🌹 #من_زنده_ام🌹 #قسمت_یازدهم مادرت پرسید یعنی چشماش نمیبینه؟ سیده زهرا گفت نه مش عزت از جنس پوست صورتشه دختر و پسر نداره، بعضی بچه ها با پرده به دنیا می آن پرده رو برداشتم و کنار گذاشتم. این نقاب، نقاب ،برکت ،شانس شفا امانت و ایمانه این رو نگهدار زیر بالشش هم که چاقو و قیچی بذاری جن ها ازش دور میشن. این نقاب برای نذر و حاجت و شفای بیمارا و نیازمندان است. هر کس نذر این بچه کرد به تیکه از این نقاب رو بهش بدید. دیگه همه چیز برایم روشن شده بود از همه ی خیالات و بافته هایم بیرون آمدم به مادرت گفتم اسمش را بگذار معصومه و نذر کن که کنیز حضرت معصومه باشه و امانت دست تو همین طور که بی بی، قصه ی دختر پرده رو را می گفت خواب از دور و برم دور می شد. با کنجکاوی از او پرسیدم بی بی حالا اون دختره کجاست؟ حالا اون نقاب کجاست؟ بی بی میخندید و میگفت حالا اون دختره کنار بی بیش دراز کشیده و دستهاش رو دور گردن بی بی حلقه زده تا خوابش بره اما خوابش نمیره نقابش هم پیش مادرش امانته قصه ی دختر پرده رو، قصه ی معصومه اولین قصه ی زندگی من بود. از یادم نمی رود هیچ وقت؛ اولین شبی که بی بی این قصه را برایم تعریف کرد خارش لثه های تهی شده از دندانهای شیری و جوانه ی دندانهای تازه روییده مرا آنقدر به خود مشغول کرد که نفهمیددم چگونه شب به صبح رسید. #بانوان_بهشتی #قرارگاه_منتظران #قطعه_ای_از_بهشت #صحن_حضرت_زهرا_(س) ━━━━⊱⊰━━━━ @gharargahemontazeran ┄┄┅┅•➰🍃🌸🍃➰•┅┅┄┄ 🧕 ┄┄┅┅•➰🍃🌸🍃➰•┅┄┄

🌹#من_زنده_ام🌹 #قسمت_دوازدهم شب به صبح رسید. صبح زود با صدای همبازیهای همیشگی ام؛ منیژه و زری از خواب بیدار میشدم زری با همه ی زیبایی اش لکنت زبان داشت و آبادانی ها طبق عادت به او لقب اضافه کرده و زری گنگو صدایش می زدند. علت انتخاب او به عنوان یک دوست زیبایی اش نبود بلکه همین لقب زشت بود. دوست داشتم زری باشد. دلم نمیخواست زری گنگو صدایش کنند. می خواستم همیشه کنارش باشم و مواظب باشم کسی مسخره اش نکند. زری عزیزم..... من و زری و منیژه همیشه با هم بودیم با دمپایی های لنگه به لنگه شلوارهای وصله دار و پیراهنهای گل باقالی و گیس های بافته شده، دست در دست هم میپریدیم توی کوچه و میخواندیم ما سه تا دختر خاله می رویم خونه ی خاله، می خوریم گوشت و جگر می زنیم به همدیگر ها پولو هاپو ها پولو هاپو اگر چه همه ی همسایه ها خاله و عمو بودند اما بعضی ها رهگذر کوچه های ما بودند. یکی از رهگذرهای دائمی ننه بندانداز بود. ننه بندانداز ماهی یک بار میآمد زنهای همسایه را توی یک اتاق دور هم جمع می کرد و آنها را صفا میداد و خوشگل می کرد. حجب و حیا آنقدر بین زنها زیاد بود که حتی نمیخواستند کسی بفهمد چه زمانی و چه کسی آنها را اصلاح می کند. من که دیگر ننه بندانداز را خوب شناخته بودم و می دانستم خبر آمدنش همه ی