بخوام از تأثیرات علوم و فنون و پایه‌های آوایی تو زندگی‌م بگم، همین بس که فرقی نداره چه درس و جمله و کوفتی باشه. ناخودآگاه ریتم می‌گیرم و شروع می‌کنم به گفتن مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن و مرگ.

دیگه کم کم دارم به جایی می‌رسم که رو حرف زدنِ آدماهم ریتم بگیرم. مثلا یهو وسط حرف زدن مامانم می‌گم عههه مستفعل فاعلات مستف.

و با همه‌ی اینا باز هم قشنگ‌ترین درسه.💘

بین اوزان زندگی کردن خیلی قشنگه.

پدربزرگم و مادربزرگم هر دو بیمارستان هستن منت سرم بذارید دعاشون کنید.

اینجا کسی به غیر تو مارا محل نداد..

یه روز این حسی که با هر چیزِ مربوط یا نامربوطی، بغض می‌ندازه تو گلوم و می‌ندازم تو کوچه. قول می‌دم.

من فقط یک نوکرم، کار خودم را می‌کنم او خودش هروقت لازم شد به نوکر می‌رسد..

من نیز رفته رفته به دلدار می‌رسم..

یا دمِ هوی کسی، یا دم تیغِ دو سری بر دلِ خسته دلان می‌کند آخر اثری..

اونجایی فهمیدم کار از کار گذشته و مغزم رد داده که وسط درس و مشغله‌ی زیاد، یهو حرفش تو ذهنم پلی شد و جوری که جلوم باشه ناخودآگاه براش دهن‌کجی کردم.