مونه اون تو. تازه با اون همه آدمی که اون داره خیالت راحت باشه که بیست و چهار ساعت هم اون تو نمی مونه. می خوای گروگان بگیریش؟ تهدیدش کنی؟ چی کارش می خوای کنی؟ خودش هم که گفت بیا همه جا رو بگرد. یعنی چی؟ یا واقعا اون برگه رو از بین برده یا جایی گذاشته که عقل جن هم بهش نمی رسه. بهت هم نمی گه اون تو چی نوشته بود. چون قطعا به ضررش تموم میشه. وگرنه اصلا دست به این کار نمی زد. این همه مدت پنهون کاری نمی کرد. حرف حق می زد. حرف حق هم جواب نداشت. پوفی کردم و دست به سینه به رو به رو خیره شدم. گریه ام هم بالاخره بند آمد.