همسایه ها را خوشحال میکند به سرعت مادرم و بقیه ی همسایه ها را خبر می کردم. معمولاً در خانه ی ما جمع نمی شدند و می رفتند منزل خاله توران که اهل و عیالشان کمتر بود و مرد نداشتند اما یک روز که آقا سر کار بود و بچه ها همه بیرون بودند اتفاقی همه ی همسایه ها منزل ما جمع شدند و من شدم نگهبان تا کسی خبردار نشه داخل نیاد تا بفهمه که اینها چه می کنند. هر چند وقت یکبار تلاش میکردم از لای در چیزی ببینم و چیزی بفهمم اما هر بار که لای در را کمی باز میکردم صدای جیغ زنها و پودر سفیداب بود که به هوا می رفت. #بانوان_بهشتی #قرارگاه_منتظران #قطعه_ای_از_بهشت #صحن_حضرت_زهرا_(س) ━━━━⊱⊰━━━━ @gharargahemontazeran ┄┄┅┅•➰🍃🌸🍃➰•┅┅┄┄ 🧕 ┄┄┅┅•➰🍃🌸🍃➰•┅┄┄

🌹#من_زنده_ام 🌹 #قسمت_سیزدهم کمی که گذشت از پشت در ایستادن و نگهبانی دادن خسته شدم. کلید را در قفل چرخاندم و توی جیبم گذاشتم و رفتم سراغ بچه های کوچه مادرم که میخواست از کنجکاوی های من در امان باشد بدون هیچ اعتراضی فقط سفارش کرد همان دور و بر باشم هر گروه از بچه های توی کوچه به یک بازی مشغول بودند لی لی بازی هفت سنگ، بالابلندی و گوشواره طلا کمی آنطرف تر یک جوی بزرگ بود که به آن آب تندو می گفتیم. شرط بندی میکردیم که چه کسی می تواند از روی آب تندو (۱)بپرد! احمد می گفت: فقط خدا می تونه بپره صفر سیاه میگفت به جز خدا شاه هم می تونه بپره جعفر دماغ می گفت: جعفر دماغ به جای شاه می پره حالا دیگر نوبت پریدن بود علی گاوی جعفر دماغ، صفر سیاه و بهمن چول(۲) همگی پریدند. هر کس که میپرید یک پول سیاه می انداختند آن دست آب کمی آنطرف تر میخواستم یواشکی تمرین کنم که به خدا نزدیکم یا به شاه نمیخواستم پسرها متوجه تمرین کردنم بشوند. هی رفتم عقب و آمدم جلو و ایستادم ترس جرأت را از من می گرفت و دوباره بر می گشتم. زری خدیجه و منیژه و مهناز هم اضافه شده بودند. خدیجه و منیژه تماشاچی بودند و ما را تشویق میکردند بعضی وقت ها هو می کشیدند بعضی وقتها هورا. 🌱🌱🌱🌱🌱 ۱_جوی آبی که آب با فشار زیاد در آن جریان دارد. ۲_بهمن زشت و شلخته #بانوان_بهشتی #قرارگاه_منتظران #قطعه_ای_از_بهشت #صحن_حضرت_زهرا_(س) ━━━━⊱⊰━━━━ @gharargahemontazeran ┄┄┅┅•➰🍃🌸🍃➰•┅┅┄┄ 🧕 ┄┄┅┅•➰🍃🌸🍃➰•┅┄┄

🌹 #من_زنده_ام 🌹 #قسمت_چهاردهم توی همین صداها و بازی ها، صدای پسرها می آمد که میگفتند: پسرا شیرن مثل شمشیرن دخترا موشن مثل خرگوشن هیچ چیز نمی توانست بیشتر از این به من زور و قدرت بدهد. با سرعت شروع کردم به دویدن آب تند و به آن بزرگی برایم کوچک شده بود اما هر چه نزدیک تر میشدم بزرگ و بزرگ تر می شد. پاهای کودکانه ام قدرت پریدن نداشتند اما برای اینکه به صفر سیاه و جعفر دماغ که دخترها را مسخره میکردند ثابت کنم میتونم به جای پریدن به پرواز درآمدم و در همان حال صدای جلنگه ای به گوشم رسید که مرا به یاد مادرم و ننه بندانداز و در قفل شده انداخت سراسیمه برگشتم. وقتی به در خانه رسیدم مادرم و همسایه ها و ننه بندانداز هنوز بودند. به در اتاق که رسیدم محض دلخوشی جیب هایم را گشتم خیلی دلم میخواست کلید توی جیبم باشد اما جیبم خالی بود صدای مادرم را می شنیدم که با عصبانیت فریاد میزد مصی کجایی؟ اگه دستم بهت برسه در رو باز کن کجا رفته بودی؟ دو ساعته همه رو کاشتی ،اینجا مردم کار و زندگی دارن. نمی توانستم بگویم چه شده و کلید کجاست. بازی های شاهانه کار دستم داده بود. تنها چیزی که میتونستم به مادرم بگم این بود که بروم کلید را بیاورم. شتابان برگشتم سراغ کلید را از آب تند و گرفتم. دلم میخواست بلند بلند گریه کنم اما پسرها هنوز داشتند بازی می کردند. نمی خواستم جلوی آنها کم بیاورم من با بغضی که فرو می خوردم سعی می کردم خودم را آرام نشان دهم. دوباره برگشتم پشت در علاوه بر مادرم صدای همسایه ها هم درآمده بود. ننه بندانداز هم سخت نیازمند دست به آب شده بود. تنها چیزی که می به من کمک کند این بود که شروع کنم به بلند بلند گریه کردن با گریه و زاری گفتم کلید را گم کرده ام. #بانوان_بهشتی #قرارگاه_منتظران #قطعه_ای_از_بهشت #صحن_حضرت_زهرا_(س) ━━━━⊱⊰━━━━ @gharargahemontazeran ┄┄┅┅•➰🍃🌸🍃➰•┅┅┄┄ 🧕 ┄┄┅┅•➰🍃🌸🍃➰•┅┄┄

🌹#من_زنده_ام🌹 #قسمت_پانزدهم برگشتن بچه ها و مردهای خانه نزدیک شده بود. بالاخره مادرم راضی شد همسایه ها را خبر کنم. اول از همه شوهر صغری خانم که منقلی و شیره کش محل و دست و پا چلفتی بود آمد جلو و دسته ی در را تکان داد. مثل اینکه دست جادویی داشته باشد تعجب کرد که چرا در وا نمی شود. بی حال و مشنگ گفت: احتمالاً این در قفله همه زدند زیر خنده و گفتند کشف کردی اوسا؟ دمت گرم آقا خلیلی درست فهمیدی؛ در قفله، کلیدش هم گم شده. با شنیدن این حرف با عصبانیت صغری خانم را صدا زد و پرسید: اینجا اومدی چه کار؟ میخواست همانجا دادگاه تشکیل بده خدیجه و منیژه که مادرشان داخل اتاق بود شتابان به خانه رفتند و پدرشان را آوردند. شوهر سکینه زور بازوی خوبی داشت اما قفل خانه های شرکت نفتی با زور بازو هم باز نمی شد. اکبر آقا که قلدر محله بود و فقط از تکانهای سبیل پرپشتش میشد فهمید حرف میزند و اگر زیر لب چیزی میگفت شنیده نمی شد، به حرف آمده بود و میگفت حالا همه تون رفتین این تو چه کار؟ چرا در رو روی خودتون قفل کردین؟ وقتی میگن زنها به تخته کم دارن دروغ نمی گن. از پسربچه های کوچه گرفته تا مردهای بزرگ هر کسی یک چیزی توی این قفل فرو میکرد تا زبانه ی آن را عقب بکشد و کارگشا شود. بابای جعفر دماغ با چاقو، بابای علی کتل(۱) با پیچ گوشتی و بابای صفر سیاه با چنگال. اما تا آقا نیامد تلاش هیچ کس کارساز نبود. 🌱🌱🌱🌱🌱 ۱ _علی چاق #بانوان_بهشتی #قرارگاه_منتظران #قطعه_ای_از_بهشت #صحن_حضرت_زهرا_(س) ━━━━⊱⊰━━━━ @gharargahemontazeran ┄┄┅┅•➰🍃🌸🍃➰•┅┅┄┄ 🧕 ┄┄┅┅•➰🍃🌸🍃➰•┅┄┄

🌹#من_زنده_ام🌹 #قسمت_شانزدهم بالاخره به هر ضرب و زوری بود در برابر چشمان بیش از پنجاه تماشاچی در باز شد و زنهای همسایه که وقتی ننه بندانداز می‌آمد رو میگرفتند و مراقب بودند کسی آنها را سفید آب زده و خوشگل نبیند در منظر همه ی همسایه ها نمایان شدند. از آن روز به بعد زنهای همسایه از در خانه ی ما که رد می شدند بیشتر رو میگرفتند و پای ننه بندانداز از خانه ی ما بریده شد. بعد از آن دیگه، هر وقت ننه بندانداز را تو کوچه میدیدم توی باغچه قایم می شدم. باغچه ی حیاطمان پر از گل و گیاه بود هر کس به سلیقه ی خودش در باغچه ی حیاط خانه اش درخت میوه و گل و گیاه می کاشت تا شاید تیغ گرمای پنجاه درجه را قابل تحمل کند و سایه بانی در حیاط برای نشستن و عصرانه خوردن و خوابیدن شبانه فراهم کند آقا شیره ی این باغ را کشیده بود. از درخت انگور و انجیر و خرما و سیب و گلابی گرفته تا گل های رنگارنگ در این باغ کاشته بود هر لحظه در باغچه ی حیاطمان گلی در حال شکفتن بود و عطری سرمست کننده در فضای خانه ی کوچکمان می پیچید خورشید که به وسط آسمان میرسید گلهای ناز می شکفتند و گل های آفتاب گردان به او لبخند میزدند با رفتن خورشید گلهای شب بو و محبوبه ی شب تمام حیاط و خانه را معطر میکردند. همیشه لباس های کهنه ی من بر تن مترسکهایی بود که نگهبان گل ها و میوه ها بودند. باورم شده بود این مترسک ها خود من هستند که شبانه روز در باغچه مراقبم تا کسی گلها را نچیند یک روز بهاری که زیر سایه بان درخت انگور دور سفره ی صبحانه نشسته بودیم آقا برخلاف همیشه که می گفت: دختر گل نچین، گلها هم نفس و جون و زندگی دارن، صدا زد: مصی خانم برو یه دسته گل خوش عطر و بو بچین و بیار. احمد و علی آمدند کمک کنند اما آقا دعواشان کرد و گفت: شما بلد نیستین باغچه رو خراب میکنین #بانوان_بهشتی #قرارگاه_منتظران #قطعه_ای_از_بهشت #صحن_حضرت_زهرا_(س) ━━━━⊱⊰━━━━ @gharargahemontazeran ┄┄┅┅•➰🍃🌸🍃➰•┅┅┄┄ 🧕 ┄┄┅┅•➰🍃🌸🍃➰•┅┄┄

🌹#من_زنده_ام🌹 #قسمت_هفدهم چنان سرگرم گل چیدن شده بودم که وقتی دسته گلم را کامل کردم دیدم همه رفته اند و فهمیدم که گل نخود سیاه بوده و دور سفره جز شبنم های سیاه پالایشگاه(۱) که همیشه میهمان ما بودند کسی نیست. بیرون دویدم و دیدم احمد و علی و محمد و سلمان لباسهای عیدشان را پوشیده اند و با آقا عازم جایی هستند. همسایه رو به آقا کرد و گفت: مشدی عجله کن بچه ها منتظرند، به گرما نخوریم. دسته گلم را انداختم توی دامن مادرم و گریه کردم که مرا هم با خودشان ببرند اما این بار مثل همیشه نبود که آقا اول از همه مرا صدا میزد و راهم می انداخت و میگفت این دختر توجیبی باباشه. دعوام کرد و نهیبم زد. وقتی رفتم توی کوچه دیدم ماشین خبر کرده اند و همه ی پسرها را هم می خواهند ببرند صدای فریادم بالاتر رفت اما فایده ای نداشت. هیچ کس به من توجهی نداشت. تند و تند بچه ها را سوار کردند و بی اعتنا به دست و پا زدن من ماشین دیزلی را راه انداختند و رفتند. من هم از سر لج دو تا سنگ برداشتم و با همه ی بغضم به طرف شیشه ی ماشین پرتاب کردم. اگر چه دلم میخواست شیشه بشکند اما زورم نرسید. مادرم همه ی گل ها را دسته کرده بود و از راز و رمز گلها و عطر آنها برایم می گفت. اما من هر چند لحظه یکبار یاد بچه ها می افتادم و از مادرم می پرسیدم: اینها همه با هم کجا رفتند؟ 🌱🌱🌱🌱🌱 ۱ پیش از جنگ در فرایندهای قدیم پالایشگاه آبادان از سوختن اسید حاوی ترکیبات حلقوی سنگین کربنی در دیگهای بخار (بویلرها) دود غلیظی به وجود می آمد و در آسمان منتشر می شد به مرور بخشی از دود روی جداره درونی دودکشها رسوب میکرد که پس از جامد شدن به صورت دانه های ریز کربنی از جداره دودکش جدا شده و همرا با دود در آسمان شهر پراکنده می شد. این دانه های ریز کربنی که اصطلاحاً به آن دوده گفته میشد بر روی سطوح حیاط منازل و اماکن شهر می نشست و موجب آلودگی و مشکلات زیادی می شد. #بانوان_بهشتی #قرارگاه_منتظران #قطعه_ای_از_بهشت #صحن_حضرت_زهرا_(س) ━━━━⊱⊰━━━━ @gharargahemontazeran ┄┄┅┅•➰🍃🌸🍃➰•┅

🌹#من_زنده_ام🌹 #قسمت_هفدهم من هم دلم میخواست لباس عیدم را بپوشم و سوار شوم. از آنجا که خانه ی ما پر از پسر بود من و فاطمه اجازه نداشتیم دامن بپوشیم و همیشه لباسمان بلوز و شلوار بود مادرم برای اینکه مرا آرام کند اجازه داد بلوز و شلوار عیدم را بپوشم من هم لباسهایم را به سرعت پوشیدم و برای اینکه برگشتن آنها را زودتر از همه ببینم رفتم و کنار در چمباتمه زدم و چشم به راه دوختم. با شنیدن صدای هر ماشینی گردن می کشیدم تا برگشتن آنها را ببینم. پاهایم خسته شده بود ولی از ترس کثیف شدن شلوارم، جرأت نمی کردم روی زمین بنشینم پیش خودم فکر می کردم شاید بخواهند گروه گروه بچه ها را به میهمانی ببرند و مرا نوبت بعد میبرند. برای همین با عجله به سمت خانه ی زری دویدم او هم عیدش را پوشیده بود. خوشحال شدم و پیش خودم گفتم چه خوب همه با هم می رویم. آبجی فاطمه دسته گلی را که چیده و به گوشه ای پرتاب کرده بودم به دستم داد. مادرم گفت: هر وقت ماشین رو دیدی و بچه ها اومدن به جای اون سنگی که دنبالشون انداختی با گل به استقبالشون برو. زمان و مکان کش می آمدند چندین بار تا سر خیابان رفتم و برگشتم. مادرم را کلافه کرده بودم بس که از او می پرسیدم: پس چرا نرسیدن؟ بالاخره انتظار سرآمد و ماشین و آقا و پدر زری و پدرهای دیگر و بچه ها آمدند. به قدری خوشحال شده بودم که فراموش کردم دسته گلم را با خودم ببرم پیش از آنکه فرصت پیاده شدن به آنها بدهم با عجله تلاش کردم سوار ماشین شوم اما چهره ی همه ی بچه ها در هم رفته و چشم ها قرمز و خیس بود علی که از همه کوچک تر بود و بیشتر از دو سال نداشت توی بغل آقا بود و از گریه ی زیاد هق هق میزد از سوار شدن به ماشین صرف نظر کردم و عقب عقب رفتم تا سواره ها پیاده شوند. راننده یکی یکی بچه ها را بغل میکرد و پایین میگذاشت اما همه ی بچه ها شلوارهای عیدشان توی دستشان بود و به جای آن دامن قرمز پوشیده بوند. #بانوان_بهشتی #قرارگاه_منتظران #قطعه_ای_از_بهشت #صحن_حضرت_زهرا_(س) ━━━━⊱⊰━━━━ @gharargahemontazeran ┄┄┅┅•➰🍃🌸🍃➰•┅┅┄┄ 🧕 ┄┄┅┅•➰🍃🌸🍃➰•┅┄┄

🌹#من_زنده_ام🌹 #قسمت_هجدهم من و احمد و علی یک سال تحصیلی با هم فاصله داشتیم. کتابهای درسی آنقدر دست به دست میشد که وقتی به علی می رسید کلمات همه رنگ و رو رفته بود. عموماً بعد از ظهری بودیم و با یک ناهار مختصر کیف به دست راهی مدرسه میشدیم وقتی از تیررس نگاه اهل خانه و محل دور می شدیم احمد کیف ما دو تا را روی سرش می گذاشت و ادای زنان دوره گرد عرب(۱) را در می آورد. احمد کیف به سر مثل باد میدوید و ما به دنبال او تمام مسیر خانه تا مدرسه را بدون ترس از زمین خوردن میدویدیم طوری که وقتی به مدرسه می رسیدیم حدود ده دقیقه روی کیفمان می افتادیم و نفس نفس می زدیم. اسم دبستان من مهستی بود و سر راه مدرسه ی آنها قرار داشت. آنها کیف مرا همان دم در مدرسه پرت میکردند و میرفتند. اولیای مدرسه فکر می کردند من به شوق مدرسه میدوم غافل از اینکه این شوق وقت خروج از مدرسه بیشتر بود با این تفاوت که در مسیر بازگشت احمد کیف هایمان را سر کوچه به دستمان میداد و مثل بقیه بچه ها راهی خانه می شدیم. آقا ما را بد عادت کرده بود. همیشه موقعی که خسته از مدرسه بر می گشتیم او را می دیدیم که جلوی در خانه ایستاده و با جیب هایی پر از نخودچی کشمش منتظر ماست. از سر کوچه چشم از در خانه برنمی داشتیم. با دیدن آقا دلگرم می شدیم و خستگیهای مدرسه از یادمان می رفت. آقا می گفت هر کدومتون میتونه از توی جیب هام فقط یک بار به اندازه ی مشت هاش نخودچی کشمش برداره به من می گفت اول نوبت دختر توجیبی باباس بعد نوبت على و بعد احمد. 🌱🌱🌱🌱🌱🌱 ۱ آن زمانها زنهای عرب تنورهای گلی پنجاه کیلویی را برای فروش روی سرشان می گذاشتند و به کوچه ها می آمدند و با صدای بلند می گفتند: تنور، تنور. #بانوان_بهشتی #قرارگاه_منتظران #قطعه_ای_از_بهشت #صحن_حضرت_زهرا_(س) ━━━━⊱⊰━━━━ @gharargahemontazeran ┄┄┅┅•➰🍃🌸🍃➰•┅┅┄┄ 🧕 ┄┄┅┅•➰🍃🌸🍃➰•┅┄┄

🌹#من_زنده_ام 🌹 #قسمت_نوزدهم همه ی آرزویم این بود که بزرگ شوم و قدم به جیب آقا برسد چون همیشه کنار جیبهایش را از بس که حرص میزدیم پاره می کردیم. با این یک مشت نخودچی کشمش که هنوز مزه اش زیر زبانم مانده سرمان گرم بود تا خوردنی دیگری گیرمان بیاید. آنقدر شرطی شده بودیم که اگر آقا را دم در نمی دیدیم بغض می کردیم یک روز که من کلاس چهارم و احمد و علی کلاس و سوم بودند وقتی رسیدیم در خانه آقا نبود رفتیم داخل خانه، دیدیم داخل هم کسی نیست. حتی مادرم که عضو ثابت خانه بود، هم حضور نداشت. داداش حمید را که هنوز شیرخوار بود سپرده بودند به خاله توران بعد از چند دقیقه خاله توران که همسایه ی دیوار به دیوار ما بود داخل آمد و گفت: بچه ها بریم خونه ی ما چای شیرین بخوریم. رفتیم چای شیرین خوردیم اما سراغ هر کس را که میگرفتیم خاله توران می گفت حالا میان جایی رفتن کار داشتن برید بازی کنید. نزدیک غروب شد و باز هم خبری نشد. بعد از غروب یواش یواش سرو کله ی آبجی فاطمه و بچه ها پیدا شد همه ی قیافه ها هراسان و چشم ها سرخ و نمناک بود. اما باز هم از آقا و مادرم و کریم و رحیم خبری نبود. آنها بی آنکه توضیحی بدهند میگفتند حالا پیداشون میشه. حالا میان اما نمی گفتند آنها کجا رفته اند. اواخر شب همه آمدند جز آقا باز کسی نگفت چرا آقا نمی آید. آن شب مادرم تا صبح بیدار بود و پای سجاده اشک می ریخت و پیغمبر و امام ها را صدا میزد و قسم می داد و دخیل می بست. صبح که بیدار شدیم همه رفته بودند و دوباره خاله توران بود و چای شیرین و ناهار دمپختک خورده نخورده رفتیم مدرسه احمد آن روز کیف هایمان را بر سر نگذاشت و هر سه آرام آرام به مدرسه رفتیم. همه ی ما لحظه های آن روز سنگین را که سخت میگذشت سپری کردیم به این امید که وقتی به خانه برگشتیم آقا با جیبهای پر از نخودچی منتظرمان باشد و بگوید اول دختر توجیبی بابا. #بانوان_بهشتی #قرارگاه_منتظران #قطعه_ای_از_بهشت #صحن_حضرت_زهرا_(س) ━━━━⊱⊰━━━━ @gharargahemontazeran ┄┄┅┅•➰🍃🌸🍃➰•┅┅┄┄ 🧕 ┄┄┅┅•➰🍃🌸🍃➰•┅┄┄

🌹#من_زنده_ام 🌹 #قسمت_بیستم اما باز هم وقت برگشتن از مدرسه دیدیم خبری از آقا نیست. باز هم خاله توران بود و چای شیرین او که به ناف ما بسته می شد. هر چه از او می پرسیدیم می گفت: مردها که مال تو خونه نشستن نیستن، مال سرکارن. بعد از اینکه چند شب به همین منوال گذشت وقتی آبجی فاطمه آمد آنقدر به او اصرار کردیم و قول دادیم به کسی نگوییم و رازدار باشیم تا بالاخره کوتاه آمد آبجی فاطمه آهی کشید و در حالی که بغض کرده بود گفت: آقا تو بیمارستان بستریه و ما میریم ملاقاتی آقا. بیشتر از این یک جمله چیز دیگری نگفت اما همین مقدار هم برای گریه و زاری کردن ما کافی بود اینکه میگفت آقا چند روز دیگه میاد ما را آرام نکرد. روزها می گذشت و ما چشم انتظار مانده بودیم. ناله های شبانه ی مادرم قطع نمی شد. ضجه میزد و اسماء الهی را تا نماز صبح صدا می کرد و خدا را قسم میداد که هیچ سفره ای بی پدر باز نشه تاج سرم افتاده، من نباشم و او باشه و از این دست جملات که ما هم با او هم ناله و هم نوا می شدیم. بعد از چند روز که تمام فامیل آمدند و چیزهایی گفتند، بالاخره از فال گوش ایستادن و حرفهای بریده بریده فهمیدیم چند روزه که آقا در بیمارستان بیهوشه و ممکنه حالا حالاها خوب نشه و به این زودی ها نتونه به خونه برگرده. تا آن موقع فقط فهمیدیم برای آقا که در پالایشگاه کار می کرد حادثه ای رخ داده است. بعد از یک ماه از طرف محل کار آقا سه نفر آمدند و ضمن توضیح جزئیات حادثه که ما برای اولین بار می شنیدیم گفتند: این طلای سیاه لعنتی که ته زمین خوابیده هم خیر داره و هم شر تا بره اجاق های مردم رو گرم کنه جون صدها آدم رو میگیره. #بانوان_بهشتی #قرارگاه_منتظران #قطعه_ای_از_بهشت #صحن_حضرت_زهرا_(س) ━━━━⊱⊰━━━━ @gharargahemontazeran ┄┄┅┅•➰🍃🌸🍃➰•┅┅┄┄ 🧕 ┄┄┅┅•➰🍃🌸🍃➰•┅┄┄

🌹#من_زنده_ام 🌹 #قسمت_بیست_و_یک آنها به کارگرانی که در طول این سالها در چاه های نفت و کوره ها و پالایشگاه های نفت جان داده اند، اشاره کردند و گفتند ما نونمون رو تو خونمون می زنیم. بعد همکار آقا شروع کرد به شرح حادثه وقتی بشکه ی داغ قیر روی پای آقای آباد برگشت، فقط صدای فریاد سوختم سوختم رو می شنیدیم اما خودش رو نمی دیدیم. متوجه شدیم آتش تمام هیکل درشتش رو گرفته. اون فقط می دوید و از ما و مخازن دیگه دور میشد اگه با اون آتیشی که به تنش افتاده بود و دم به دم. شعله ورتر میشد کنار مخازن می ایستاد تمام بخش آتیش میگرفت و یه نفر هم زنده نمیموند همین طور که می دوید لباساش رو می کند تا جایی که خودش افتاد و ما با یه پتو تونستیم آتیش رو خاموش کنیم و سریع به بیمارستان اعزامش کنیم اما دیگه تمام هیکلش سوخته بود. معنی کار بابا را بعدها فهمیدم و این اولین تصویر من از واژه ی فداکاری بود. یک سالی در بیمارستان O.P.D که یکی از پیشرفته ترین بیمارستانهای کشور بود بستری شد و تحت مداوا قرار گرفت دو ماه اول بیهوش بود. یواش یواش به هوش آمد اما چیزی یادش نبود حتی ما را نمی شناخت. زندگی برای ما مخصوصاً برای مادرم خیلی سخت شده بود. دسترنج قیر و نفت خرج دوازده سر عائله میشد همه ی بچه ها محصل بودند. فقط برادر بزرگم کریم بعد از کلاس نهم به هنرستان فنی حرفه ای (کارآموزان) رفته بود تا بعد از تحصیل استخدام شرکت نفت شود و در بخش فنی کار کند. حادثه ای که برای بابا پیش آمد به یکباره همه ی ما را بزرگ کرد. 🌱🌱🌱🌱🌱 ۱_ زمانی که بیمارستان بزرگ شرکت نفت راه اندازی شد بین بخشهای کارمندی و کارگری تفاوت بود. بخش کارمندی و بخش کارگری از نظر کمیت و کیفیت با هم خیلی تفاوت داشت اما هر دو از نظم و مقررات یکسانی برخوردار بودند بیمارستان از دو قسمت تشکیل شده بود یک قسمت مربوط به بیماران سرپایی بود و قسمت دیگر مربوط به بیمارانی بود که باید بستری می شدند. #بانوان_بهشتی #قرارگاه_منتظران #قطعه_ای_از_بهشت #صحن_حضرت_زهرا_(س) ━━━━⊱⊰━━━━ @gharargahemontazeran ┄┄┅┅•➰🍃🌸🍃➰•┅┅┄┄ 🧕 ┄┄┅┅•➰🍃🌸🍃➰•┅┄┄